Γράφει ο Τάσος Μπανιώρας
Πριν μερικές μέρες έγραφα για το τι έχουμε να περιμένουμε εντός του 2014. Πολιτικά και κοινωνικά. Έγραψα μάλλον τα αναμενόμενα αφού σε 10 μόλις μέρες έχουμε έναν τρομοκράτη φυγά, καμιά 10αριά συλλήψεις για ένα σκάνδαλο στο Ταχυδρομικό Ταμιευτήριο το οποίο τόσα χρόνια όποιος αναφερόταν σε αυτό έβρισκε σε τοίχο. Ποιος ξέρει τι άλλο έχουμε να περιμένουμε πλέον.
Δε θα σχολιάσω το γιατί να παίρνει τόσες εβδομαδιαίες άδειες ένας καταδικασμένος δολοφόνος τρομοκράτης όπως ο Ξηρός έτσι εύκολα. Ήδη έχει εξαντληθεί η συζήτηση γύρω από αυτό το θέμα. Για κακή μου τύχη την Παρασκευή 10 Ιανουαρίου άνοιξα για λίγο την τηλεόραση το πρωί. Τα περισσότερα από τα παράθυρα για άλλη μία φορά ήταν απογοητευτικά και παλαιού τύπου, όποιος φωνάξει πιο δυνατά θα νομίσει ότι έχει δίκιο. Το θέμα πλέον δεν είναι η απόδραση, σαν κύριος, του Ξηρού αλλά οι πολιτικές προεκτάσεις αυτού του θέματος στην κεντρική σκηνή.
ΝΔ και Σύριζα στα κάγκελα! Η μεν ΝΔ υποστηρίζει έντονα πως ο Σύριζα έχει στους κόλπους του στελέχη, κάποιοι εξ αυτών πρωτοκλασσάτα, τα οποία δίνουν κάλυψη στις πράξεις της 17Ν. Ο δε Σύριζα απαντά είτε πετώντας την μπάλα στην κερκίδα είτε με θεωρίες επί θεωριών. Άκουσα λοιπόν τον Βουλευτή του Σύριζα Δρίτσα να λέει πως “τέτοια γινόντουσαν και τον 17ο αιώνα, και τον 18ο αιώνα και γίνονται και στον 21ο αιώνα”. Με την λέξη “τέτοια” εννοεί δολοφονίες, οι οποίες όμως έχουν πολιτικό χρώμα. Πράγμα που σημαίνει πως δεν είναι και κάτι τόσο κακό! Μετά από τέτοιου είδους δηλώσεις υποστηρικτών της 17Ν (είτε εντός είτε εκτός Σύριζα) νομιμοποιείται ο καθείς εξ υμών να υποστηρίξει πως οποιοδήποτε έγκλημα πολέμου είχε πολιτικό χρώμα. Είναι σαν να μας λέει ο Δρίτσας (και ο κάθε Δρίτσας) ότι αν εγώ τον σκοτώσω επειδή διαφωνώ με αυτά που εκπροσωπεί τότε μπορώ να το αιτιολογήσω σαν “πολιτική ή επαναστατική πράξη”.
Μιας και άνοιξε ξανά η συζήτηση για την τρομοκρατία και ιδιαίτερα τη 17Ν τίθενται κάποια ερωτήματα περί δημοκρατίας και επαναστατικότητας όπως την ορίζουν στοιχεία της αριστεράς. Να δολοφονήσεις το σταθμάρχη της CIA ή να στήσεις μία έκρηξη στην BP μπορεί ας πούμε να θεωρηθεί επαναστατική πράξη μιας και οι παραπάνω θεωρούνται εκπρόσωποι κατασκοπίας, συμφερόντων και άλλων πολλών (όχι οτι προσωπικά το δικαιολογώ). Το να δολοφονείς όμως έλληνες εκδότες, πολιτικούς και επιχειρηματίες ή να κατονομάζεις το θάνατο 22 χρονου (Θάνος Αξαρλιάν) σαν παράπλευρη απώλεια πόσο λογικό είναι; Ουσιαστικά τέτοιου είδους δολοφονικές επιθέσεις επιβεβαιώνουν πως όταν δεν μπορείς να αντιπαρατεθείς πολιτικά, με επιχειρήματα και να πείσεις κάποιον τότε καταφεύγεις σε άλλες μεθόδους. Τις οποίες κάποιοι σήμερα προσπαθούν να δικαιολογήσουν ως επαναστατικές!
Συνολικότερα, πρέπει οι ακραίες φωνές να απομονωθούν από την κεντρική ελληνική σκηνή. Ειδάλλως η θεωρία των δύο άκρων θα συνεχιστεί για πολύ ακόμα. Το θέμα είναι πως πολλοί στην αξιωματική αντιπολίτευση τρέφονται πολιτικά από τις ακραίες θέσεις. Νομίζω οτι ο Σύριζα είτε δε θέλει να κυβερνήσει είτε δεν μπορεί. Ο μόνος λόγος για τον οποίο μπορεί κάποια μέρα να τον δούμε πρώτο στις εκλογές θα είναι η αναποτελεσματικότητα των συνεχών δυσβάσταχτων μέτρων και όχι γιατί πείθει.
YΓ: Στην Ελλάδα μέχρι και αυτοί οι οποίοι πολεμάνε, με όπλα, το «σύστημα» είναι κρατικοδίαιτοι. Σύμφωνα με το Strategy Report: «Ο καταζητούμενος δολοφόνος-τρομοκράτης της 17Ν, Χριστόδουλος Ξηρός, έλαβε 50.000 ευρώ από το Β΄ΚΠΣ το 2000 για την ανάπτυξη βιοτεχνίας μουσικών οργάνων στο χωριό του στην Ικαρία. Μέχρι και οι τρομοκράτες είναι κρατικοδίαιτοι στην Ελλάδα!»
ΥΓ2: Το σκάνδαλο που διαφαίνεται στην υπόθεση του Ταχυδρομικού Ταμιευτηρίου φαίνεται να έχει και άλλες προεκτάσεις πέρα από κάποια επισφαλή δάνεια. Οι προεκτάσεις αυτές είναι τόσο πολιτικές όσο πιθανόν και τραπεζικές-οικονομικές. Στο μέλλον, ελπίζουμε, θα φανούν τα πάντα.
