Το γεγονός πως ο Σαμαράς είναι ένας αισιόδοξος άνθρωπος το έχουμε καταλάβει όλοι. Το γεγονός πως η συνεχώς εκδηλούμενη αισιοδοξία του διαψεύδεται από τη σκληρή πραγματικότητα είναι κάτι που ορισμένοι το καταλάβαμε νωρίς, άλλοι το καταλαβαίνουν τώρα και στο τέλος θα το καταλάβουν όλοι. Όπως έλεγε και αμερικανός συγγραφέας Φράνσις Σκοτ Φιτζέραλντ «αισιοδοξία είναι η παρηγοριά μικρών ανθρώπων σε μεγάλες θέσεις».
Οποιοσδήποτε άλλος στη θέση του πρωθυπουργού, χθες βράδυ θα ήταν απαρηγόρητος. Διότι χθες μπήκε το τελευταίο καρφί στο φέρετρο του προσφιλούς success story, με την απόφαση της ΒΙΟΧΑΛΚΟ να αποχαιρετήσει την Ελλάδα και να μεταφέρει την έδρα της στο Βέλγιο. Η ΒΙΟΧΑΛΚΟ δεν είναι μια μικρομεσαία επιχείρηση. Δεν είναι απλά μια μεγάλη επιχείρηση. Μιλάμε για τον ελληνικό μεταλλουργικό κολοσσό, με ετήσιο τζίρο 3,3 δισεκατομμύρια ευρώ, περισσότερους από 8.000 εργαζόμενους και συμμετοχή κάπου στο 7% επί του συνόλου των ελληνικών εξαγωγών στον υπόλοιπο κόσμο.
Ακολουθώντας τα βήματα της 3Ε Coca-Cola, της ΦΑΓΕ και της S&B, ο όμιλος Στασινόπουλου ανακοίνωσε ότι μεταφέρει στο Βέλγιο την έδρα της ΒΙΟΧΑΛΚΟ, η οποία θα εισαχθεί στο χρηματιστήριο Euronext των Βρυξελλών και είναι αμφίβολο αν θα παραμείνει δευτερογενώς εισηγμένη στο ΧΑ.
Το «γιατί» είναι προφανές. Η άγρια υπερφορολόγηση, η ακριβή ενέργεια και οι κλειστές στρόφιγγες των ανακεφαλαιοποιημένων τραπεζών. Έχει, βλέπετε, και ο πατριωτισμός τα όριά του. Για να επιβιώσουν μέσα στον διεθνή ανταγωνισμό τέτοιοι κολοσσοί έχουν ανάγκη για πρόσβαση σε κεφάλαια που είναι αδύνατον να εξασφαλιστούν στο εγχώριο πολιτικό και οικονομικό περιβάλλον, με έναν Στουρνάρα που βλέπει παντού «παχιές αγελάδες» έτοιμες για άρμεγμα.
Με απλά λόγια, όχι μόνο δεν καρποφορούν οι «προσπάθειες» προσέλκυσης σοβαρών επενδυτών για σοβαρές επενδύσεις, αλλά εκδιώκονται στην ουσία και επιχειρήσεις της ελληνικής βιομηχανίας με ιστορία δεκαετιών. Διότι success story δεν είναι ούτε να παίρνει ο Μελισσανίδης το έτοιμο φιλέτο του ΟΠΑΠ, ούτε να συναντιέται κάθε τόσο ο Σαμαράς με τους CEOs των πολυεθνικών, οι οποίοι ενδιαφέρονται περισσότερο να παραμείνουν στο απυρόβλητο οι ενδοομιλικές συναλλαγές τους για να πουλάνε ακριβά τα προϊόντα τους στην Ελλάδα, παρά για οτιδήποτε άλλο. Γι αυτό άλλωστε και εκτός από ευχολόγια και καλές προθέσεις, δεν έχουμε δει και τίποτα περισσότερο.
Η ΒΙΟΧΑΛΚΟ έθαψε το success story. Αλλά ο Σαμαράς παρέμεινε… αισιόδοξος. Μιλούσε χθες βράδυ στους μόνιμους θαμώνες των συνεδρίων της «International Herald Tribune» και της «Καθημερινής» και δεν αισθάνθηκε την ανάγκη μετά την εξέλιξη αυτή να αλλάξει ούτε μια παράγραφο από την αισιόδοξη ομιλία, την οποία προφανώς θα του είχαν γράψει οι συνεργάτες του κάνα δυο μέρες νωρίτερα. Μάλιστα πλειοδότησε σε αισιοδοξία, υποστηρίζοντας πως σε έξι χρόνια οι Έλληνες θα ζουν ξανά όπως πριν από την κρίση!!!
Μεταξύ μας τώρα, αυτό δεν είναι πλέον αισιοδοξία. Παλιά το λέγαμε… παπατζηλίκι.
ΥΓ1: Ξαφνικά ξύπνησε και ο ΣΕΒ και εξέδωσε ανακοίνωση σχολιάζοντας για πρώτη φορά επιχειρηματική κίνηση μέλους του. Το να βγαίνει – εκ των υστέρων ασφαλώς – ο Δασκαλόπουλος και να τα «ρίχνει» στην κυβέρνηση δεν πείθει κανέναν. Η ελληνική βιομηχανία έχει συνειδητοποιήσει εδώ και πολύ καιρό πως δεν εκπροσωπείται από έναν ΣΕΒ που κάνει δημόσιες σχέσεις με την εκάστοτε κυβέρνηση και είναι πλήρως υποταγμένος στα «καλά και συμφέροντα» των τραπεζιτών.
ΥΓ2: Έχω γνωρίσει πολλούς επιχειρηματίες, οι οποίοι συνήθως είναι είτε αδαείς, είτε αδιάφοροι για τον πολιτικό αντίκτυπο των επιχειρηματικών τους κινήσεων. Δεν μπορώ όμως να πιστέψω πως η οικογένεια Στασινόπουλου, μια από τις πέντε πραγματικά αστικές οικογένειες της Αθήνας και όχι του κύκλου των «λούμπεν αστών» που έγιναν μεγάλοι με λαμογιές, δεν είχε συναίσθηση του «αδειάσματος» της κυβέρνησης και προσωπικά του ίδιου του Σαμαρά. Κι αυτό προφανώς είναι ένα πολύ ηχηρό μήνυμα, με πολλούς αποδέκτες.
ΥΓ3: Ευτυχώς που υπάρχουν και τα «φόρα» της Καθημερινής για να πηγαίνει ο Σαμαράς να λέει την…. αισιοδοξία του.
