Γράφει ο Νίκος Παγώνης*
Οι καταστρεπτικές πυρκαγιές που συνέβησαν στη Αττική, αφαίρεσαν ζωές με τραγικό τρόπο, τραυμάτισαν σωματικά και ψυχικά συνανθρώπους μας, οδήγησαν στην απώλεια περιουσιών, κόπων εργασίας ετών, και, σαφώς, επέφεραν ανεπανόρθωτο πλήγμα στη φύση και στην οικολογική ισορροπία του περιβάλλοντός μας. Τέτοιες τραγικές στιγμές αποτελούν την αφορμή περαιτέρω περίσκεψης και περισυλλογής, αναπροσανατολισμού των αξιών και των ιεραρχιών που θέτουμε και, εν τέλει, στροφής προς τα θεία.
Πόσο πιο αληθινή άλλωστε είναι η στιγμή που, στην όψη ενός επερχόμενου ή τετελεσμένου κινδύνου, ο άνθρωπος παύει να σκέφτεται ως εγωιστικό πλάσμα, επικαλείται τη βοήθεια του Θεού, της Παναγίας και των Αγίων, αναγνωρίζοντας, εσχάτως, αυτό που έχει αξία σε αυτή τη ζωή, ήτοι την δύναμή Τους εν σχέσει με τη δική του ανικανότητα. Αλήθεια, πόση δύναμη, αισιοδοξία και πίστη αντλεί ο άνθρωπος την ώρα που, όντας ανίσχυρος, ζητά με ταπείνωση βοήθεια.
Τέτοιες τραγικές στιγμές διαφαίνεται και η ματαιότητα της υλιστικής προσέγγισης της ζωής ενόσω, παράλληλα, επιτείνεται το θρησκευτικό συναίσθημα των ανθρώπων. Ο Θεός είναι ο μόνος που είναι δίπλα τους, που το όνομά Του προσφέρει ελπίδα και ανακούφιση στις καρδιές τους. Άλλωστε, ούτε οι περιουσίες, ούτε τα χρήματα επικαλούνται οι άνθρωποι στις δύσκολες καταστάσεις που βιώνουν. Μόνο τα θεία. Σε αυτήν ακριβώς την στιγμή αποτυπώνεται ολόκληρη η ζωή του ανθρώπου, υπό όρους απόλυτης πραγματικότητας.
Επίσης, τέτοιες τραγικές στιγμές ενισχύεται και αναδεικνύεται η αλληλεγγύη και η αγάπη προς τον συνάνθρωπο. Η ενσυναίσθηση, η ικανότητα να μπαίνεις στη θέση του άλλου, να τον συμπονείς, να τον νιώθεις, να «τον πονάς», να προσπαθείς να του απαλύνεις τη λύπη, να του προσφέρεις ανιδιοτελώς βοήθεια, όλα αυτά αποτελούν ενδείξεις και αποδείξεις ότι ο ανθρωπισμός δεν χάθηκε. Συμπορεύεται πάντα με την πίστη και την δύναμη που έρχεται από άνωθεν και ενσταλάζει στις καρδιές την αγάπη. Ανθρώπων έργα ή παραλείψεις προκαλούν τις καταστροφές, Θεού έργα είναι αυτά που τις αποσβαίνουν.
Το μόνο που μπορεί κανείς να πει και να ευχηθεί, είναι αυτή η σχέση αμοιβαιότητας, σεβασμού και αγάπης που απορρέει από την χριστιανική πίστη να είναι ακλόνητη και αρραγής καθ’ όλη τη διάρκεια του βίου των ανθρώπων. Διότι όλα είναι φθαρτά, μόνο η σχέση αυτή αξίζει. Γι’ αυτό και κάθε μέρα, μια προσευχή, μια επίκληση από καρδιάς κάνει καλό, εξαγνίζει, ηρεμεί και απαλύνει τους πόνους. Και μία επίκληση μπροστά στον κίνδυνο. «Βοήθα Παναγιά μου!». Έστω κι αν από κάποιους λοιδορείται. Για τους υπόλοιπους όμως είναι Δύναμη και Παρηγοριά.
*Θεολόγος , ΜΒΑ
Αν.Γραμματέας Απόδημου Ελληνισμού Ν.Δ
