Όπως θα έχετε προσέξει τις τελευταίες ημέρες, ισχύει το «εδώ ο κόσμος καίγεται και το κομματικό σύστημα χτενίζεται». Ανακοινώνονται δήμαρχοι και περιφερειάρχες, πέφτουν ονόματα στα τραπέζια των παζαριών, οι δημοσκόποι ξανάπιασαν τα τηλέφωνα, σβήνονται και γράφονται λίστες υποψηφίων ευρωβουλευτών. Σαν να μην πέρασε μια μέρα. Σαν να μην υπάρχει η κρίση και οι συνέπειές της στην καθημερινότητα των πολιτών, σαν να μην πήραμε κανένα μάθημα απο την επικράτηση της κομματοκρατίας. Το κομματικό πανηγύρι του Μαΐου στήνεται με τη λογική “business as usual”.
Οι ανακοινώσεις υποψηφίων ξεκίνησαν απο τα κόμματα της αντιπολίτευσης (ΣΥΡΙΖΑ και Χρυσή Αυγή) που «έχουν αέρα στα πανιά τους» και βιάζονται να καταγράψουν νίκες στις κάλπες των ευρωεκλογών και των αυτοδιοικητιικών εκλογών. Θα ακολουθήσουν στις ανακοινώσεις και οι υπόλοιποι, οι οποίοι αμύνονται μέχρι το τέλους, μπας και αποφύγουν το εκλογικό Βατερλό που ξέρουν πως τους περιμένει.
Όλοι όμως μοιράζονται την ίδια λογική. Την κομματική λογική. Οι «δικοί» μας και οι άλλοι. Το φως και το σκότος. Ο παράδεισος και η κόλαση. Τα «δικά μας παιδιά» και τα δικά τους ρουσφέτια. Τα δικά μας «δωράκια» και οι δικές τους μίζες. Το μνημόνιο και το αντιμνημόνιο.
Και η ελληνική κοινωνία; Η κοινωνία που παρακμάζει και καταστρέφεται; Και η ελληνική οικονομία; Η ελληνική οικονομία που αυτοκτονεί με μια θηλιά στο λαιμό; Δεν δίνουν δεκάρα τσακιστή. Το ίδιο έργο να πηγαίνει καλά και αυτοί να είναι οι πρωταγωνιστές. Εκεί σταματάει το ενδιαφέρον τους και για αυτό ακολουθούν με ευλάβεια την παράδοση της σύγκρουσης των «δύο κόσμων», η οποία με μαθηματική ακρίβεια θα οδηγήσει σε ακόμα μεγαλύτερα δεινά.
Όποιος συμφωνεί πως η Ελλάδα είναι στην πλέον κρίσιμη στιγμή της ιστορίας της και όποιος αναγνωρίζει πως το διακύβευμα αφορά τον πυρήνα της εθνικής ύπαρξής μας, θα περίμενε πως οι ευρωεκλογές θα μπορούσαν να αποτελέσουν όχι ένα πεδίο εσωτερικής αναμέτρησης αλλά μια ευκαιρία για να αναδειχθεί η δύναμη και η ποιότητα της Ελλάδας.
Μπορεί να ακούγεται σαν σενάριο πολιτικής φαντασίας αλλά για το γεγονός αυτό φταίει αυτή η κουλτούρα σύγκρουσης και φανατισμού, η οποία καλλιεργήθηκε με συστηματικότητα και μας έφερνε πάντα μπροστά στον διχασμό τις κρίσιμες εθνικές στιγμές.
Σήμερα, αντί για κομματικά ψηφοδέλτια θα μπορούσε να υπάρχει ένα ευρωψηφοδέλτιο άριστων Ελλήνων. Άριστων στον πολιτισμό, στις τέχνες, στις επιστήμες, στην επιχειρηματικότητα, στην κοινωνική προσφορά, στον εθελοντισμό. Δεν λέω στην πολιτική, γιατί δεν έχουμε άριστους πολιτικούς. Πουθενά. Ούτε στην Ελλάδα, ούτε έξω. Υπάρχουν όμως σίγουρα 20 – 25 Έλληνες που τους ξέρει όλος ο κόσμος. Κι αυτοί θα έπρεπε να συνεννοηθούν μεταξύ τους και να αποτελέσουν μια αληθινή εθνική “dream team” που θα έχει το κύρος και την ακτινοβολία να απευθυνθεί και στην Ευρώπη και στον κόσμο ολόκληρο. Να πει ότι εκπροσωπεί ένα μικρό έθνος, το οποίο όμως θέλει να ζει με ελευθερία και αξιοπρέπεια. Ποιοι μπορούν να το πουν αυτό αν όχι οι καλύτεροι μεταξύ μας;
Έχουμε πολλές σαν την Ελένη Καραίνδρου; Έχουμε πολλούς σαν τον Κώστα Γαβρά; Έχουμε πολλούς σαν τον Γιώργο Καραγκούνη; Έχουμε πολλές σαν την Μαριάνα Βαρδινογιάννη; Λέω κάποια τυχαία ονόματα Ελλήνων και Ελληνίδων που έχουν διακριθεί και γι αυτό που κάνουν αλλά και για το ήθος με το οποίο το κάνουν. Δεν με ενδιαφέρουν οι πολιτικές πεποιθήσεις τους. Με ενδιαφέρει πως έχουν προσωπικό έργο κι έχουν καταξιωθεί για αυτό. Δεν περιμένουν να τους καταξιώσει η πολιτική και συνεπώς μόνον υπηρεσία θα καλούνταν να προσφέρουν. Αυτή την Ελλάδα θα έπρεπε να θέλουμε να μας εκπροσωπήσει και όχι οι κομματικές λίστες που ετοιμάζονται άλλη μια φορά, σαν να μην τρέχει τίποτα….
ΥΓ: Food for thought guys … (γι αυτούς που το θέλουν και το αγγλικό τους).
