Είναι ηλίου φαεινότερο ότι ο Ολυμπιακός έχει το ποιοτικότερο έμψυχο υλικό από κάθε άλλη ελληνική ομάδα, αλλά η υπεροχή του οφείλεται και σε κάτι άλλο. Δεν διαθέτει, απλώς, καλούς παίκτες. Αλλά ΠΟΛΛΟΥΣ καλούς παίκτες.
Κι αυτό, να ξέρετε, δεν οδηγεί μόνο στην αύξηση της διαφοράς του από τους αντιπάλους του. Ταυτόχρονα δημιουργεί μεγαλύτερο ανταγωνισμό μέσα στην ίδια την ομάδα, συνεπώς – εφόσον υπάρχει διοικητική στιβαρότητα και προπονητής πειθαρχίας – βελτιώνονται οι ίδιοι οι ποδοσφαιριστές, καταβάλλοντας μεγαλύτερη προσπάθεια για τη θέση τους στην ενδεκάδα.
Τη «φανέλα στο σπίτι», που λέμε, δεν την έχει πάρει κανένας. Με εξαίρεση τον Χολέμπας που μοιάζει… αναντικατάστατος στο αριστερό άκρο, οι υπόλοιποι νιώθουν μονίμως την πίεση του συμπαίκτη που μπορεί να τους πάρει τη θέση του βασικού.
Ολόκληρος Τζιμπούρ και έχει μείνει στον πάγκο, αφού ο Μήτρογλου βάζει το ένα γκολ πίσω από το άλλο. Ο Κάρολ ξέρει ότι αν δεν παίζει καλά υπάρχει ο Μέγιερι. Ο Κοντρέρας μπορεί αύριο με τη Σάλκε να είναι στον πάγκο, αφού υπάρχουν Σιόβας, Μανωλάς. Στο κέντρο; Ο Μανιάτης παίζει συνεχώς αλλά πλέον δεν είναι πάντοτε σίγουρος, αφού ο Γκρέκο ανεβαίνει συνεχώς ενώ επιστρέφει και ο Ιμπαγάσα. Ο Μοδέστο είναι βασικός αμυντικός χαφ, αλλά ο Φέισα και ο Ντιακιτέ παίρνουν ευκαιρίες και καραδοκούν. Ο Τοροσίδης είδε την Κυριακή εναντίον της Κέρκυρας ότι ο Ντιακιτέ δεν είναι αμελητέος για δεξί μπακ. Ο Αμπντούν είναι ο πιο φορμαρισμένος παίκτης του Ολυμπιακού, αλλά αν δεν συνεχίσει να είναι θα παίζει ο Φουστέρ.
Έτσι πάει… Και γι΄αυτό σε κάθε παιχνίδι, εύκολο ή δύσκολο, βλέπουμε τους παίκτες του Ολυμπιακού να τα δίνουν όλα και να μη χαλαρώνουν, ακόμη και σε εξασφαλισμένες νίκες. Διότι ξέρουν ότι αν το κάνουν, θα…χαλαρώσουν στον πάγκο στο επόμενο ματς!
