Ο Κ. Παπαδάκης ολοκλήρωσε την αγόρευσή του ζητώντας από την εισαγγελέα να ανακαλέσει την πρότασή της και από τους δικαστές να μην επιτρέψουν να νομιμοποιηθεί η ναζιστική εγκληματική βία από δημοκρατικούς φορείς.
Η Χρυσή Αυγή στις αρχές του 2012, κατά την προεκλογική περίοδο, ασκούσε επιδεικτική βία, ξεκίνησε την αγόρευσή του ο Κώστας Παπαδάκης και ανέφερε το χαστούκι του Ηλία Κασιδιάρη στη Λιάνα Κανέλλη σε τηλεοπτική εκπομπή, για την οποία ο Μιχαλολιάκος επίχαιρε ότι ανεβήκαμε στις δημοσκοπήσεις, ενώ το βράδυ των εκλογών ευχαρίστησε «τα παιδιά με τις μαύρες μπλούζες» για την είσοδο της Χρυσής Αυγής στη Βουλή.
Ο δικηγόρος αναφέρθηκε αναλυτικά σε σωρεία επιθέσεων της ναζιστικής οργάνωσης μόνο το 2012 (Κόρινθος, Αιτωλικό, Πειραιάς, Λυκόβρυση, Αγιος Δημήτριος, Κοζάνη, Ραφήνα, πλατεία Αμερικής, Αγιος Παντελεήμονας, Σεπόλια, Ανάβυσσος, Κορυδαλλός, Σέρρες, Λαύριο, Αγρίνιο, Ηράκλειο, Λαγκαδάς Θεσσαλονίκης, στο θέατρο «Χυτήριο» και αλλού) και παρατήρησε ότι «έχουμε δηλαδή τριπλασιασμό των περιστατικών βίας το δεύτερο εξάμηνο του 2012 σε σχέση με το πρώτο», δηλαδή ενώ η οργάνωση είχε θεσμική ασυλία.
«Σαν πολλά δεν σας φαίνονται, κυρία εισαγγελέα, για να είναι μεμονωμένα και ασύνδετα μεταξύ τους αυτά τα περιστατικά;», ρώτησε ο Κώστας Παπαδάκης και συνέχισε περιγράφοντας ότι η οργάνωση συνέχισε ακάθεκτη τη δράση της και το 2013, οπότε έχουμε κλιμάκωση της στρατιωτικοποίησης, τάγματα εφόδου στους δρόμους, προκλήσεις εντός του Κοινοβουλίου και επιθέσεις σε όλη τη χώρα με όλο και περισσότερη άσκηση βίας.
Ο Σεπτέμβρης του 2013
Στη συνέχεια αναφέρθηκε στα τρία γεγονότα του Σεπτεμβρίου 2013 με τα οποία μέσα σε μία εβδομάδα κορυφώθηκε η δράση της οργάνωσης δείχνοντας την αποφασιστικότητά της:
1.δολοφονική επίθεση ενάντια στους αφισοκολλητές στο Πέραμα, «η οποία ήταν κατά μέτωπο σύγκρουση με το ΚΚΕ»
2.επίθεση στον Μελιγαλά, «όπου έχουμε αναζωπύρωση της ναζιστικής προπαγάνδας και όπου ο μολοσσός χιμάει στο αφεντικό του»
3. δολοφονία του Παύλου Φύσσα, «το τάγμα εφόδου είναι αποφασισμένο να μην αφήσει όρθιο κανέναν αντιφρονούντα και γι’ αυτό έδρασε οργανωμένα»
Ιδιαίτερη αναφορά έκανε στην «πιο σημαντική απ’ όλες» κατάθεση του αστυνομικού Δημήτρη Κουρετζή, που ήταν εκείνος που συνέλαβε τον Ρουπακιά, και απέδειξε ότι οι αστυνομικοί δεν έκαναν τίποτα, ο Ρουπακιάς επιχείρησε να διαφύγει και στη συνέχεια τους είπε «είμαι δικός σας, της Χρυσής Αυγής». Η κατάθεση αυτή δόθηκε στις 8 Μαΐου 2014, δηλαδή οκτώ μήνες μετά τη δολοφονία του Παύλου, είπε ο Κ. Παπαδάκης και σχολίασε ότι η ολιγωρία των αρχών «επέτρεψε για μήνες στη Χ.Α. να σπεκουλάρει και να έχει την πολυτέλεια να ισχυρίζεται ότι δεν είχε σχέση με το έγκλημα».
