Γράφει ο Μάριος Μπρούσκος-Στυλιανόπουλος
Στο παρασκήνιο της οικονομικής καί κοινωνικής τρικυμίας που βιώνει η χώρα μας, κρύβεται κάτι βαθύτερο. Αυτό προκύπτει εκ του γεγονότος ότι όλο καί περισσότεροι Έλληνες, ανεξαρτήτου μορφωτικού ή εισοδηματικού επιπέδου, στρέφονται στο συντηρητισμό. Ένα συντηρητισμό που καλύπτει πλήθος εκφάνσεων του κοινωνικού γίγνεσθαι.
Τα πρόσφατα παραδείγματα, είτε με τις “νεωτεριστικές” διατυπώσεις της Ρεπούση, είτε μέσω της πρωτόγνωρης θρησκευτικής προσηλώσεως, έστω και αν αυτό συμβαίνει στα πλαίσια του προσποιητού φαίνεσθαι, υποδηλώνουν μία αμυδρή ροπή προς συντηρητικές αξίες. Αυτό όμως δεν συμβαίνει διότι ξαφνικά οι Έλληνες βαφτίστηκαν εραστές της παραδόσεως και ιεροκήρυκες της αγακλεούς καταγωγής των προγόνων τους. Δε συμβαίνει επειδή ξαφνικά όλοι συνειδητοποίησαν πως λατρεύουν τα αρχαία ελληνικά, οι περισσότεροι που απορρίπτουν την πρόταση της Ρεπούση γράφουν «greeklish» και προσδοκούν να γίνουν κοινωνοί της αρχαίας ελληνικής γραμματείας.
Μετά λύπης μου συνειδητοποιώ πως όλος αυτός ο μανιώδης επαναπατρισμός σε προγονικές αξίες και η αναμόχλευση των ηρωικών κατακτήσεων είναι απότοκοι ενός σύγχρονου διευρυνόμενου ελλείμματος. Ενός ελλείμματος που εκτείνεται σε επίπεδο όχι μόνο μεμονωμένων υστερήσεων αλλά σε συλλογική πολιτισμική οπισθοδρόμηση. Οι Έλληνες είναι εμμονικώς προσκολλημένοι στο παρελθόν. Όχι για να του αποδώσουν τις προσήκουσες τιμές αλλά επειδή δεν έχουν να επιδείξουν κάτι σύγχρονο. Ακόμη όμως και αν έχουν – υπάρχουν αιγλοφανή παραδείγματα – το σύμπλεγμα των ψευδαισθήσεων, η τυπολατρεία και η στρεβλωμένη παιδεία είναι μερικές από τις αιτίες για τις οποίες οι σύγχρονοι Έλληνες δεν προασπίζουν τις πρόσφατες επιτυχίες τους με συνέπεια να συναποτελούν την ισχή σκιά των προγόνων τους.
Επί παραδείγματι, τους εφησυχάζει το γεγονός ότι αν τα αρχαία διδάσκονται, δε συντελείται απεμπόληση των εθνικών ριζών, το πατριωτικό φρόνημα διατηρείται φλογερό καί οι ίδιοι εξακολουθούν να είναι οι “νεκροί” συνεχιστές ενός μεγαλειώδους πολιτισμού. Είναι όμως “νεκροί” συνεχιστές διότι επαναπαύονται. Δεν προσπαθούν για κάτι. Και αν συνεχίσουν έτσι, δεν θα τους σώσει ούτε ο Όμηρος, ούτε ο Μέγας Αλέξανδρος.
