Ο ‘ιός’ της κρίσης στις αγορές των αναπτυσσόμενων χωρών απειλεί τώρα να προσβάλει τις ευρωπαϊκές τράπεζες! Σύμφωνα με αναλυτές των αγορών, η έκθεση των ευρωπαϊκών τραπεζών στις αναδυόμενες αγορές (κυρίως σε Τουρκία, Βραζιλία, Ινδία και Νότια Αφρική) ξεπερνάει τα 3 τρισ. δολάρια και είναι τετραπλάσια σε σχέση με την έκθεση των αμερικανικών τραπεζών. Το μεγαλύτερο πρόβλημα αντιμετωπίζουν 6 ευρωπαϊκές τράπεζες: BBVA, Erste Bank, HSBC, Santander, Standard Chartered και UniCredit, αλλά αν συνεχιστεί η αναταραχή στις εν λόγω αγορές, οι συνέπειες μπορεί να είναι καταλυτικές για το σύνολο του ευρωπαϊκού τραπεζικού κλάδου.
Ήδη τα επιτόκια στη διατραπεζική αγορά αυξάνονται στην Ευρώπη, ανακαλώντας στη μνήμη την κατάσταση ‘ασφυξίας’ που είχε δημιουργηθεί ύστερα από την κρίση του 2008. Ένας νέος γύρος τραπεζικής κρίσης σε συνθήκες αποπληθωρισμού ή πολύ χαμηλού πληθωρισμού και ύφεσης μπορεί να έχει αποτέλεσμα να κακοφορμίσουν όλες οι ‘πληγές’ της κρίσης στην Ευρώπη, η οποία φαίνεται ότι θα περάσει πιο έντονα το “στερητικό σύνδρομο” από το σταδιακό τερματισμό της πολιτικής της FED για ‘κόψιμο’ χρήματος (δολαρίου)…
Ο επικεφαλής της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας κ. Μάριο Ντράγκι ζήτησε γι΄ αυτό το λόγο τη στήριξη της γερμανικής Bundesbank σε ένα νέο σχέδιο παροχής ρευστότητας στις ευρωπαϊκές τράπεζες. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται την “τεχνική” βοήθεια της Bundesbank, αλλά τη γερμανική “εξουσιοδότηση” για να προχωρήσει στην υλοποίηση ενός τέτοιου σχεδίου…
Ο Ντράγκι δεν θέλει να προχωρήσει πριν εξασφαλίσει τα νώτα του, ενθυμούμενος πως όταν το 2010 ο προκάτοχός του Ζαν-Κλοντ Τρισέ προχώρησε σε ένα ανάλογο πρόγραμμα, βρήκε απέναντί του τον επικεφαλής της Bundesbank Άλεξ Βέμπερ, ο οποίος τον επέκρινε δημόσια. Καθώς λοιπόν η διαδικασία της ευρωπαϊκής τραπεζικής εποπτείας και εκκαθάρισης είναι σε λεπτό σημείο και δέχεται τις επικρίσεις του Ευρωκοινοβουλίου, ο κ. Ντράγκι είναι πολύ προσεκτικός ώστε να μην ερεθίσει τους Γερμανούς…
Σε κάθε περίπτωση, πολλά θα κριθούν για τις ευρωπαϊκές τράπεζες και γενικότερα για την Ευρωζώνη από την ένταση και τη διάρκεια της αναταραχής στις αναπτυσσόμενες αγορές, αλλά και από το πόσο ισχυρό θα είναι το ‘στερητικό σύνδρομο’ των ευρωπαϊκών τραπεζών.
