Ο Λάκης Γαβαλάς παραχώρησε συνέντευξη στο περιοδικό «Like!» και μίλησε για τους 14 ολόκληρους μήνες που πέρασε εγκλωβισμένος σε ένα κελί φυλακής αλλά και τα μαθήματα ζωής που πήρε.
– Αν σου έλεγαν πριν από λίγα χρόνια ότι θα καταλήξεις στη φυλακή, τι θα τους απαντούσες; «Διόλου απίθανο… Τη ζωή δύσκολα μπορείς να την προβλέψεις. Το πολιτικό σύστημα θέλησε να το παίξει «μάγκας» με τη φυλάκιση μου. Τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποι τους χρωστούν τρισεκατομμύρια λόγω των δανείων που έχουν πάρει και κυκλοφορούν ακόμη έξω ανενόχλητοι. Για πες μου εσύ τώρα, ποιος είναι ο κακός της υπόθεσης; Ποιος θα έπρεπε να βρίσκετε πίσω από τα κάγκελα; Εγώ, ένας επαγγελματίας, ή αυτοί οι καραγκιόζηδες που μας διοικούν σήμερα και χρωστούν ένα σκασμό λεφτά σε ιδιώτες;»
– Πόσα χρήματα χρωστάς στο Δημόσιο και τι διακανονισμούς έχεις κάνει; «Αυτή τη στιγμή, μαζί με τους τόκους, χρωστάω 15.000.000 ευρώ. Για το ποσό αυτό τους παραχώρησα όλη μου την περιουσία, που ανέρχεται στα 30.000.000 ευρώ. Και ενώ στην αρχή είχαν συμφωνήσει, στη συνέχεια πάγωσαν οι διαδικασίες. Δεν καταλαβαίνω τελικά τι θέλουν από εμένα ή ποιον θεωρούν εκείνοι ως σωστό τρόπο διαπραγμάτευσης. Τους φωνάζω «παιδία, πάρτε τα κτήρια… Πάρτε τα όλα να τελειώνουμε με αυτή την ιστορία. Αφήστε με στην ησυχία μου”».
– Τι μάθημα ζωής σου έδωσε ο εγκλεισμός σου στον Κορυδαλλό; «Ότι καμία φορά διαβάζεις ένα σενάριο, νομίζεις ότι όλα θα πάνε καλά και ύστερα έρχεσαι αντιμέτωπος με απρόσμενες σκηνές -εφιαλτικές- που καθόλου δεν τις περίμενες. Τo θέμα είναι το αποτέλεσμα να βγει καλό και να γεμίσεις τις αίθουσες με κόσμο. Και, πίστεψε με, οι δικές μου αίθουσες είναι sold out εδώ και πάρα πολύ καιρό. Και μέσα από αυτή τη συνέντευξη θέλω να ευχαριστήσω πολύ τον κόσμο, που κατάλαβε ακριβώς τι συνέβη στην περίπτωση μου. Που ήταν από την αρχή δίπλα μου και με στήριξε».
– Εκείνες τις δύσκολες στιγμές είχες ανθρώπους να σε στηρίξουν; «Μονάχα δυο-τρία άτομα ήθελα δίπλα μου και τους είχα. Μπήκα στη φυλακή με σκοπό να ηρεμήσω. Είχα κουραστεί τρελά από τους ρυθμούς της δουλειάς τόσων χρόνων, είχα ανάγκη να ξεκουραστώ και να αποκτήσω δυνάμεις. Οι πρώτοι τρεις μήνες ήταν ένα γερό σοκ. Οι υπόλοιποι κύλησαν ξεκούραστα, παρά το άσχημο περιβάλλον».
– Έκλαψες πολύ; «Μερικές φορές ναι, ξέσπασα σε κλάματα. Λύγισα, όχι για μένα, αλλά για τους άλλους συγκρατούμενούς μου. Μέσα στη φυλακή είδα μια αυτοκτονία με τα μάτια μου, είδα ανθρώπους να είναι άρρωστοι και να μην έχουν καμία ιατρική φροντίδα».
– Έκανες ποτέ ακραίες σκέψεις, όπως να αυτοκτονήσεις; «Ποτέ, ποτέ. Ούτε μια στιγμή δεν πέρασε από το μυαλό μου η ιδέα να αυτοκτονήσω, κι ας μου έτυχαν όλες αυτές οι αναποδιές. Σε κανέναν δεν θα κάνω τη χάρη αυτή. Θα συνεχίσω να ζω και να τους κάνω να ταλαιπωρούνται. Δεν το βάζω κάτω κι αυτή θα είναι η τιμωρία τους. Θέλω να τους πληροφορήσω ότι με τιμώρησαν, αλλά δεν έβαλα μυαλό. Συνεχίζω να κάνω πράγματα και να δημιουργώ γεμάτος ενέργεια για τη χώρα που αγαπώ. Γιατί την αγαπώ την Ελλάδα, αυτούς που διοικούν σιχαίνομαι. Δεν έτρωγα τα λεφτά μου ούτε σε καζίνο της Γαλλίας ούτε στο Σεν Τροπέ, όπως άλλοι… Και αντ’ αυτού το «ευχαριστώ» τους ήταν να με κλείσουν σε ένα κελί».
