Γράφει η Εύη Χατζηαντωνίου
Νεαρός οδηγός ταξί γύρω στα 22 με παίρνει από το σπίτι, ξεκινάμε κουβέντα εγώ την αρχίζω γιατί μου κάνει εντύπωση που εργάζεται από τόσο μικρός: «Ξεκίνησα να εργάζομαι στα 21 απαντά, δεν αγαπούσα πολύ τις σπουδές, ήμουν μέτριος μαθητής, πέρασα σε ΤΕΙ μηχανολογίας όμως που το αγαπώ, έμαθα αγγλικά και τώρα ξεκινώ ρώσικα και μου αρέσει πολύ η δουλειά μου.».
«Προς το παρόν το μόνο ζόρι είναι ότι δουλεύω αρκετές ώρες, ταυτόχρονα πηγαίνω και στο ΤΕΙ οπότε δεν έχω ελεύθερο χρόνο ούτε για το κορίτσι μου που φαντάζεται διάφορα και ζηλεύει ούτε για τους φίλους μου και μου λείπει κάπως η τρελή ζωή που λέμε, να γλεντήσω, να είμαι πιο ξένοιαστος, να τριγυρίσω λίγο αλλά έπρεπε να βοηθήσω τον πατέρα μου. Eίχε εκκρεμότητες σε ένα δάνειο και του οφείλω τη βοηθειά μου» – συνεχίζει χαμογελαστός σαν να μου έλεγε το πιο χαρμόσυνο νέο – «του την οφείλω γιατί οι γονείς μου ό,τι έκαναν το έκαναν για εμάς, για τα παιδιά τους όχι για τον εαυτό τους, άλλωστε αν όλα πάνε καλά ξεχρεώνουμε σύντομα και ίσως πάρω και δικό μου αυτοκίνητο…».
Όσο υπάρχουν τέτοιοι άνθρωποι σκέπτομαι υπάρχει ελπίδα, στα 22 και ήδη πατάει στα πόδια του, ήδη ονειρεύεται όσα θα μπορέσει να κτίσει μόνος…Χωρίς τις πλάτες κανενός, μόνο με τις δικές του… Αυτά είναι…!
