Γράφει η Ελπίδα Ζαραδούκα
Η 73χρονη αμερικανίδα Λουσίντα Τσάιλς, θεωρείται από πολλούς ως η ιέρεια του μινιμαλισμού και ως μια από τις χορογράφους που έχουν αφήσει το στίγμα τους στο σύγχρονο χορό. Το βάπτισμα του πυρρός το οποίο και την ανέδειξε έγινε το 1976 με την όπερα «Ο Άινσταιν στην παραλία». Οι New York Times μάλιστα, με αφορμή την συγκεκριμένη όπερα την αποκάλεσαν ως το « Μικρό μαύρο φόρεμα- διαχρονική και πάντα στην μόδα».
Με τη σκηνοθεσία ασχολήθηκε πρώτη φορά το 1992 όταν ανέλαβε να σκηνοθετήσει την «Σαλώμη» του Στράους. Πρόσφατα είχαμε την τιμή να την απολαύσουμε και στην χώρα μας για τις παραστάσεις της Καμεράτας της όπερας του Χάιντελ «Αλέξανδρος» σε δική της χορογραφία και σκηνοθεσία και διεύθυνση Γιώργου Πέτρου με τον οποίο γνωρίστηκε στην Γαλλία όπου και συνεργάστηκαν πρώτη φορά.
Σύμφωνα με δηλώσεις της η όπερα του Χαίντελ την είχε συγκινήσει για πολλούς λόγους ένας από τους οποίους ήταν η ιστορία της, (δύο γυναίκες λογομαχούν μεταξύ τους προσπαθώντας η κάθε μια να κατακτήσει τον Μέγα Αλέξανδρο) αλλά και για το γεγονός ότι για την ενσάρκωση των ρόλων την πρώτη φορά που παρουσιάστηκε επιλέχθηκαν δύο φημισμένες Ιταλίδες σοπράνο οι οποίες αντιπαθούσαν η μία την άλλη.
Η διασκευή της Τσάιλς διαδραματίζεται στην δεκαετία του ’30 με θέμα τους καλλιτέχνες και το έργο ξεδιπλώνεται σε δύο επίπεδα, δείχνοντας τις σχέσεις των καλλιτεχνών κατά την διάρκεια της παράστασης αλλά και στα παρασκήνια. Έτσι οι θεατές είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια παράσταση… μέσα στην παράσταση με τους καυγάδες, την απογοήτευση και τον ανταγωνισμό όπως τον βιώνουν στην πραγματικότητα οι καλλιτέχνες στο επάγγελμά τους, βασισμένο πάντα στο έργο του Χάιντελ «Αλέξανδρος». Ως σκηνοθέτιδα αλλά και χορογράφος, επιλέγει να συνεργάζεται στενά με τους πρωταγωνιστές της κάθε παράστασης σε όλα τα επίπεδα ώστε να επιτευχθεί αρμονικό αποτέλεσμα.
