Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας
Για τους μη γνωρίζοντες, υπάρχει μια μικροβιακή ασθένεια με κύριο σύμπτωμα το ιδιαίτερα βασανιστικό αίσθημα της προσφοράς στην πολιτική και στον τόπο. Είναι δε τόσο σφοδρό το αίσθημα της προσφοράς, που ακόμη και μετά από παταγώδη αποτυχία στις εκλογές, οι εν λόγω νοσούντες, συνεχίζουν να κατατρύχονται από τον καύσο της πάντα αφειδώλευτης υπηρεσίας στην πατρίδα.
Αν και τα παραδείγματα είναι πάμπολλα στην πολιτική μας ιστορία, δεν κρίνεται αναγκαία η μνημόνευση ονομάτων, γιατί εστιάζοντας σε κάποιες μόνο περιπτώσεις θα κινδυνεύαμε να αγνοήσουμε το δάσος της επάρατης ασθένειας.
Η κατανόηση της ασθένειας θα μας βοηθούσε σίγουρα και στην κατανόηση του προβλήματος. Πώς, λοιπόν, το ύπουλο μικρόβιο της πολιτικής αποικίζει τις συνειδήσεις των άτυχων συμπολιτών μας; Σύμφωνα με μακροχρόνιες έρευνες, όλα έχουν ως αφετηρία την τρώση του ευάλωτου ανοσοποιητικού συστήματος, εξασθενημένου είτε από χρόνια επαγγελματική δυσπραγία είτε από νοσηρή επιδίωξη δημοσιότητας προς τέρψιν της κενοδοξίας είτε από διάθεση διατήρησης της οικογενειακής παράδοσης είτε τέλος από ακατάσχετο τυχοδιωκτισμό. Σε κάθε περίπτωση, βέβαια, ο οργανισμός των – για δεύτερη φορά – άτυχων συμπολιτών μας καταβάλλεται άμεσα και δραματικά με αποτέλεσμα τη μανιασμένη έως και στανική αφοσίωση στην εξυπηρέτηση του γενικού συμφέροντος.
Πολλοί θα πίστευαν πως η ασθένεια αυτή θα υποχωρούσε με το πέρασμα του χρόνου, όμως η πραγματικότητα είναι διαφορετική. Ακόμη και μετά από εκλογικές καταποντίσεις, οι νοσούντες πολιτικοί δεν αποσύρονται, αρκούμενοι απλώς στην ιδιότητα του πολίτη – πράγμα καθόλου υποτιμητικό θα υποστήριζε κάποιος – αλλά συνεχίζουν ακάθεκτοι για την επόμενη εκλογική αναμέτρηση έστω κι αν γνωρίζουν εκ των προτέρων πως δεν θα έχουν καλύτερη τύχη. Αν ο κοινός νους αντέτασσε το επιχείρημα πως σε κάθε εργασία, όταν αποτυγχάνεις έρχεται η ώρα του καναπέ – πόσο μάλλον στην πολιτική αφού δεν μιλάμε για επάγγελμα – θα έπαιρνε την απάντηση των επιστημόνων πως οι φέροντες το μικρόβιο της πολιτικής έχουν υποστεί συνειδησιακή απονεύρωση και επομένως αδυνατούν να λειτουργήσουν ως υγιείς θνητοί.
Τελευταίο χαρακτηριστικό παράδειγμα ο Φώτης Κουβέλης – δεν απέφυγα τα ονόματα τελικά. Το κόμμα του απώλεσε περίπου το ογδόντα τοις εκατό της δύναμής του και παρόλο τον καταποντισμό που υπέστη, παραιτήθηκε για να ξαναψηφιστεί, ευχόμενος δε στα στελέχη του καλό καλοκαίρι – ποιος θέλει σκοτούρες καλοκαιριάτικα! Ας μην εστιάσουμε όμως στην περίπτωση του κυρ Φώτη, καθώς θα τον αδικούσαμε, αν δεν εξετάσουμε με προσοχή κάθε περίπτωση ξεχωριστά.
Για τους αδημονούντες τώρα αναγνώστες σχετικά με το θαυματουργό ίαμα, οι επιστήμονες μετά από μακροχρόνιες έρευνες κατέληξαν στο συμπέρασμα πως το φάρμακο για το μικρόβιο της πολιτικής βρίσκεται στο σπίτι κάθε πολιτικού. Και το φάρμακο αυτό δεν είναι άλλο από το ίδιο του το σπίτι. Η επιστροφή δηλαδή στο σπίτι του. Η παραίτηση, η ανάληψη των ευθυνών, η αυτοκριτική και η γενναία αποχώρηση από το προσκήνιο. Η άφεση της υπόθεσης των κοινών σε άλλους, πιθανόν πιο ικανούς είναι σίγουρα η λύση για την ίαση από το δόλιο μικρόβιο της πολιτικής, που καταδυναστεύει τη ζωή τους, αλλά και τη…δική μας δυστυχώς!
Μοιάζει απλή υπόθεση η ανακάλυψη ενός τέτοιου φαρμάκου· δεν είναι. Το πιο δύσκολο πράγμα στη ζωή, άλλωστε, είναι η απλή σκέψη. Και η απλή σκέψη έχει ως αφετηρία τη συνειδητοποίηση του προβλήματος και ποιου προβλήματος, άλλωστε, αφού οι ίδιοι πιστεύουν πως δεν έχουν κάποιο πρόβλημα. Ποιος αλήθεια από όλους τους πολιτικούς είναι σε θέση να αντιληφθεί πως θα υπάρξει συνέχεια στην Ελλάδα χωρίς τη βιωφελή για το έθνος παρουσία του; Ποιος από όλους θα θεωρούσε τον εγωπαθή εαυτό του μέρος του προβλήματος και όχι της λύσης;
Καθόλου τυχαία, βέβαια, οι πλέον επιτυχημένοι κάθε επαγγελματικού χώρου βρίσκονται εκτός της πολιτικής. Φαίνεται πως οι άμυνες του οργανισμού τους είναι αρκετά ισχυρές στις επιθέσεις του μικροβίου.