Τα όπλα της Χρυσής Αυγής
«Αλλοτε λίγα, άλλοτε πολλά, όπλα έχουν βρεθεί σε κατ’ οίκον έρευνες, στα γραφεία, έξω από γραφεία, έχουμε δει φωτογραφίες με τάγματα εφόδου να εκπαιδεύονται στα όπλα από τον Κασιδιάρη», είπε ο Κ. Παπαδάκης και σχολίασε ότι οι έρευνες της Αντιτρομοκρατικής έγιναν στις 28.9.2013.
«Δέκα μέρες μετά τη δολοφονία Φύσσα το κράτος ψάχνει για όπλα, επομένως εδώ δεν έχουμε αιφνίδιους ελέγχους. Οπως είδαμε, ο μόνος που δεν πρόλαβε να τα ξεφορτωθεί ήταν ο Σωτήρης Δεβελέκος. Ολοι οι άλλοι είχαν το χρονικό περιθώριο να τα κρύψουν και μάλιστα στο σπίτι της αστυνομικού Βενετίας Πόπορη (σ.σ. είναι κατηγορούμενη στη δίκη για παράνομη κατοχή όπλων και πυρομαχικών).
Οι μάρτυρες… με αριθμούς
Με αριθμούς μίλησε ο Κ. Παπαδάκης για τους μάρτυρες που κατέθεταν επί μήνες στη δίκη. Πρόκειται για 153 μάρτυρες, εκ των οποίων 131 ήταν του κατηγορητηρίου, 6 κάλεσε το δικαστήριο και 16 έφερε η Πολιτική Αγωγή. Από αυτούς: 32 είναι παθόντες, 40 αυτόπτες μάρτυρες, 18 αστυνομικοί, 11 δημοσιογράφοι, 16 παράγοντες Τοπικής Αυτοδιοίκησης, 15 μέλη αντιφασιστικών οργανώσεων / ακτιβιστές / πολιτικοί, 8 πανεπιστημιακοί / μελετητές / πολιτικοί αναλυτές και 13 πρώην μέλη της Χρυσής Αυγής.
Από την άλλη πλευρά, η Χρυσή Αυγή έφερε 61 μάρτυρες υπεράσπισης -αν και αρχικά είχε δηλώσει 140-, «οι οποίοι ήταν κυρίως συγγενείς κατηγορουμένων, που δεν ήξεραν τι να καταθέσουν και με έκπληξη έβλεπαν φωτογραφίες και έγγραφα» ή συνεργάτες ηγετικών στελεχών που αν και ήταν δασκαλεμένοι, έκαναν αποκαλύψεις (βλ. την κατάθεση του Αρη Σπίνου για το καταστατικό της Χρυσής Αυγής)
Αποδεικτικά στοιχεία
Οσον αφορά τα αναγνωστέα έγγραφα, για τα οποία το δικαστήριο αφιέρωσε πολύ χρόνο, ο δικηγόρος τα χώρισε σε τέσσερις κατηγορίες:
1.όσα συγκεντρώθηκαν κατά τη διάρκεια της προδικασίας
2.εκείνα που εισφέρθηκαν από μάρτυρες και παράγοντες κατά την προδικασία
3. αυτά που αποκτήθηκαν με ειδικές ανακριτικές πράξεις και
ψηφιακά πειστήρια (ηχητικά, βίντεο, φωτογραφίες) που κατασχέθηκαν από τους ίδιους τους κατηγορούμενους.
«Αυτή η τελευταία κατηγορία είναι η σημαντικότερη και σε αυτήν πρέπει να επικεντρωθεί το δικαστήριό σας στη διάσκεψή του», παρατήρησε ο συνήγορος και έκανε λόγο για «αυθεντικά αποδεικτικά στοιχεία, τη γνησιότητα των οποίων δεν αμφισβήτησε κανένας από τους κατηγορούμενους και τα οποία έχουν συλλεγεί εκούσια σε ανύποπτο χρόνο». Τόνισε, δε, ότι «αυτά αποδεικνύουν χωρίς καμία αμφιβολία την ύπαρξη και τον τρόπο δράσης της εγκληματικής οργάνωσης».
