Γράφει ο Bonaventura Durruti
Ο Αλέξης Τσίπρας έχει έναν μεγάλο αντίπαλο. Μια συμβατική και διαρκώς αμφιταλαντευόμενη πορεία, με προδιαγεγραμμένη κατάληξη την αναπαραγωγή του παρελθόντος που έχουμε ζήσει ως «διακυβέρνηση ΠΑΣΟΚ».
Χαρακτηριστικό του γεγονότος πως «πασοκοποιείται» η πολιτική στρατηγική και η επικοινωνία του Αλέξη Τσίπρα είναι ο τρόπος με τον οποίο τοποθετείται στο ζήτημα της εκλογής νέου Προέδρου της Δημοκρατίας.
Χρησιμοποιεί τους θεσμούς τη στιγμή που καταγγέλλει την κυβέρνηση πως το κάνει εκείνη και αρνείται να προτείνει υποψήφιο προκειμένου να οδηγήσει εκβιαστικά τη χώρα σε εκλογές. Το μήνυμα εδώ δεν είναι άλλο από την κομματική σκοπιμότητα που υπερτερεί παντός άλλου συμφέροντος, κοινωνικού ή εθνικού. Ό,τι δίδαξε το ΠΑΣΟΚ δηλαδή. Και μετά θα ψηφίσει και τον…. Κουβέλη, που τον θέλει και η «διαπλοκή». Πιο ΠΑΣΟΚ, «πεθαίνεις»!
Η πορεία αυτή οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια σε μια ξαναζεσταμένη σούπα «αλλαγής», τη στιγμή που είναι ιστορική ανάγκη η χώρα να ξεφύγει ακριβώς από την «πασοκική» αντίληψη για την πολιτική και τη διακυβέρνηση.
Μια Αριστερά που θέλει να αποδείξει πως μπορεί να κυβερνήσει, ούτε παίζει κρυφτούλι με τους θεσμούς, ούτε θέτει ως αποκλειστική και μόνη επιδίωξη την κατάληψη της εξουσίας με κάθε τίμημα. Το δημοκρατικά ορθό είναι ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει ξεκάθαρη πρόταση για το πρόσωπο του Προέδρου της Δημοκρατίας. Όσα «προγράμματα 100 ημερών» κι αν φτιάξουν οι διαφημιστικές, το πολιτικό στίγμα το δίνουν πάντα οι επιλογές των προσώπων.
Είναι ιστορικό λάθος τη στιγμή που η Αριστερά φτάνει στο απόγειο της εκλογικής της δύναμης, να σταθεί αμήχανη μπροστά στη διαδικασία εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας και να μην έχει δικό της υποψήφιο που θα σηματοδοτεί το ριζικά διαφορετικό σε σχέση με όσα έχουν γίνει στο παρελθόν.
Κι αυτό το πρόσωπο δεν μπορεί προφανώς να είναι ο Φώτης Κουβέλης, ο οποίος κατάφερε να εξανεμίσει όλο το κεφάλαιο πολιτικής αξιοπιστίας που διέθετε και σήμερα «αγκαλιάζεται» από τον Μιλτιάδη Βαρβιτσιώτη κι ό,τι αυτός εκπροσωπεί.
Πρόεδρος της Αριστεράς σημαίνει Πρόεδρος της Αριστεράς με εκφρασμένη τη θέση πώς εάν του πάνε νομοσχέδια με παράτυπες και αντισυνταγματικές ρυθμίσεις όπως κατά κόρον έχει συμβεί τα τελευταία χρόνια, αυτός ως θεματοφύλακας του δημοκρατικού πολιτεύματος θα τα γυρίζει πίσω! Κι αν η κυβέρνηση θέλει , ας πάρει αυτή το ρίσκο να ψηφίσει τον υποψήφιο Πρόεδρο Δημοκρατίας της Αριστεράς. Θα είναι διπλά εκτεθειμένη όταν θα της επιστρέψει πίσω το πρώτο νομοσχέδιο και θα φέρει αυτή πλήρως την ευθύνη για ό,τι επακολουθήσει.
Αυτό σημαίνει πολιτεύομαι αντισυστημικά και όχι ασφαλώς η ανακύκλωση της μικροπολιτικής, της ίντριγκας και της λαιμαργίας για εξουσία. Η πολιτική δεν είναι πρακτική αριθμητική. Κι όσο ο ΣΥΡΙΖΑ είναι εγκλωβισμένος στην πρακτική αριθμητική και στις προσθαφαιρέσεις των «180», παίζει αντικειμενικά το παιχνίδι του «συστήματος» και της διάσωσής του.
