Η «Χρυσή Αυγή» έπεσε θύμα της επιτυχίας της. Μια οργάνωση του ακραίου πολιτικού περιθωρίου έφτασε να είναι τρίτο κόμμα και αυτό δεν μπόρεσε να το διαχειριστεί. Αφέθηκε στον ίλιγγο της αλαζονείας και του εγκληματικού τσαμπουκά, υπερτιμώντας τις ανοχές απέναντί της.
Οι ανοχές πράγματι υπήρξαν, σε μια προσπάθεια μέσω της θεωρίας των δύο άκρων να «μαντρωθούν» οι «νοικοκυραίοι», οι συντηρητικοί και φιλήσυχοι πολίτες στα κομματικά τείχη της Νέας Δημοκρατίας. Η στρατηγική αυτή απέτυχε παταγωδώς. Και η πρώτη φορά που το συνειδητοποίησαν για τα καλά αυτό ήταν όταν είδαν τη Χρυσή Αυγή στον Μελιγαλά, όχι απλά να κάνει επεισόδια και σαματά αλλά επί της ουσίας να θέλει να πάρει τα «κλειδιά» της … δεξιάς πολυκατοικίας.
Αυτό συνέβη καθώς διαφαίνονταν δύο εξελίξεις, για τις οποίες έχω γράψει σε προηγούμενα άρθρα μου. Η Χρυσή Αυγή συγκέντρωνε μια δυναμική που αν αφηνόταν στην τύχη της θα μάζευε στις ευρωεκλογές ένα ποσοστό γύρω στο 20% αφήνοντας τρίτο κόμμα τη ΝΔ, ενώ είναι πολύ πιθανό να κέρδιζε αρκετούς Δήμους, της Αθήνας συμπεριλαμβανομένης.
Προφανώς κάποιοι είδαν τον εφιάλτη και ξύπνησαν, μετά και τη δολοφονία του Φύσσα. Το ποινικό μέρος της υπόθεσης είναι ευθύνη των διωκτικών και δικαστικών αρχών. Με το πολιτικό μέρος όμως τι γίνεται;
Στην Ελλάδα παραδοσιακά οι δυο μεγάλες πολιτικές οικογένειες, Δεξιά – Κεντροδεξιά από τη μια, Αριστερά – Κεντροαριστερά από την άλλη, έχουν η καθεμιά ένα εκλογικό ακροατήριο που φτάνει γύρω στο 35%. Η διάλυση του ΠΑΣΟΚ έκανε αξιωματική αντιπολίτευση τον ΣΥΡΙΖΑ και είναι πλέον η ηγεμονική δύναμη στο ευρύτερο αριστερό και κεντροαριστερό χώρο. Η Νέα Δημοκρατία πήγαινε προς διάλυση καθιστώντας ηγεμονική δύναμη τη Χρυσή Αυγή. Οι εξελίξεις του Σαββατοκύριακου αναστέλλουν προφανώς αυτή την ανακατάταξη, αλλά για πόσο;
Οι συνθήκες που δημιουργούνται αφήνουν παράθυρο μόνο για δύο εναλλακτικά σενάρια για τις επερχόμενες πολιτικές εξελίξεις. Το πρώτο είναι να σπεύσει τώρα ο Σαμαράς να αξιοποιήσει το momentum και να κάνει εκλογές, ρισκάροντας όμως να μείνει χωρίς κυβερνητικό εταίρο καθώς το ΠΑΣΟΚ είναι εξαϋλωμένο.
Με τις συνθήκες πιο ώριμες από ποτέ, το δεύτερο σενάριο είναι να δημιουργηθεί νέο δεξιό κόμμα που να λειτουργεί ως «χώρος υποδοχής» για τους δεξιούς που έχουν διακόψει τους ψυχικούς και ιδεολογικούς δεσμούς με τη Νέα Δημοκρατία εξαιτίας της πολιτικής των μνημονίων. Δεξιό κόμμα με ατζέντα όχι τη λαθρομετανάστευση αλλά τον πατριωτισμό και το κατά πόσο μπορούμε να «ανήκουμε στη Δύση», χωρίς κατ’ ανάγκη να ανήκουμε και στη ζώνη του ευρώ.
Σε αυτή την κατεύθυνση γίνονται ήδη κινήσεις στο παρασκήνιο. Άλλες συνιστούν γραφικότητες, άλλες ξεκινούν τουλάχιστον με σοβαρές προθέσεις. Σε κάθε περίπτωση πρέπει να θεωρείται βέβαιο πως η «πολυκατοικία» ψάχνει καινούργιο …διαχειριστή. Και αργά ή γρήγορα θα τον βρει.
ΥΓ: Όταν στην κερδισμένη από το ευρώ Γερμανία, το ευρωσκεπτικιστικό κόμμα πιάνει 4,9%, τι ποσοστό λέτε να πιάσει στην Ελλάδα ένα σοβαρό δεξιό ευρωσκεπτικιστικό κόμμα στις ευρωεκλογές;