Ανάληψη πολιτικής ευθύνης
Περνώντας στο κεφάλαιο της αγόρευσής του που αφορά την ανάληψη της πολιτικής ευθύνης για τη δολοφονία Φύσσα από τον Αρχηγό, ο Κ. Παπαδάκης αναφέρθηκε στη στάση των συνηγόρων υπεράσπισης του Ν. Μιχαλολιάκου που έφεραν ως παράδειγμα τη δολοφονία Τεμπονέρα και Λαμπράκη.
«Πώς αντιλαμβάνεται ο Μιχαλολιάκος την πολιτική ευθύνη γεγονότος με το οποίο δεν έχει σχέση; Μπορεί κανείς να διαλέξει ποια ευθύνη θα αναλάβει; Γιατί αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη ενός εγκλήματος που είχε αποδοκιμάσει; Γιατί αναλαμβάνει την πολιτική ευθύνη ενός εγκλήματος που δεν θεωρεί πολιτικό; Γιατί το κάνει σε προεκλογική περίοδο; Τι σημαίνει η σύγκριση με Λαμπράκη και Τεμπονέρα;», έθεσε τα ερωτήματα ο έμπειρος νομικός και συνέχισε: «Πολιτική ευθύνη του φορέα υπάρχει. Η πολιτική ευθύνη δεν αποκλείει την ποινική. Την πολιτική ευθύνη αναλαμβάνουν πρόσφατα ο Ανδρέας για τον Κοσκωτά και ο Κουφοντίνας για τη 17Ν. Αλλά δεν τον συμφέρει να επικαλεστεί εκείνους ο Μιχαλολιάκος. Γιατί η Χρυσή Αυγή δεν ανέλαβε την πολιτική ευθύνη και για τις υπόλοιπες επιθέσεις; Γιατί δεν ανασκεύασε ο Μιχαλολιάκος όσα έλεγε ότι “πράκτορες επιτέθηκαν στους Αιγύπτιους”; »
«Η δήλωση δόθηκε εκ του ασφαλούς. Για να εξαντλήσει ανώδυνα την ευθύνη του. Για να δοθεί η αίσθηση της κάλυψης. Για να διαχύσει την ευθύνη στο εκλογικό σώμα για να εξιλεωθεί από την εκλογή του. Ο Μουσολίνι είχε αναλάβει την πολιτική ευθύνη για τη δολοφονία του Τζιακόμο Ματεότι. Όμως έχει ένα δίκιο. Είναι πολιτικές δολοφονίες για τις οποίες κανείς δεν κάθισε στο σκαμνί. Κανείς βέβαια δεν είχε συστήσει εγκληματικές οργανώσεις όπως ο ίδιος», εξήγησε.
Αντί για εικόνισμα… πολιτική δίωξη
«Μια δίκη μπορεί να είναι πολιτική, επειδή τα διακυβεύματά της είναι μεγάλα για την κοινωνία. Άλλο όμως η πολιτική δίκη και άλλο η πολιτική δίωξη», σημείωσε ο Κ. Παπαδάκης και σχολίασε το βίντεο με τον Τάκη Μπαλτάκο και τον Ηλία Κασιδιάρη ως εξής: «Τίθεται θέμα πότε βιντεοσκοπήθηκε. Είναι λίγο μετά την κατάθεσή του στις ανακριτικές αρχές, τον Οκτώβριο του 2013 και δημοσιεύθηκε τον Απρίλιο 2014. Γιατί έξι μήνες μετά; Να βάλουμε λίγο το μυαλό μας σε αυτό. Μήπως είναι ανάστροφη η σχέση με τον Μπαλτάκο; Μήπως θέλει ο Μπαλτάκος να πιέσει την κυβέρνηση για να μην τους διώξει; Μήπως για να διαπραγματευτεί με αυτόν με τον οποίο συνομιλούσε; Μόνο έτσι μπορεί να εξηγηθεί. Πού είναι το βίντεο που λέχθηκε από την υπεράσπιση ότι θα εισφέρετο; Ποτέ δεν ήρθε. Καλός μαθητής του Γκαίμπελς ο Κασιδιάρης».
«Στην Ελλάδα δεν υπήρξε δίωξη της Χρυσής Αυγής, δεν απαγορεύθηκε η συμμετοχή της στις εκλογές. Αν ένα κράτος θέλει να σε διώξει πολιτικά, δεν σε αφήνει να συμμετάσχεις σε εκλογές (…) Αντί να κάνουν εικόνισμα σε όσους ασχολήθηκαν με την προδικασία, έχουν την πολυτέλεια που τους παρέχει η προηγούμενη ατιμωρησία να καταγγέλλουν πολιτικές διώξεις», τόνισε επίσης.
