Η εμφατική νίκη του Ολυμπιακού επί της, έστω και ξεπεσμένης φέτος, πρωταθλήτριας Γαλλίας δεν αποτελεί πυροτέχνημα. Προστίθεται σε μία σειρά θετικών αποτελεσμάτων που πετυχαίνει η ελληνική ομάδα την τελευταία πενταετία στο Champions League, έχοντας πλέον αποτινάξει οριστικά την ταμπέλα του φτωχού συγγενή της διοργάνωσης.
Ο Ολυμπιακός (απ)έδειξε και εναντίον της Μονπελιέ ότι έχει γίνει ένα club με ευρωπαϊκό μέταλλο, υπολογίσιμος ανταγωνιστής των ποδοσφαιρικών υπερδυνάμεων της Ευρώπης και ισότιμο μέλος στην ελίτ των συλλόγων που μετέχουν, βρέξει-χιονίσει, στην κορυφαία διοργάνωση. Οι εποχές των συντριβών του στις ευρωπαϊκές έδρες και της εντός των συνόρων καζούρας, έχει περάσει ανεπιστρεπτί.
Σε μια λαμπρή για το ελληνικό ποδόσφαιρο και τον ίδιο τον Ολυμπιακό βραδιά, οι δηλώσεις του ιδιοκτήτη της ΠΑΕ Βαγγέλη Μαρινάκη δεν ακολούθησαν σε στιλ την αγωνιστική παρουσία της ομάδας. Αποκαλώντας «σκουπίδια» τους επιχειρηματικούς ή οτιδήποτε άλλο «εχθρούς» του, ανεξαρτήτως αν οι απόψεις του περί ανάγκης επένδυσης σε χρήμα αντί για λάσπη είναι σωστές, ο κ. Μαρινάκης έριξε σε «χωματερή» τις εξαιρετικές εντυπώσεις που είχε αφήσει λίγο νωρίτερα η ομάδα του.
Ένας σύλλογος που δικαίως υποστηρίζει ότι η αγωνιστική του ανωτερότητα έναντι των παραδοσιακών εγχώριων αντιπάλων του έχει αποκτήσει χαώδεις διαστάσεις, επιβάλλεται να επιδεικνύει ανωτερότητα σε όλα τα επίπεδα. Εκτός των άλλων, το δίκαιο για τον Ζαρντίμ και τους παίκτες του Ολυμπιακού μετά από τόσο σπουδαίο διεθνή θρίαμβο, θα ήταν να ακούσουν μόνο τα ονόματά τους από τον πρόεδρό τους. Κι όχι για Αλαφούζο και Κούγια…
