Η ελληνική κυβέρνηση για άλλη μια φορά δείχνει να «έχει χάσει τη μπάλα» και να την ξεπερνούν οι εξελίξεις. Αφοσιωμένη στη «γερμανική στρατηγική» συζητάει ακόμη και για το πότε θα πάρει τη δόση και τι ποσό θα είναι αυτό, όταν πλέον η συζήτηση έχει πάει αλλού. Στο αν θα κουρευτεί ή όχι το ελληνικό χρέος στον επίσημο – θεσμικό τομέα, όπως συνέβη με τους ιδιώτες επενδυτές, οι οποίοι υπέστησαν κούρεμα «με την ψιλή». Όσο δεν συμβαίνει αυτό, οι διεθνείς αγορές δεν πρόκειται να ηρεμήσουν και η κρίση προσλαμβάνει τη μορφή ντόμινο.
Από την πλευρά της επίσημης ελληνικής κυβέρνησης δεν ακούγεται «κιχ» για όλα αυτά. Καμία ενέργεια, καμία πρωτοβουλία, κανένα σχέδιο δράσης. Πλήρης ταύτιση με τις γερμανικές απόψεις, τη στιγμή όμως που η κυβέρνηση Μέρκελ βρίσκεται μπροστά σε ένα στρατηγικό αδιέξοδο. Ενώ το ευρώ είναι αυτό που διασφαλίζει και εγγυάται την ηγεμονία της στην Ευρώπη, αρνείται να πληρώσει το κόστος για τη διάσωσή του. Επιμένει να θέλει και την ευρωπαϊκή πίτα ολόκληρη και τον γερμανικό σκύλο χορτάτο.
Δέκα μήνες πριν από τις γερμανικές εκλογές τον Σεπτέμβριο του 2013, η κυβέρνηση Μέρκελ δεν θέλει επ’ ουδενί να πει στους γερμανούς πολίτες πως για να συνεχίσουν να απολαμβάνουν την προνομιακή καθημερινότητά τους μέσα στην ευρωπαϊκή πραγματικότητα, θα πρέπει να βάλουν κι αυτοί το χέρι στην τσέπη.
Ελλάδα, Πορτογαλία, Ισπανία έχουν χρεοκοπήσει. Η Κύπρος είναι στο «παρά ένα», η Ιταλία το ίδιο και όλα δείχνουν πως η Γαλλία είναι και αυτή έτοιμη να «σκάσει». Όσο παρατείνεται η αβεβαιότητα με την τύχη του ελληνικού χρέους, τόσο επιδεινώνεται η δημοσιονομική κατάσταση και των άλλων χωρών του Ευρωπαϊκού Νότου, με αποτέλεσμα να γίνεται όλο και πιο πιθανό κάποιο «ατύχημα» που θα τινάξει την (ευρω)μπάνκα στον αέρα.
Η Γερμανία ζητάει από τις κυβερνήσεις όλων αυτών των χωρών να πάρουν σκληρά μέτρα, να μην υπολογίσουν το πολιτικό κόστος και να ακολουθήσουν πολιτικές που βυθίζουν τις οικονομίες τους στην ύφεση, εκτινάσσοντας στα ύψη την ανεργία. Η γερμανική κυβέρνηση ωστόσο τρέμοντας η ίδια το πολιτικό κόστος αρνείται να πει την αλήθεια στον λαό της, πως για να υπάρχει Ευρώπη πρέπει να πληρώσουν κι αυτοί το κάτι τις τους.
Μέχρι σήμερα το πράγμα έμοιαζε πιο απλό. Ευρώπη θα μπορούσε να υπάρχει και χωρίς την Ελλάδα. Ακόμη και χωρίς την Πορτογαλία. Αλλά σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να υπάρξει Ευρώπη χωρίς τη Γαλλία. Είτε αρέσει, είτε όχι, στον υπόλοιπο πλανήτη κάθε φορά που μιλάει κάποιος για Ευρώπη έχει στο μυαλό του το Παρίσι. Ακριβώς για το λόγο αυτό βρέθηκε εκεί χθες και η Μέρκελ. Για να έχει άμεση εικόνα του πόσο αντέχει ακόμη η Γαλλία.
