Γράφει ο Γιάννης Νάκος
Λίγες ημέρες μετά και το επισφράγισμα της απόφασης του πολύ σημαντικού Eurogroup της 15ης Ιουνίου και νομίζω πως εύκολα μπορεί να αντιληφθεί κάποιος πως το προϊόν της συμφωνίας-συμβιβασμού της κυβέρνησης ουσιαστικά αλλά και τυπικά αποτελεί βάση των όσων ήδη έχουν συζητηθεί κατά το παρελθόν.
Όχι πολυ μακρυά από σήμερα τον Μάιο που μας πέρασε είχε τεθεί επί τάπητος μια πρόταση που όπως πολύ καλά θυμόμαστε δεν είχε γίνει αποδεκτή από την κυβέρνηση. Η συγκεκριμένη πρόταση για πολλούς αναλυτές τόσο της εγχώριας σκηνής, όσο και του εξωτερικού,μετουσίωνε τις εδώ και αρκετό καιρό σκέψεις του ισχυρού άνδρα της γερμανικής βουλής κ.Σόιμπλε σε πράξη. Παρ’όλα ταύτα όμως το συγκεκριμένο σενάριο μπορεί τελικώς να μην υιοθετήθηκε, αλλά πρακτικά αποτέλεσε την βάση για την ‘’καινούργια’’ πρόταση που εν τέλει συμφωνήθηκε μεταξύ της Ελλάδας και των πιστωτών της.
Συνοπτικά η πρόταση
Περιληπτικά η συμφωνία που έλαβε χώρα στο Eurogroup μεταθέτει την συζήτηση για το ‘’καυτό ζήτημα του Χρέους’’ για μετά το 2018, όταν και φυσικά ολοκληρωθεί και τυπικώς το 3ο Μνημόνιο. Παράλληλα το ‘’αίνιγμα μυστήριο’’ που καλεί στο όνομα ΔΝΤ παραμένει κανονικά στο πρόγραμμα μόνο που και αυτήν την φορά δεν θα συνεισφέρει χρηματοδοτικά στο πρόγραμμα’’
Ο λόγος της καθυστέρησης πίσω από το μυαλό του Μαξίμου
Εύλογα λοιπόν μπορεί να διερωτηθεί ο καθένας από εμάς, το για ποιόν λόγο τελικά η περίφημη αξιολόγηση δεν είχε κλείσει νωρίτερα;
Νομίζω πως η απάντηση θα πρέπει να διερευνηθεί αφενός στους ομολογουμένως κακούς χειρισμούς και αβέβαιη διαπραγματευτική τακτική της κυβέρνησης, και αφετέρου στον ‘’πυρήνα σκέψης’’ των πολύ κοντινών προσώπων που λαμβάνουν μέρος στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές.
Υπό αυτό το πρίσμα λοιπόν και εξετάζοντας τα άνωθι η συκεκριμένη συμφωνία εκ του αποτελέσματος δεν είναι η καλύτερη δυνατή συμφωνία, αλλά τουναντίον ήταν
Α) Η μοναδική ευκαιρία για ‘’συμβιβασμό’’ δεδομένου και του στενού χρονοδιαγράμματος σχετικά με την αποπληρωμή των υποχρεώσεων του Ιουλίου.
Β) Και δεύτερον και πολύ σημαντικό κυρίως για το Μαξίμου η συγκεκριμένη συμφωνία έδινε τον απαραίτητο χρόνο (22 Μαϊου-15 Ιουνίου) στην κυβέρνηση προκειμένου να ‘’προετοιμάσει’’ το έδαφος για ένα καλύτερο πλασάρισμα της συμφωνίας σε εσωτερικό αλλά και εξωτερικό επίπεδο.
Τα λάθη της Κυβέρνησης
Η κυβέρνηση λοιπόν υπέπεσε σε αρκετά λάθη εκ των οποίων τρία (3)σύμφωνα με την άποψη μου τοποθέτησαν την χώρα σε πολύ δυσμενές θέση.
1) Η ‘’δέσμευση’’ για επιτευξη πρωτογενών πλεονασμάτων μέχρι το 2060 τοποθετεί ουσιαστικά την χώρα ‘’όμηρο’’ μιας διαρκούς επιτήρησης και επιτροπείας ακόμη και εάν αυτή κατορθώσει να βγει από τον φάυλο κύκλο των μνημονίων.
2) Με παλαιότερο μου άρθρο είχα τονίσει πως εάν συνεχιστεί αυτή η κατάσταση τότε η ποσοτική χαλάρωση θα αποτελεί ‘’όνειρο θερινής νυχτός’’.Δυστυχώς κάτι τέτοιο φαντάζει ως σίγουρο δεδομένο για το μέλλον καθώς η μεγάλη καθυστέρηση στο κλείσιμο της αξιολόγησης σε συνδυασμό με τις ‘’χλιαρές’’ διατυπώσεις για το Χρέος δεν δημιουργούν θετικές εξελίξεις για την συμμετοχή της χώρας μας στο πρόγραμμα της ποσοτικής χαλάρωσης της ΕΚΤ.
3) Τελευταίο αλλά όχι λιγότερο σημαντικό το ζήτημα του Χρέους το οποίο όχι μόνο αναμένεται να διευθετηθούν οι επιλογές αναδιάρθρωσης του για μετά το 2018, αλλά και τα μέτρα τα οποία εκ πρώτης όψεως είδαν το φως της δημοσιότητας θεωρώ πως είναι σε όχι και τόσο θετική πορεία καθώς η οποιαδήποτε αλλαγή στο statuw quo του Χρέους θα λάβει χώρα μόνο εάν ο ρυθμός ανάπτυξης της εγχώριας οικονομίας μας το επιτρέπει.
Η επόμενη ημέρα
Με βάση τα προαναφερόμενα δεδομένα στο τραπέζι πλέον υπάρχουν δύο ενδεχόμενα.
Αφενώς να οδηγηθούμε με μαθηματική ακρίβεια και εφαρμογή των όσων έχουμε συμφωνήσει (pacta sunt servanda) στο πέρας του Μνημονίου το καλοκαίρι του 2018, και αφετέρου το άλλο σενάριο το οποίο θέλει την Ελλάδα να μην έχει κατορθώσει να βγει στις αγορές και να αναγκαστεί να ζητήσει ένα επιπλέον 4-5ο Μνημόνιο.
Είναι στο χέρι της κυβέρνησης πλέον να αποδείξει την μεταρρυθμιστική δεινότητα που απαιτείται και να προβεί άμεσα και με μεγάλη ακρίβεια σε όλες εκείνες τις χειρουργικές παρεμβάσεις που είναι αναγκαίες προκειμένου τα αρνητικά σενάρια που κατά καιρούς βλέπουν το φως της δημοσιότητας να σταματήσουν, και να ανοίξει επιτέλους μια πραγματική συζήτηση για τις δυνατότητες της χώρας μας πάνω σε τομείς όπως πχ επενδύσεις, μεταρρυθμίσεις στον Δημόσιο Τομέα αλλά και αλλαγή του φορολογικού καθεστώτος.
