«Όταν μας δίδασκαν για την κατασκευή του Παρθενώνα στη Σχολή Καλών Τεχνών του Ιράν, ποτέ δεν είχα φανταστεί ότι θα καταλήξω στην Αθήνα», λέει ο Ταχίρ Αλιζαντέ. Ο 43χρόνος Αφγανός ωστόσο όχι μόνο έκανε την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα του, αλλά ανήγαγε σε έργο της ζωής του τη διατήρηση της πολιτιστικής κληρονομιάς της.
Δουλεύοντας το μάρμαρο, την πέτρα και τον γύψο, ο Ταχίρ δίνει νέο αέρα στην όψη της παλιάς πρωτεύουσας. Μαζί με την ομάδα του (τρεις Αφγανούς, ένα Σύρο κι έναν Έλληνα) αναλαμβάνει την αποκατάσταση κτηρίων, όπως το παλιό Χημείο, το Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, την εκκλησία στην Αγίου Κωνσταντίνου, κτήρια στην Πλάκα, το Μοναστηράκι και το Μεταξουργείο. Πρόκειται για μια τέχνη που έμαθε από 13 χρονών, όταν οι γονείς του τον φυγάδευσαν στην Τεχεράνη, για να γλιτώσει απ’ τις συγκρούσεις στο Αφγανιστάν.
Το πρωί, ο Ταχίρ δούλευε σ’ ένα μαρμαράδικο, ενώ το βράδυ πήγαινε σχολείο. Το πηγαίο ταλέντο του τον οδήγησε στο πανεπιστήμιο και μετά τα τέσσερα χρόνια μπήκε στη δουλειά για τα καλά. Ειδικευόταν στην ελληνική, τη ρωσική και την ιταλική αρχιτεκτονική, κι έφτιαχνε σπίτια στο Ιράν και το Ντουμπάι. «Η καρδιά μου όμως βρισκόταν πάντα στο Αφγανιστάν», θυμάται. «Προσπάθησα δύο φορές να επιστρέψω, αλλά λόγω του πολέμου ήταν αδύνατο να μείνω εκεί». Η επιθυμία του να λάβει το νόμιμο καθεστώς του πρόσφυγα τον οδήγησε στα σύνορα της Ευρώπης. Όσο περίμενε να εξεταστεί το αίτημά του, κατέληξε στο Άργος να μαζεύει πορτοκάλια – όμως τα χέρια του αναζητούσαν το μυστρί.
Με υπομονή κι επιμονή, έψαξε για δουλειά εργάτη στην αποκατάσταση κτηρίων στην Αθήνα. Ένα πρωί του 2004, βρέθηκε έξω απ’ το Πολυτεχνείο, που ετοιμαζόταν για μεγάλη ανακαίνιση. Πήγε σ’ ένα μηχανικό και του ζήτησε δουλειά. Διστακτικά, εκείνος έδειξε στον Ταχίρ τι πρέπει να κάνει και του ζήτησε δείγμα για να το συγκρίνει με άλλες προσφορές. «Περιτριγυρισμένος από αρχιτέκτονες και μηχανικούς ξεκίνησα να φτιάχνω μοντέλα και σχέδια», διηγείται ο Ταχίρ. «Κάποια στιγμή, ήρθε η επίβλεψη και με ρώτησε από πού είμαι. ‘Τελείωσε!’ αναφώνησαν. ‘Να τα κάνει όλα ο Ταλιμπάν!’ πρόσθεσαν αστειευόμενοι».
Το Πολυτεχνείο μοιάζει να είναι το καμάρι του Ταχίρ. Αυτό και η οικογένειά του, η οποία μεγάλωσε στην Ελλάδα. Τον χρόνο που του απομένει, τον αφιερώνει στην Αφγανική κοινότητα – επιζητώντας την προσέγγιση της πρώτης και της δεύτερης πατρίδας του.
Περισσότερες ιστορίες προσφύγων στο ανανεωμένο site της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους Πρόσφυγες.
