Γράφει ο Ιπποκράτης Χατζηαγγελίδης
Καλή η συζήτηση για το δημόσιο χρέος, αλλά -ευτυχώς για εμάς- αυτό ανήκει κυρίως σε ΔΝΤ, ΕΚΤ και κράτη-μέλη και -υπό την προϋπόθεση των μεταρρυθμίσεων που αναγκαστικώς θα γίνουν κάποτε- θα ρυθμισθεί και θα μειωθεί.
Όμως, τι γίνεται με το ιδιωτικό χρέος, που ήδη ανέρχεται σε διακόσια ένδεκα δισεκατομμύρια -211.000.000.000- και συνεχίζει να αυξάνεται;
Αναλυτικώς:
α. Μη εξυπηρετούμενα δάνεια: εκατόν δέκα δισεκατομμύρια -110.000.000.000- ευρώ.
β. Οφειλές στο δημόσιο: ογδόντα έξι δισεκατομμύρια -86.000.000.000- ευρώ. Εξ αυτών, τα 59.000.000.000 αφορούν νομικά πρόσωπα.
γ. Οφειλές σε ασφαλιστικά ταμεία: δέκα πέντε δισεκατομμύρια -15.000.000.000- ευρώ, ίσως και περισσότερα.
Τι, πρακτικώς, σημαίνουν οι αριθμοί αυτοί; Είναι πάρα πολύ απλό, αν αναλογισθούμε ότι το Α.Ε.Π., δηλαδή ότι παράγουμε όλοι μας -συμπεριλαμβανομένων, όμως, των μισθών που καταβάλλει το δημόσιο- δεν υπερβαίνει τα διακόσια δισεκατομμύρια -200.000.000.000- ευρώ: Ο ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΟΣ ΔΕΝ ΒΓΑΙΝΕΙ!
Να το κάνω πιο απλό. Αν κάθε χρόνο, όλοι μαζί, παράγουμε περίπου διακόσια δις, για να αποπληρώσουμε χρέη του ιδίου μεγέθους, τα οποία τρέχουν με επιτόκια άνω του 10% ετησίως, θα πρέπει για ένα χρόνο και περισσότερο να πάψουμε να καταναλώνουμε οτιδήποτε! Βεβαίως, ουδείς ισχυρίζεται ότι τα χρέη αυτά πρέπει ή/και μπορούν να πληρωθούν μέσα σε ένα έτος. Μόνο κάποιος ανόητος θα το έλεγε.
Όμως, αυτά τα χρέη μπορούν να πληρωθούν μόνον από το όποιο περίσσευμα. Στην περίπτωση των επιχειρήσεων, αυτό σημαίνει από τα κέρδη. Στην περίπτωση όλων των υπολοίπων σημαίνει από τα ποσά που ετησίως αποταμιεύουμε.
– Για να έχουν οι προβληματικές επιχειρήσεις τη δυνατότητα να δημιουργήσουν κέρδη ικανά να αποπληρώσουν τα χρέη τους σημαίνει μια περίοδο χρεοστασίου για τις οφειλές τους και ταυτοχρόνως χρηματοδότηση ώστε να λειτουργήσουν σε επίπεδο πλήρους δυναμικότητος. Υπό την προϋπόθεση, ασφαλώς, ότι είναι πρωτογενώς βιώσιμες. Όμως, με το τραπεζικό μας σύστημα στην κατάσταση που βρίσκεται σήμερα αυτό είναι απλώς αδύνατο να επιτευχθεί.
– Για να έχουμε, οι υπόλοιποι, τη δυνατότητα να δημιουργήσουμε εισόδημα επαρκές για αποταμίευση θα πρέπει να λειτουργεί πλήρως ο ιδιωτικός τομέας, δηλαδή και οι επιχειρήσεις που σήμερα υπολειτουργούν, οι προβληματικές. Επίσης, θα πρέπει να δημιουργούμε τέτοιου ύψους αποταμιεύσεις που να μπορούμε να πληρώσουμε τα χρέη μας και ταυτοχρόνως να υπάρχουν επαρκείς καταθέσεις για να χρηματοδοτούν οι τράπεζες τις επιχειρήσεις.
Δε νομίζω να χρειάζεται περαιτέρω παράθεση αριθμών για να καταλάβει οποιοσδήποτε ότι οι ανωτέρω δύο προϋποθέσεις είναι αδύνατο να ισχύσουν υπό τις παρούσες συνθήκες.
Υπάρχει λύση; ΝΑΙ, ΥΠΑΡΧΕΙ ΛΥΣΗ!
Χρειαζόμαστε υψηλούς αναπτυξιακούς ρυθμούς και επαρκή χρηματοδότηση για να τους πετύχουμε.
Οι υψηλοί αναπτυξιακοί ρυθμοί είναι ζήτημα μεταρρυθμίσεων, χωρίς αυτές δεν θα επιτευχθούν. Όχι απαραιτήτως αυτές που προτείνει το Δ.Ν.Τ. ή/και ο Ο.Ο.Σ.Α. και οι εμπειρογνώμονες της Ε.Κ.Τ. και της Ε.Ε., όχι μόνον αυτές. Χρειαζόμαστε έξυπνες και ριζοσπαστικές λύσεις, πρέπει να σκεφθούμε out of the box!
