Bιωματικά γράφει ο Διονύσης Μαρίνος
Εμείς, τα μικρά, την ξέραμε «η Ρωσίδα» με το ρο κεφαλαίο σαν κεφαλόδεσμος μουσκεμένος από λακ και σαν νερό που φύτρωνε στα τακούνια της –τακ-τακ-τακ- όταν περνούσε απέναντι στη Δαβάκη. Η παρέα με ζήλευε γιατί έμενε από κάτω μας, αλλά που να σηκωθεί ο μίσχος ως απάνω, έβρισκε ταβάνι.
Καμιά φορά από τον φωταγωγό την ακούγαμε να σιγοντάρει το τραγούδι, με μια φωνή που την αργόπινε το κλάμα. Την είχε παρατήσει ξανά ο λεγάμενος. Κι όλο να της κάνει παρατήρηση η γειτονιά και να φωνάζει «πάλι η Βάνου, πάλι η Βάνου» κι εγώ να νομίζω πως τη Ρωσίδα τελικά την έλεγαν Βάνου, αλλά όταν το είπα στην μάνα μου με κοίταξε με κάτι μάτια φωλιές και σώπασα.
Χρόνια μετά, σε μια οικογενειακή μάζωξη, είπε κάποιος στο συγχωρεμένο τον πατέρα μου «βρε Παναγιώτη, δεν βρίσκεις στο ράδιο καμιά Βάνου να ακούσουμε;» κι εγώ πετάχτηκα και είπα η Βάνου είναι Ρωσίδα και όλοι γέλασαν νομίζοντας πως τα βιβλία με είχαν αποβλακώσει. Τόσα ήξεραν. Για μένα η Βάνου θα είναι πάντα εκείνη η Ρωσίδα που έκλαιγε για έναν άντρα και η φωνή της πνιγόταν στο φωταγωγό, αλλά πού να το πεις και ποιός να σε πιστέψει.
