Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή
Δύο σκέλη στην υπόθεση των χρυσαυγιτών βουλευτών, ένα νομικό και ένα πολιτικό.
Στο νομικό: ήταν μία ευτυχής μέρα για την ελληνική δικαιοσύνη. Ανακριτής και εισαγγελέας έδρασαν όπως όφειλαν με βάση τα στοιχεία της δικογραφίας, το νόμο και τη συνείδησή τους. Όχι με βάση τις προσδοκίες των τηλεοπτικών εισαγγελέων, όχι με βάση τη βούληση της κοινής γνώμης, όχι με βάση την τεκμαρτή επιθυμία των λοιπών πολιτικών δυνάμεων του τόπου. Διάκριση των εξουσιών, ανεξάρτητη δικαιοσύνη, δίκαιη δίκη: οι συνταγματικές επιταγές που ο βαθιά δημοκράτης άνθρωπος απαιτεί από το “κράτος δικαίου” σήμερα σχεδόν συγκινητικά πέρασαν τις εξετάσεις τους με άριστα και απέδειξαν την ανωτερότητα των αρχών που πιστεύουμε και υπηρετούμε: είμαστε τόσο σίγουροι για αυτές, ώστε τις εφαρμόζουμε και στους εχθρούς μας με κριτήρια μόνο αντικειμενικά.
Στο πολιτικό: ένα φοβερό επικοινωνιακό φιάσκο που είχε αρχίσει να διαφαίνεται ήδη από τη φάση της διαρροής των στοιχείων που “δένανε” την υπόθεση. Ακατανόητη πατάτα όπου, αφού καλλιεργήθηκε ένα κλίμα πυγμής και καταστολής με νομικές κατραπακιές, τελικά καταλήγει σε μπέρδεμα ως προς την πραγματική σοβαρότητα της υπόθεσης μετά την αποφυλάκιση των βουλευτών. Δεν ξέρω αν πραγματικά ήθελαν να σκοτώσουν τη λερναία ύδρα του φασισμού, καταλαβαίνω μόνο ότι έκοψαν ένα κεφάλι και τώρα περιμένουμε να φυτρώσουν στη θέση του οκτώ. Ακόμα μεγαλύτερη ήττα ότι αποπροσανατολίζεται η αγανάκτηση του κόσμου από το συγκλονιστικό φονικό, στο φιάσκο με τις συλλήψεις.
Και κάτι τελευταίο: το να διατηρείς τις επιφυλάξεις σου για τη δυνατότητα ενός κατά τεκμήριο ασόβαρου κράτους να διαχειριστεί με σοβαρότητα σοβαρά θέματα δεν σε κάνει κατά περίπτωση χρυσαυγίτη, αριστερό, εξτρεμιστή. Απλώς και δυστυχώς σε κάνει (συνήθως) ρεαλιστή.