Όλες οι μεταρρυθμίσεις πρέπει να γίνουν, αλλά προέχουν αυτές που μπορούν να αναθερμάνουν την χειμαζόμενη οικονομία μας και να την απογειώσουν.
– Προέχει, δηλαδή, μια γενναία φορολογική μεταρρύθμιση. Κατ’ αρχήν, ένα Δίκαιο Φορολογικό Σύστημα πλήρους και καθολικής εκπτώσεως των δαπανών από το φορολογητέο εισόδημα και καταργήσεως της φορολογίας της περιουσίας, η οποία έχει -προφανώς- φορολογηθεί κατά την απόκτησή της, αφού μόνον από το εισόδημα προκύπτει. Επίσης, για να λυθεί το πρόβλημα των συσσωρευμένων -και εν πολλοίς μη εκκαθαρισμένων χρεών- απαιτείται μια Φορολογική Σεισάχθεια, η οποία θα απομονώσει το φορολογικό παρελθόν από το παρόν και θα δώσει σε όλους τη δυνατότητα να εργασθούν χωρίς τα εμπόδια της φορολογικής ενημερότητος.
– Επίσης, προέχει μια γενναία ασφαλιστική μεταρρύθμιση, η οποία δεν μπορεί παρά να κινείται στο πλαίσιο της προτάσεως Μάνου.
Οι δύο αυτές κολοσσιαίες -για τα ελληνικά δεδομένα- μεταρρυθμίσεις θα δώσουν στην οικονομία ένα ασφαλές πλαίσιο λειτουργίας, δηλαδή θα προσελκύσουν επενδύσεις και θα δημιουργηθούν θέσεις εργασίας ενώ θα εξαλειφθεί το εξευτελιστικό φαινόμενο της μαύρης εργασίας για Έλληνες μέσα στην ίδια τους τη χώρα!!!
Ταυτοχρόνως, για να λυθεί το πρόβλημα της χρηματοδοτήσεως πρέπει να βρεθούν νέα κεφάλαια, τα οποία θα κατευθυνθούν μόνο στην παραγωγή. Η λύση είναι να αμνηστεύσουμε πλήρως -ποινικώς και φορολογικώς- τα ελληνικά κεφάλαια που για οιονδήποτε λόγο είναι τοποθετημένα εκτός Ελλάδος και να τους προσφέρουμε ασφαλή κίνητρα να επαναπατρισθούν, τοποθετούμενα σε παραγωγικές επενδύσεις. Ήδη από τον περασμένο Ιούλιο, σε άρθρο μου υπό τον τίτλο ΛΕΦΤΑ ΥΠΑΡΧΟΥΝ! ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΜΥΑΛΑ ΕΧΟΥΜΕ; περιέγραψα αναλυτικώς πως αυτό μπορεί να συμβεί.
Όπως είναι προφανές, σήμερα δεν γράφω κάτι καινούργιο. Όλα έχουν ειπωθεί και ασφαλώς όχι μόνον από εμένα. Δυστυχώς, όμως, τόσο η κυβέρνηση όσο και το σύνολο του πολιτικού συστήματος κωφεύουν. Για να είμαι ειλικρινής, από την κυβέρνηση των λαϊκιστών και δήθεν πατριωτών, δεν περιμένω τίποτα. Ομοίως και από το απαξιωμένο πολιτικό μας σύστημα. Θα καταφέρει κάτι ο Κυριάκος Μητσοτάκης; Αν κατορθώσει να κεφαλαιοποιήσει την εσωκομματική του νίκη με ριζοσπαστικές πολιτικές προτάσεις, εάν ανανεώσει το κόμμα και αγκαλιάσει ολόκληρη την παράταξη, μπορεί να τα καταφέρει! Για να το καταφέρει, πρέπει να επικοινωνήσει με την κοινωνία, πρέπει να μιλήσει με το μέσο πολίτη και να του εξηγήσει την ανάγκη και το ώφελος των μεταρρυθμίσεων, αλλιώς αυτές θα αποτύχουν.
Πρέπει, επίσης, να εμπνεύσει το όραμα της ανάπτυξης, της δικαιοσύνης και της ευημερίας. Αυτό δεν μπορεί να γίνει με κυνήγι μαγισσών και εξόντωση κοινωνικών ομάδων, όπως επιχειρεί ο ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και το θλιβερό του παρακολούθημα οι ΑΝ.ΕΛ. Αν συνεχίσουμε να ασχολούμαστε με το παρελθόν είναι απολύτως βέβαιον ότι δεν θα έχουμε μέλλον.
Και κάτι μαγικό, για επίλογο: Αν κατορθώσουμε να ρυθμίσουμε το εσωτερικό μας χρέος, αν δηλαδή επαναφέρουμε την οικονομίας μας σε τροχιά ανάπτυξης, θα αποκλιμακώσουμε ραγδαίως το κόστος του εξωτερικού μας χρέους και θα μπορέσουμε -με σχετική ευκολία- να απομειώσουμε ένα μέρος του και να αναχρηματοδοτήσουμε το υπόλοιπο! Στην πραγματικότητα, το πρόβλημα είναι το εσωτερικό μας χρέος, δεν έχουμε παρά να το εξαλείψουμε, αυτό είναι το χρέος μας στην πατρίδα, το χρέος μας στα παιδιά μας!!! Αυτός είναι ο αληθινός πατριωτισμός…
