Γράφει ο Σπύρος Μπόικος
Τις τελευταίες μέρες έχει αρχίσει να διακρίνεται, κατ’ αρχήν στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης αλλά όχι μόνο, μια τάση αμφισβήτησης της νέας Κυβερνησης από τα αριστερά, με αφορμή τη στάση του Γιάννη Πανούση στο ζήτημα της Αμυγδαλέζας. Υπενθυμίζουμε ότι την Παρασκευή, στο συγκεκριμένο στρατόπεδο μεταναστών έγινε στάση από τους κρατούμενους μετά την αυτοκτονία ενός 28χρονου συγκρατούμενου τους. Οι διαμαρτυρίες απαιτούσαν κυρίως την κατάργηση των στρατοπέδων συγκέντρωσης των μεταναστών και το γεγονός ότι στη διάρκεια της στάσης των κρατουμένων δυνάμεις των ΜΑΤ αναπτύχθηκαν γύρω από το στρατόπεδο, παρ’ ότι η στάση των αστυνομικών δυνάμεων ήταν εντελώς διαφορετική από προηγούμενα αντίστοιχα επεισόδια.
Είναι αλήθεια ότι η Κυβέρνηση πρέπει να ασχοληθεί σοβαρά με το ζήτημα των στρατοπέδων συγκέντρωσης και απ’ ό,τι φαίνεται και από τις δηλώσεις που έγιναν μέσα στο σαββατοκύριακο έχει όλη την πρόθεση να το πράξει. Τα στρατόπεδα αυτά αποτελούν ντροπή για κάθε κοινωνία και δύσκολα θα βρεθεί κάποιος από τους υποστηρικτές της Κυβέρνησης να υποστηρίξει το αντίθετο. Όμως, έχει αργήσει όντως η Κυβέρνηση να πράξει τα δέοντα, όπως την κατηγορεί η εξ αριστερών κριτική;
Η εξ αριστερών (ανυπόμονη) κριτική αδυνατεί να λάβει υπ’ όψιν της ότι η νεά Κυβέρνηση έχει την υποχρέωση να σεβαστεί τους δημοκρατικούς θεσμούς. Ακόμη και αν τα στρατόπεδα είναι ουσία παράνομα, η κυβέρνηση δεν μπορεί να τα κλείσει χωρίς να ακολουθήσει τη νόμιμη οδό και αυτό δεν συνιστά πολιτικό έλλειμα, αλλά μια πραγματική διαδικασία με διάφορες συνεπαγωγές.
Αυτό που η Κυβέρνηση έχει δείξει μέχρι στιγμής είναι μια εντελώς διαφορετική φιλοσοφία σχετικά με το ζήτημα της καταστολής. Οι δυνάμεις των ΜΑΤ, όπου έχουν κάνει την εμφάνιση τους μετά τις εκλογές, δεν έχουν καμιά σχέση με τα ΜΑΤ όπου οι ίδιοι που ασκούν κριτική είχαν δει και νιώσει στο πετσί τους. Αυτό είναι κάτι που δείχνει ξεκάθαρα την πολιτική βούληση της Κυβέρνησης να αλλάξουν τα πράγματα, πολιτική βούληση που έγινε φανερή και στις κυβερνητικές δηλώσεις που ακολούθησαν τα γεγονότα της Αμυγδαλέζας.
Το κυβερνητικό έργο όμως είναι μια μορφή άσκησης της πολιτικής που δεν εξαρτάται μόνο από τη βούληση των ανθρώπων. Είναι μια πολιτική βάθους η οποία χρειάζεται τους χρόνους της, έστω και μόνο λόγω της έκτασης του πεδίου άσκησης της. Ούτε φυσικά είναι δυνατό να κυβερνάει ο ΣΥΡΙΖΑ με προεδρικά διατάγματα και πράξεις νομοθετικού περιεχομένου όπως έκανε πραξικοπηματικά ο προκάτοχος του, ούτε διαθέτει τις άπειρες δυνάμεις ώστε να ασχοληθεί ταυτόχρονα με όλα τα ανοιχτά ζητήματα που άφησαν οι προηγούμενες κυβερνήσεις.
Επιπλέον υπάρχει ένα μεγάλο ζήτημα που θα πρέπει η εξ αριστερών κριτική να λάβει υπ’ όψιν της: θα πρέπει να θεωρείται σχεδόν βέβαιο ότι διάφοροι κύκλοι που έχουν γίνει έξαλλοι με το γεγονός ότι σχηματίστηκε μια αριστερή κυβέρνηση στην Ελλάδα θα προσπαθήσουν λόγω και έργω (και όχι πάντα ανοιχτά) να την σαμποτάρουν και να την αποσταθεροποιήσουν. Τέτοια πράγματα έχουν συμβεί στο παρελθόν και συνεχίζουν να συμβαίνουν, με πιο πρόσφατο παράδειγμα τις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις στη Βενεζουέλα. Ας έχουν λοιπόν οι “σύντροφοι” το νου τους. Είναι πάρα πολύ εύκολο να καταλήξουν να υπηρετούν στόχους εντελώς αλλότριους από ό,τι οι ίδιοι φαντάζονται…
