Γράφει ο Λάζαρος Χαρούδιας
Γράφω (και ευχαριστώ το πάντα φιλόξενο Rizopoulos Post) για να μοιραστώ και μαζί σας, αυτά που σκέφτομαι και νιώθω κάθε βράδυ με το πέρας των ειδήσεων. Αν μη τι άλλο να τα βγάλω από μέσα μου βρε αδερφέ, πριν με οδηγήσουν στο Δαφνί.
Το πρώτο πράγμα που οφείλω να πω είναι ότι νιώθω αηδία και ντροπή. Γιατί είμαστε εδώ και 4 χρόνια θεατές σε ένα έργο που έχει σκηνοθετηθεί από την αρχή μέχρι το τέλος και ενώ τα επεισόδιά του προβάλλονται κανονικά, εμείς νομίζουμε πως δήθεν είναι η εξέλιξη των πραγμάτων. Για να το καταλάβουμε όμως αυτό, πρέπει να πάρουμε τα πράγματα από την αρχή και να ενώσουμε τις τελίτσες, όπως κάναμε παλιά σε κάτι τέτοια παιχνίδια που φιλοξενούσαν τα περιοδικά με σταυρόλεξα. Ήταν αθώες ακόμη οι εποχές κι όμως ακονίζαμε το μυαλό μας. Μετά που οι εποχές άρχισαν να γίνονται όλο και πιο πονηρές πέσαμε με τα μούτρα στη βλακεία και σήμερα είμαστε σαν τα κοτόπουλα που τους έχουν κόψει το κεφάλι κι εκείνα ακόμα τρέχουν.
Το κεφάλι μας το έκοψε η ένταξη στο ευρώ. Αυτή είναι η αλήθεια, είτε αρέσει, είτε δεν αρέσει. Με την ένταξη στο ευρώ συνέβησαν δύο πράγματα. Πρώτον βρήκαμε φτηνό χρήμα για να δανειζόμαστε χωρίς δεύτερη σκέψη και δεύτερον απωλέσαμε το βασικό εργαλείο έκφρασης της εθνικής κυριαρχίας στην οικονομία που είναι η εθνική νομισματική πολιτική.
Αυτά ήταν «δώρα» του «παγκόσμιου συστήματος» προς το ελληνικό πολιτικό κατεστημένο προκειμένου να προβεί σε συγκεκριμένες εθνικές παραχωρήσεις. Δηλαδή να αποδεχθεί μια Μακεδονία στα βόρεια σύνορά μας, να αποδεχθεί τη συγκυριαρχία με την Τουρκία στο Αιγαίο και τη λύση του σχεδίου Ανάν για την Κύπρο. Η λογική ήταν απλή. «Σου δίνω φθηνό δανεικό χρήμα για να πέσουν με τα μούτρα οι Έλληνες στον καταναλωτισμό και μου δίνεις τις γεωστρατηγικές διευθετήσεις που ζητάω».
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα τι έκανε; Πήρε το φθηνό δανεικό χρήμα, εκχώρησε την εθνική κυριαρχία πάνω στην οικονομία αλλά το έπαιζε ….τρελίτσα στα εθνικά θέματα. Κατακτούσαμε επιχειρηματικά τα Σκόπια, γιγαντωνόταν το ελληνικό τραπεζικό σύστημα στα Βαλκάνια, έφθασε η Εθνική μέχρι την Τουρκία, αλλά τα υπεσχημένα προς το «παγκόσμιο σύστημα» δεν τηρήθηκαν. Άρχισαν οι δικαιολογίες, η καταψήφιση του σχεδίου Ανάν, το «όχι» του Καραμανλή στο Βουκουρέστι, τα παιχνιδάκια με τους Ρώσους στους αγωγούς.
Το ελληνικό πολιτικό σύστημα δούλευε και τους «μέσα» και τους «έξω». Στους «μέσα» έδειχνε αναπτυξιακά «θαύματα» αλλά δεν τολμούσε να πει την αλήθεια του εθνικού τιμήματος. Προσπαθούσε απλά και μόνο να κερδίζει χρόνο και να κατευνάζει το «παγκόσμιο σύστημα» για την αθέτηση των υπεσχημένων.
