Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή, δικηγόρος
Παρατηρώ κυρίως εδώ στα social media πόσο όλο και πιο φορτισμένο λόγο χρησιμοποιούμε καθημερινά: Πόσα “μα τι κρετινισμός” διαβάζουμε (ή εκφέρουμε) για να περιγράψουμε με την λέξη της τερματισμένης βλακείας μια απλή χαζομάρα.
Πόση “φαυλότητα” σπαταλάμε για να αναφερθούμε σε ελαφράς ή αμφισβητούμενης απαξίας πράξεις. Πόσο “προδότες” είναι οι απλώς αντιφρονούντες. Με πόση “χούντα” ξεσπάμε τα νεύρα μας για το νεοελληνικό μπάχαλο.
Πόσο “φασισμό” και “ναζισμό” αποδίδουμε στον απλώς φοβισμένο ή αντιδραστικό ψηφοφόρο (της χα κατά προτίμηση).
Με πόσο “σταλινισμό και νοσταλγία των γκουλαγκ” επιτιθέμεθα στον ιδεολόγο/ ονειροπόλο αριστερό. Για πόσο “νεοφιλελευθερισμό” κατηγορούμε από τον απλό φιλελεύθερο μέχρι τον υπό προϋποθέσεις μνημονιακό ή λάιτ ευρωπαϊστή. Πόσο “λαμόγια” είναι οι 300 ή πόση “κατάλυση της Δημοκρατίας” υπήρξε στο ξεκρέμασμα από τα κάγκελα της Ραχήλ και της Ζωής.
Και έτσι, ο καθημερινός λόγος γίνεται ανακριβής, σουρεαλιστικός, εχθρικός, βίαιος τεταμένος, πολεμικός και ταυτόχρονα οι λέξεις χάνουν τη σημασία τους και τη βαρύτητά τους και κερδισμένος βγαίνει ο αληθινά κρετίνος/ φαύλος/ προδότης/ φασίστας/ ναζιστής/ σταλινικός/ νεοφιλελεύθερος, η αληθινή χούντα, η αληθινή δικτατορία, το αληθινό λαμόγιο.
Η συχνή κακή και άσχετη χρήση αποφορτίζει, αποδυναμώνει, αφαιρεί “δαίμονες” τελικά από τη λέξη με το μεγάλο ειδικό βάρος και στο τέλος με τούτα και με εκείνα “φασίστας” θα είναι όχι το τέρας αλλά ο ανθρωπάκος που φοβάται στον Αγ. Παντελεήμονα, “προδότης” ο κρετίνος και “κρετίνοι” όλοι μας. “Νεοφιλελεύθερη πολιτική” θα είναι οποιαδήποτε κυβερνητική επιλογή δε χαρίζει στο λαό «φως-νερό-τηλέφωνο-οικόπεδα με δόσεις» και “κατάλυση της δημοκρατίας” όλες οι ονειροφαντασίες που διαδίδονται με hoax. Και υπάρχει η σοβαρή περίπτωση όταν φωνάξουμε “χούντα” και δεν θα πρόκειται για βλακώδη υπερβολή αλλά για αληθινή απειλή, να ασχοληθούμε με την πολυφορεμένη “καμένη” προειδοποίηση τόσο, όσο ασχολήθηκαν με το τελευταίο “λύκος στα πρόβατα” οι μπαφιασμένοι από τα false alarms φίλοι του ψεύτη βοσκού.
Μου φαίνεται λογικό και με αιτιώδη συνάφεια στο μπάχαλο να ομιλείται επισήμως η «γλώσσα» της Βαβέλ. Οπότε, αν το πάρουμε αντίστροφα, ίσως, η γλώσσα, οι λέξεις, η ακρίβεια στη χρήση των όρων να είναι μια κάποια καλή αρχή του δρόμου προς την απο-μπαχαλοποίηση.
