Γράφει η Άντζελα Ζιούτη
Ο έρωτας από την πρώτη ματιά μπορεί να συμβεί οπουδήποτε. Και οποιαδήποτε στιγμή: στο club, στην παραλία, στο λεωφορείο. Ένα κεραυνοβόλημα στην αρχή συνοδευμένο από γρήγορο χτύπημα της καρδιάς. Μετά ο ενθουσιασμός. Χάνουμε τα λόγια μας, μας λούζει κρύος ιδρώτας και μόνο στην ιδέα ότι θα αγγίξουμε το αντικείμενο του πόθου μας καθώς κοιταζόμαστε με θέρμη στα μάτια. Αχ, αυτά τα μάτια. Και αν δεν έχουν γραφτεί τραγούδια για αυτά. Από το «Μάτια βουρκωμένα, μάτια μελαγχολικά» με τη φωνή της Χαρούλας Αλεξίου μέχρι το «Για κοίτα με στα μάτια λοιπόν και εξηγήσου» της Μαρινέλας οι στιχουργοί τα έχουν πάντα «πρόχειρα» για να τα ρίξουν σαν μπαχαρικά στις μεγάλες τους συνθέσεις. Και δικαίως. Διότι δεν μπορεί να υπάρξει έρωτας, πόνος και αναστεναγμός αν πρώτα αυτό που το προκάλεσε δεν περάσει μέσα από την κόρη του ματιού σαν να ήταν πόρτα που οδηγεί κατευθείαν στο νευροφυτικό σύστημα.
Τελικά είναι καλύτερα να έχεις ομορφιά, παρά μυαλό γιατί ο μέσος άνθρωπος βλέπει πολύ καλύτερα από ότι σκέπτεται. Εκτός κι αν χρειάζεται ο ίδιος οφθαλμίατρο. Και τώρα που το αναφέραμε: αλήθεια, οι οφθαλμίατροι ερωτεύονται κι αυτοί με την πρώτη ματιά; Είναι σα να λέμε ότι στα σπίτια των ηλεκτρολόγων δεν καίγονται οι λάμπες. Λογικά πρέπει να ερωτεύονται κι αυτοί από ένα τυχαίο βλέμμα, μία κίνηση, ένα παρατεταμένο ακούμπισμα. Γιατί κάτω από την ιατρική μπλούζα έχουν μία καρδιά που χτυπάει. Ο πιο συνηθισμένος συνδυασμός είναι η ειδικευόμενη γιατρός να ερωτευτεί παράφορα τον γοητευτικό Καθηγητή της. Το ίδιο μπορεί να συμβεί βεβαίως και αντίστροφα. Σημασία έχει ότι την ώρα που χειρουργούν από κοινού έναν καταρράκτη, το αίμα στις φλέβες τους τρέχει σαν τον καταρράκτη του Νιαγάρα και ακόμη πιο δυνατά. Κι όταν της δίνει το νυστέρι για να κάνει την τομή στο μάτι του ασθενούς, καθοδηγώντας την άπειρη ακόμη ιατρό, τι θα πρέπει να προσέξει, αυτή νομίζει ότι της δίνει μία ανθοδέσμη γεμάτη αζαλέες που σκορπούν το άρωμα τους μέσα στο οφθαλμολογικό ιατρείο. Το μυαλό της ήδη βρίσκεται σε ένα λιβάδι, όπου περπατούν μόνο οι δυο τους πιασμένοι χέρι χέρι. Εκεί δεν υπάρχουν γραμματείς, μηχανήματα λέιζερ, τηλέφωνα που χτυπάνε διαρκώς ζητώντας από την άλλη γραμμή επειγόντως για ένα περιστατικό τον ξακουστό Καθηγητή. Δεν υπάρχουν οι ασθενείς και η κεκλιμένη καρέκλα, όπου εξετάζονται οι πρεσβύωπες. Ούτε οι ρόλοι. Αυτή μία νεαρή ακόμη ιατρός , που πριν από λίγο καιρό μόλις έδωσε στο γεμάτο αμφιθέατρο τον όρκο του Ιπποκράτη και αυτός ένας εγκαθιδρυμένος και επιστημονικά σεβαστός καθηγητής της οφθαλμολογίας.