Μιχαλολιάκος… το παλικάρι της φακής
Για τις δηλώσεις του Μιχαλολιάκου πριν από την έναρξη της δίκης, ότι θα καλυφθεί τηλεοπτικά, και την αλλαγή στάσης του αμέσως με την έναρξη της διαδικασίας, όταν οι δικηγόροι του απέρριψαν το αίτημα που κατατέθηκε για τηλεοπτική κάλυψη ο δικηγόρος χαρακτήρισε τον Μιχαλολιάκο «παλικάρι της φακής» και τόνισε: «Σκεφτείτε τη δημοσιότητα που θα έπαιρνε αυτή η δίκη αν υπήρχε τουλάχιστον η μαγνητοφώνηση των πρακτικών της και μάθαινε η κοινωνία τι γίνεται εδώ μέσα τέσσερα χρόνια».
Η Δήμητρα Βελέντζα εκ των συνηγόρων υπεράσπισης έφτασε στο σημείο να καταγγείλει, κατά τη διάρκεια της ακροαματικής διαδικασίας, ότι στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης υπήρχαν αυτούσιες δηλώσεις μάρτυρας, είπε ο δικηγόρος και παρατήρησε: «Προσέξτε, δεν κατήγγειλε διαστρέβλωση κατάθεσης, κατήγγειλε ότι μεταφέρθηκαν αυτολεξεί αυτά που λένε οι μάρτυρες».
Ο επίλογος της αγόρευσης
Ο Κ. Παπαδάκης ευχαρίστησε την έδρα και τον γραμματέα, τους συναδέλφους του της Πολιτικής Αγωγής «ιδιαίτερα δε τους συνηγόρους των Αιγυπτίων ψαράδων, τόσο τον Δημήτρη Ζώτο και τον Θανάση Καμπαγιάννη, που ήταν στην υπόθεση πριν από εμένα και μου έκαναν την τιμή να μου εμπιστευθούν την παράσταση σε μία τόσο σημαντική δίκη, αλλά και τον Κώστα Σκαρμέα, τον νεότερο συνάδελφο για την πολύτιμη καθημερινή συνεισφορά και βοήθεια του και στην αγόρευση αυτή».
Κάλεσε, δε, τους συνηγόρους υπεράσπισης «να καταβάλουν όλες τις δυνάμεις τους, προκειμένου να προσφέρουν στο δικαστήριο το καλύτερο δυνατό υπερασπιστικό έργο, γιατί το δικαστήριο έχει ανάγκη την εξάντληση και την διασταύρωση των επιχειρημάτων για να καταλήξει με βεβαιότητα στην απόφαση του».
«Η πολιτική αγωγή δεν βρίσκεται στη δίκη αυτή για να επιδιώξει την εκδίκηση πολιτικών της αντιπάλων, αλλά για να επιδιώξει τη δικαστική προστασία των θυμάτων της εγκληματικής δράσης και τον σεβασμό των δικαιωμάτων τους που επλήγησαν», είπε επίσης και πρόσθεσε: «Το δικαστήριό σας βρίσκεται μπροστά σε μία ιστορική ευθύνη, με τα βλέμματα όχι μόνο της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας κοινής γνώμης στραμμένα πάνω του και με έκδηλη την αγωνία, αν η ναζιστική εγκληματική βία θα νομιμοποιηθεί 65 χρόνια μετά τη δίκη της Νυρεμβέργης από τους φορείς που εκπροσωπούν τη δημοκρατία».
«Ο δικηγόρος Χανς Λίντεν, αυτός που έφερε τον Χίτλερ στο δικαστήριο, δυστυχώς δεν πρόλαβε να ζητήσει τον λόγο από τους δικαστές που έδειξαν τέτοια ευπιστία στα ψέμματα του Χίτλερ. Ηταν από τους πρώτους που συνελήφθησαν με την αναστολή των ατομικών δικαιωμάτων το 1933, φυλακίστηκε, βασανίστηκε και τερμάτισε τη ζωή του το 1938 στο στρατόπεδο του Νταχάου. Στη μνήμη του και στη μνήμη όλων των αγωνιστών δικηγόρων που σε ολόκληρο τον κόσμο υπερασπίζονται δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες αφιερώνω την αγόρευσή μου αυτή προσμένοντας την απόφαση σας», κατέληξε ο Κ. Παπαδάκης.