Η θεωρία Σόιμπλε («να βρούμε μια κάποια λύση για την Ελλάδα τώρα με επιστροφές τόκων και κούρεμα επιτοκίων δανεισμού») δεν είναι τίποτε άλλο από τις γνωστές «μαιμουδιές» που συνέβαιναν όλα αυτά τα χρόνια προκειμένου να προχωράει η ευρωπαϊκή ενοποίηση επειδή αυτό εξυπηρετούσε τα γερμανικά συμφέροντα. Κι ενώ οι «μαιμουδιές» αυτές έφεραν τα πράγματα εδώ που τα έφεραν, ο Σόιμπλε προτείνει ουσιαστικά ένα «μαγείρεμα» του ελληνικού χρέους, ίσα – ίσα για να καθησυχαστεί η άλλη πλευρά του Ατλαντικού και να κερδίσουν χρόνο ως τον Σεπτέμβριο.
Από χθες, με την επιτόπια αυτοψία της Μέρκελ στο Παρίσι, οι Γερμανοί ξέρουν πως αυτός ο χρόνος απλά δεν υπάρχει. Δέκα μήνες είναι πολύ μεγάλος χρόνος για την κατάσταση στην οποία βρίσκεται πραγματικά η Γαλλία, άσχετα με τα «μαγειρέματα» που γίνονται για να εμφανίζεται μια πιο ωραιοποιημένη εικόνα. Συνεπώς, ή θα συμφωνήσουν οι Γερμανοί στο κούρεμα του ελληνικού χρέους για να καταστεί βιώσιμο, γνωρίζοντας πως το ίδιο θα γίνει και με τα δάνεια σε άλλες χώρες όπως η Πορτογαλία, οπότε θα αναλάβουν ένα μεγάλο οικονομικό και πολιτικό κόστος ή …. το χάος.
Όσους Φούχτελους και να τοποθετήσει η Μέρκελ, οι αριθμοί στον ευρωπαϊκό νότο δεν βγαίνουν. Και δεν βγαίνουν γιατί το ευρώ επί μια δεκαετία, μετέφερε όλα τα πλεονάσματα του ευρωπαϊκού νότου στα γερμανικά ταμεία. Οι Γερμανοί ήταν οι “makers & takers” μιας Ευρώπης που σήμερα «στέγνωσε». Αν οι Γερμανοί λοιπόν θέλουν Ευρώπη, θα πρέπει να αποδεχθούν να χάσουν κάτι από όσα πήραν. Αν δεν θέλουν να πληρώσουν, τότε θα πρέπει να αναζητήσουν το «ζωτικό χώρο» τους αλλού. Που όμως; Στη Ρωσία; Και περιμένουν μια τέτοια στρατηγική να μείνει χωρίς απάντηση;
ΥΓ1: Παιδιά (στην κυβέρνηση αναφέρομαι) θα κάνετε επιτέλους τίποτα ή όλο το θέμα για σας είναι πως θα μπει ο Βενιζέλος στην κυβέρνηση;
ΥΓ2: Όσοι απορούσαν με προηγούμενο σχόλιο που έχω κάνει για τον Ευριπίδη Στυλιανίδη , φαντάζομαι μετά τη χθεσινή παρουσία του και τα όσα είπε στη συνάντηση της Ελληνογερμανικής Συνεργασίας να μην έχουν καμιά απορία πλέον. Τα επεισόδια τα καταδικάζω κι εγώ. Το θέμα είναι οι πολιτικές. Είναι κοινό μυστικό πως ο Ευριπίδης «γκρεμίζει τα τείχη» για να περάσει ο «Δούρειος Ίππος» στη βάση της διοίκησης της χώρας, δηλαδή στους ΟΤΑ και τις Περιφέρειες. Είναι κοινό μυστικό επίσης πως οι δήμαρχοι που ασπάζονται το «γερμανικό σύστημα», έχουν προνομιακή μεταχείριση από τον ίδιο ως καθ’ ύλην αρμόδιο Υπουργό, ενώ όσοι «κάνουν νερά» μένουν «ταπί».
ΥΓ3: Επειδή ο Ευριπίδης έχει κάτι «κουφιοκέφαλους» δίπλα του που μπορεί να του λένε να μη λαμβάνει υπόψη του σχόλια σαν τα δικά μου και πως είναι σημαντικό για την πολιτική καριέρα του να δείχνει τους ισχυρούς δεσμούς που διατηρεί με τη Γερμανία, του λέω πως δεν «διαβάζει» σωστά αυτά που έρχονται.
