Του Νίκου Νικολόπουλου
Η Πάτρα είναι το τρίτο μεγαλύτερο αστικό κέντρο της Ελλάδας ή, αν θέλετε, ο τέταρτος μεγαλύτερος δήμος της χώρας (μετά από την Αθήνα, τον Πειραιά και τη Θεσσαλονίκη).
Είναι παράλληλα μία πόλη με ένα μεγάλο λιμάνι, το μεγαλύτερο στην δυτική πλευρά της χώρας, τοποθετημένη στρατηγικά σε ένα σημείο που συνδέει την Πελοπόννησο με τη Ρούμελη και τα νησιά του νοτίου Ιονίου.
Διόλου τυχαία λοιπόν, είναι η πόλη που ο πρώτος κυβερνήτης της Ελλάδας, Ιωάννης Καποδίστριας οραματίστηκε ως κέντρο μεταφορών και εμπορίου μεταξύ της χώρας μας και της δυτικής Ευρώπης και έσπευσε να αναδιαμορφώσει πλήρως μετά την απελευθέρωση, στέλνοντας στην Πάτρα τον Σταμάτη Βούλγαρη. Αυτός, στην αχαϊκή πρωτεύουσα οραματίστηκε και πραγματοποίησε το μεγαλύτερο πολεοδομικό έργο του, φτιάχνοντας από την αρχή όλο το κεντρικό τμήμα της πόλης, στο οποίο βρίσκεται σήμερα το εμπορικό της κέντρο, ακριβώς δίπλα στη θάλασσα και διαμορφώνοντας δεκαεπτά κάθετους και οκτώ οριζόντους δρόμους, αλλά και τις σημαντικότερες από τις μεγάλες πλατείες που ακόμα διαθέτει η Πάτρα (Πλ. Γεωργίου, Πλ. Υψηλών Αλωνίων, Πλ. Εθνική Αντίστασης).
Από τα προαναφερόμενα γίνεται ξεκάθαρο γιατί η Πάτρα αναπτύχθηκε ως ένα μεγάλο αστικό κέντρο, γνωρίζοντας μάλιστα πολύ μεγάλη ανάπτυξη σε δύο διαφορετικές περιόδους, την πρώτη με το εμπόριο της σταφίδας και τη δεύτερη κατά την εποχή της βιομηχανικής ανάπτυξης. Αλλά και γιατί, μέχρι και σήμερα διατηρεί έναν έντονα αστικό χαρακτήρα και την «αύρα» της πιο «ευρωπαϊκής» ελληνικής πόλης, με έντονες επιρροές από την Ιταλία και τη δυτική Ευρώπη.
Όμως, αυτή η πόλη των πολλών δυνατοτήτων, επί πολλά χρόνια βιώνει μία παρατεταμένη περίοδο παρακμής και μία κρίση που χρονολογείται πολύ πριν την οικονομική κρίση που έπληξε όλη τη χώρα και μάλλον θα συνεχιστεί και μετά, εάν στις επικείμενες εκλογές του Μαΐου δεν ανακύψουν αυτοδιοικητικές δυνάμεις που θα επενδύσουν πάνω στις… προαιώνιες δυνατότητες (μεταφορές και εμπόριο), αλλά και σε κάποιες που δημιουργήθηκαν στην πορεία του χρόνου και κανένας δεν έχει εκμεταλλευτεί. Μία τέτοια δυνατότητα, είναι για παράδειγμα, η ουσιαστική αξιοποίηση της παρουσίας τριών ακαδημαϊκών ιδρυμάτων και πολλών ερευνητικών ινστιτούτων, μαζί με τη δυναμική που προσφέρει στην πόλη ένα πλήθος δεκάδων χιλιάδων νέων απ’ όλη τη χώρα που ζουν στην πόλη, φοιτώντας στο Πανεπιστήμιο και το ΤΕΙ της.
Στη ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ, την παράταξη που έχω την τιμή να ηγούμαι ως υποψήφιος δήμαρχος, διεκδικώντας την ευθύνη διοίκησης της πόλης για την επόμενη 4ετία, έχουμε ετοιμάσει ένα μεγάλο, αλλά απολύτως ρεαλιστικό σχέδιο για την ταχεία οικονομική και κοινωνική αναγέννηση της πόλης.
Η Πάτρα μπορεί να μεγαλουργήσει ξανά. Και να μετατραπεί σε αιχμή του δόρατος της νέας ελληνικής ανάπτυξης και της εξωστρέφειας, με «μέτωπο» προς την Ευρώπη.
Η ανάκαμψη αυτή θα έρθει πάλι από τη θάλασσα. Με ολοκλήρωση των υποδομών που ακόμα οφείλονται στην πόλη (νέο εμπορικό λιμάνι, διαμετακομιστικό κέντρο, νέος σιδηρόδρομος, δρόμος Πατρών – Πύργου και δρόμος Πατρών – Τριπόλεως). Αλλά και με μία νέα και επιθετική εξωστρέφεια για προσέλκυση επενδύσεων και συνεργασίες σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Με πλήρη εκμετάλλευση των ιδεών και καινοτομιών που παράγουν οι νέοι άνθρωποι που ζουν στην Πάτρα, αλλά και με μία νέα και μεγάλη προσπάθεια ανάπλασης και εξωραϊσμού της πόλης, που σε 4 χρόνια από σήμερα μπορεί να γίνει πρότυπο βιώσιμης αστικής ανάπτυξης σε όλη τη χώρα. Όλα αυτά δεν είναι απλά «θα». Είναι ήδη έτοιμοι σχεδιασμοί, με συγκεκριμένα χρονοδιαγράμματα και κόστη!
Γιατί στη ΝΕΑ ΠΑΤΡΑ ξέρουμε ότι «στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό». Και εμείς δεν θέλουμε απλά να κερδίσουμε τις δημοτικές εκλογές, αλλά να… τις ξανακερδίσουμε μετά από τέσσερα χρόνια!
