Με δύο ηχηρές διαφωνίες, που συγκροτούν δύο συνολικά διαφορετικές γραμμές, παρουσιάστηκαν στην εκπνοή του 2013 ο υπουργός Οικονομικών κ. Γιάννης Στουρνάρας και ο Διοικητής της Τράπεζας της Ελλάδας (ΤτΕ) κ. Γιώργος Προβόπουλος, σε παράλληλες συνεντεύξεις τους στη «Real News» και στο «Πρώτο Θέμα» αντίστοιχα. Τι κρύβεται όμως πίσω από αυτή τη νέα «κόντρα» των δύο… άσπονδων φίλων και γιατί εκδηλώθηκε αυτή τη χρονική στιγμή με τόσο εντυπωσιακό και δημόσιο τρόπο;
Καταρχήν, ας δούμε που εστιάζονται οι ηχηρές διαφωνίες μεταξύ των δύο:
Πρώτο, στο πού πρέπει να δοθεί το βάρος της προσαρμογής: Στο σκέλός των δαπανών, λέει ο κ. Προβόπουλος, σημειώνοντας ότι «οι ειλικρινείς φορολογούμενοι επωμίστηκαν την τελευταία τετραετία σημαντικά δυσανάλογο βάρος της δημοσιονομικής προσαρμογής» και «καρφώνοντας» εμμέσως τον κ. Στουρνάρα για τη φορομπηχτική του πολιτική. Αλλά και συμφωνώντας με την τρόικα, που επίσης ζητεί προσαρμογή κατά τα 2/3 στο σκέλος των δημόσιων δαπανών και κατά το 1/3 στο σκέλος των δημόσιων εσόδων – «κάντε περισσότερες περικοπές και βάλτε λιγότερους φόρους»…
Δεύτερο, στο πώς θα καλυφτεί το χρηματοδοτικό κενό του ελληνικού προγράμματος από τα μισά του 2014 και ύστερα που λήγει η χρηματοδότηση από ευρωπαϊκές πηγές: Εδώ ο κ. Στουρνάρας επαναφέρει την πρόταση για κάλυψή τους από τα αδιάθετα υπόλοιπα του «πακέτου» των 50 δισ. για την ανακεφαλαίωση των τραπεζών – την οποία είχε ξεχάσει τους τελευταίους τρεις μήνες, καθώς κάλυπτε σιωπηλά δανειακές ανάγκες με «αναγκαστικό δάνειο» από αυτά ακριβώς τα αδιάθετα υπόλοιπα… Ο κ. Προβόπουλος όμως αντιδρά σφόδρα, λέγοντας ότι τα αδιάθετα υπόλοιπα του «πακέτου» των 50 δισ. ευρώ για τις τράπεζες πρέπει να μείνουν ανέγγιχτα, διαθέσιμα για τυχόν νέες κεφαλαιακές ανάγκες των ελληνικών τραπεζών.
Εν ολίγοις, ο κ. Προβόπουλος «αδειάζει» όχι μόνο τον κ. Στουρνάρα, αλλά και την κυβέρνηση, αφού αντιστρατεύεται τα δύο βάθρα της στρατηγικής της: την προσαρμογή μέσω φορο-λεηλασίας και την κάλυψη του χρηματοδοτικού κενού από τα αδιάθετα υπόλοιπα του «πακέτου» των τραπεζών ώστε να αποφευχθεί ένα νέο μνημόνιο.
Ποια όμως είναι η απάντηση στο ερώτημα «γιατί τώρα και γιατί με αυτό τον εντυπωσιακό-δημόσιο τρόπο»; Απλούστατα, ότι οι κ. Στουρνάρας και Προβόπουλος υπερασπίζονται δύο διαφορετικά πράγματα.
Ο πρώτος, την επιβίωση της κυβέρνησης (και, μέσω αυτής, και του ίδιου προσωπικά): Είναι αυτή η επιβίωση που επιβάλλει στην κυβέρνηση να εξαπολύσει τη φοροκαταιγίδα και να «βάλει χέρι» στα αδιάθετα υπόλοιπα του «πακέτου» των τραπεζών, με τη διπλή ελπίδας ότι θα μοιράσει το 70% του «πέτσινου» πρωτογενούς πλεονάσματος και θα αποφύγει νέο μνημόνιο και τα μέτρα που συνεπάγεται.
Ο δεύτερος, την επιβίωση των τραπεζών: Που δεν ευνοείται από την προσαρμογή στο σκέλος των εσόδων (φοροκαταιγίδα) η οποία παρατείνει την ύφεση και αυξάνει τις επισφάλειες («κόκκινα δάνεια») των τραπεζών, ενώ απειλείται αν τα αδιάθετα υπόλοιπα του «πακέτου» των τραπεζών καλύψουν δημοσιονομικές «τρύπες».
Στη μία όχθη, ο κ. Στουρνάρας φωνάζει «Σώστε την κυβέρνηση»! Στην αντίπερα όχθη ο κ. Προβόπουλος φωνάζει «Σώστε τις τράπεζες»! Αυτό είναι το νόημα της νέας δημόσιας «κόντρας» των δύο άσπονδων φίλων…