Τότε πήραμε ….φωτιά. Κι άρχισε η κατατρακύλα. Ο Καραμανλής ανατράπηκε ουσιαστικά από το κλίμα της καμένης Αθήνας που δημιούργησε ο Δεκέμβρης του 2008. Το μήνυμα ήταν σαφές: Οι «καλές μέρες» είχαν περάσει….
Ό,τι δεν εκχώρησε χθες το ελληνικό πολιτικό σύστημα φοβούμενο τις αντιδράσεις του ελληνικού λαού, γίνεται συντονισμένη προσπάθεια εδώ και τέσσερα χρόνια, να εκχωρηθεί σήμερα αντί…. πινακίου φακής. Η οικονομική επίθεση είναι μόνο το προκάλυμμα της επίθεσης στην εναπομένουσα ακεραιότητα και κυριαρχία της χώρας. Οι διευθετήσεις στο πλαίσιο της παγκοσμιοποιημένης νέας τάξης πραγμάτων θέλουν μια μικρότερη γεωγραφικά και απόλυτα εξαρτημένη οικονομικά Ελλάδα. Πρώτα δοκίμασαν να το πετύχουν με τον «καλό τρόπο» και γεμίσαμε «φράγκα, γκόμενες, παλάτια και …καλά κρεβάτια». Μόλις είδαν πως εμείς είμαστε «κουκουρούκου» ήρθαν τα ….μνημόνια.
Επειδή όμως κατά ένα παράδοξο τρόπο αντέξαμε αυτά τα τέσσερα χρόνια – με αιματηρές θυσίες του ελληνικού λαού και όχι των ελληνικών ελίτ, για να εξηγούμαστε – οι …διευθετήσεις καθυστερούν και πάλι. Τώρα λοιπόν απειλούμαστε με ….αγριάδες και εμφύλιο. Και αύριο μπορεί να έχουμε ζώνες απαγόρευσης πτήσεων. Και μεθαύριο να συζητάνε στα διεθνή φόρα για το πώς θα αποκατασταθεί η δημοκρατία στην Ελλάδα κι αν πρέπει να υπάρξει διεθνή επέμβαση ή όχι… Σας θυμίζουν κάτι όλα αυτά; Μήπως δεν τα έχουμε ξαναδεί να συμβαίνουν αλλού; Αλλά τότε δεν δώσαμε και πολλή σημασία πιστεύοντας αφελώς πως ανήκουμε στο «κλαμπ των ισχυρών». Τρομάρα μας!
Η ώρα της κρίσης είναι ταυτόχρονα η ώρα της αλήθειας. Όταν όλες οι άλλες λύσεις έχουν αποτύχει, τότε μένει η μία και μοναδική επιλογή: Να ειπωθεί όλη η αλήθεια. Αντί να συνεχίζεται αυτό το θέατρο του παραλόγου των μνημονιακών και των αντιμνημονιακών, των συνταγματικών τόξων και των φασιστικών βελών, το ελληνικό πολιτικό σύστημα καλείται να πει όλη την αλήθεια στον ελληνικό λαό. Ποιες εθνικές παραχωρήσεις ζητούνται και σε όφελος ποιών. Θα μου πείτε, μα λέγονται αυτά; Λέγονται όταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι και όταν η Ελλάδα απειλείται με καταστροφή μεγαλύτερη κι από αυτή του 1922.
Ας αφήσουνε λοιπόν όλες τις σαχλαμάρες που γίνονται τώρα με εισαγγελείς και έρευνες και κοριούς και «αδιάφθορους» και μηνύσεις και μέτωπα από τη μια και μέτωπα από την άλλη, ώστε να συναισθανθούν το πόσο αμείλικτη θα είναι σε βάρος όλου του πολιτικού φάσματος η ετυμηγορία του δικαστηρίου της Ιστορίας. Κι επειδή όπως φαίνεται δεν έχουν και πολύ χρόνο στη διάθεσή τους, να πουν την αλήθεια όσο πιο γρήγορα μπορούν. Να την πουν όλη και να την πουν με ονόματα.
Ουφ…. Τα έγραψα και ξαλάφρωσα!
