Tου Μητροπολίτη Αλεξανδρουπόλεως Άνθιμου
Χαρήκαμε το 12ήμερο που πέρασε. Γέμισε η ψυχή μας με την προετοιμασία των φιλανθρωπικών δράσεων μέσα στο όλο γιορταστικό κλίμα (αν και για τις Μητροπόλεις μας, αυτές οι δράσεις συντελούνται κάθε μήνα, όχι μόνο μιά φορά το χρόνο). Χαρήκαμε τις ιερές ακολουθίες, άλλες ορθρινές, άλλες νυχτερινές, όλες πολυπληθείς, γεμάτες τέχνη, ομορφιά, νόημα και ελπίδα. Οι ναοί μας λαμπροφορεμένοι και περίτεχνοι, έδωσαν την καλύτερη εικόνα τους. Τελευταία η γιορτή των Φώτων. Πέραν του θεολογικού περιεχομένου της, και μόνο σαν κοινωνικό γεγονός, η γιορτή αυτή είναι εξαιρετική. Ποιά άλλη γιορτή συγκεντρώνει τόσους ανθρώπους στις προκυμαίες των λιμανιών, στις όχθες των ποταμών, στις λίμνες, σε δεξαμενές κι οπουδήποτε αλλού;
Κάποιες βλάσφημες γελοιότητες βουλευτή στην Καστοριά, απέδειξαν ότι ορισμένοι χώροι ενοχλούνται από τη δραστική παρέμβαση της Εκκλησίας στην Ελληνική κοινωνία. Ποιός τους υπολογίζει…! Το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω!
Τώρα θα επιστρέψουμε πίσω στην καθημερινότητα. Στις κρατικές αναλγησίες των 25€, στις ψευδαισθήσεις της ανάκαμψης, στην πλάνη της Προεδρείας μας, στους πλειστηριασμούς, στα μνημόνια, στις πολιτικές δηλώσεις, στις δημοσιογραφικές προβλέψεις, στη χυδαιότητα των διαλόγων του Κοινοβουλίου, στη βαρβαρότητα του Facebook, στο κλεφτοπόλεμο του twitter.
Θα μπορούσαν να γίνουν οι 365 μέρες του χρόνου, ένα άγιο 12ήμερο;
Εν πολλοίς, ναί! Αν ζούσαμε τη ζωή της Εκκλησίας. Αν είχε ο Χριστός και η Πίστη μας προτεραιότητα στο βίο μας. Αν εμπιστευόμαστε τα Μυστήρια της Λατρείας μας.
Αυτή ήταν εξάλλου η Βασιλεία των Ουρανών που μας έφερε ο Χριστός. Την έφερε, την “κατέβασε” χαμηλά μέχρι το μπόϊ μας. Γιατί δεν την καρπωνόμαστε; Γιατί τσαλαβουτάμε στα εφήμερα λασπόνερα, χωρίς ελπίδα, χωρίς ομορφιά, χωρίς χαρά;
