Γράφει ο Δημήτρης Βουλγαρίδης
Eίμαι ο Μάνος Σούργελος και εκεί που δουλεύω έως αργά χτυπάει το τηλέφωνο, στην άλλη άκρη της τηλεφωνικής γραμμής είναι ο κύριος Αντώνης και με καλεί στην εθνική ομάδα ενημέρωσης. Ξεκινάω να μιλάω, να γράφω, να κατηγορώ, να λοιδορώ, να απειλώ, να εκφοβίζω και έτσι έρχεται η ώρα να φορέσω τη φανέλα με το εθνόσημο στο στήθος και το νούμερο 15 στην πλάτη για να βοηθήσω και εγώ, με τον τρόπο που ξέρω και μπορώ, την εθνική ομάδα.
Από την πρώτη στιγμή που μπήκα στην ομάδα όλοι οι συμπαίκτες μου με καλοδέχτηκαν. Ένοιωσα σα να μπήκα σε μία πραγματική οικογένεια (φαμίλια). Γνώρισα προσωπικά όλους τους ήρωες μου… Φυσικά προσπαθώ και εγώ, με κάθε τρόπο, να βοηθήσω την ομάδα και να ανταπεξέλθω στα καθήκοντά που…μου αναθέτει κάθε φορά ο προπονητής μου.
Αφότου με καλέσανε στην εθνική η ζωή μου άλλαξε – προς το καλύτερο προς το πολύ καλύτερο. Τώρα πια είμαι σημαντικό πρόσωπο και δεν με απασχολούν τα ταπεινά προβλήματα που απασχολούν τους υπόλοιπους Έλληνες. Άλλωστε για ότι τους έχει συμβεί αυτοί είναι οι μοναδικοί υπαίτιοι, αφού είναι όλοι τεμπέληδες και διεφθαρμένοι… επίσης μερικοί (ευτυχώς λίγοι) είναι και αντιδραστικοί.
Ενώ ο πολυχρονεμένος μας αφέντης… συγνώμη, προπονητής μας οδηγεί από επιτυχία σε επιτυχία, κάποιοι έχουν το θράσος να αντιδρούν γιατί θέλουν δουλειά, σπίτι, φαγητό, νερό, νοσοκομεία, σχολεία, δημόσιες παραλίες και ότι άλλο εξωφρενικό σκεφτούν. Έχουν μάλιστα το θράσος να κακοκαρδίζουν και τους ξένους ευεργέτες μας για αστείους λόγους, όπως για παράδειγμα: εθνική ανεξαρτησία, δημοκρατία, υπερηφάνεια, αξιοπρέπεια.
Να φανταστείτε, αντιδρούν ακόμα και εναντίον των στυλοβατών αυτού του τόπου οι οποίοι εκτός των άλλων επιχειρήσεων, τυχαίνει να διαθέτουν όλοι και μέσα ενημέρωσης, στα οποία φυσικά εργάζομαι. Μια χούφτα οικογένειες που μοναδικό σκοπό έχουν να ενημερώνουν αντικειμενικά τη κοινή γνώμη και επίσης να κάνουν ευεργεσίες, φιλανθρωπίες και να θέλουν να σώσουν το περιβάλλον, αφού διαθέτουν και οικολογικές ευαισθησίες. Φυσικά πάντα με τα λεφτά των άλλων.
Μέσα στα καθήκοντά μου είναι να διαφημίζω τα αφεντικά μου, να εξωραΐζω τις δουλειές τους, να κολακεύω τις επιδιώξεις τους, να ωραιοποιώ τις επιθυμίες τους, να αγιοποιώ τις συζύγους τους, να προβάλω τις ανιψιές τους και όλα αυτά κάθε μέρα, με κάθε τρόπο, με κάθε αφορμή.
Όμως είμαι εξίσου καλός και στα αμυντικά μου καθήκοντα. Είμαι ο φόβος και ο τρόμος όλων των αντιπάλων. Μαρκάρω εργαζόμενους, κόβω συνταξιούχους, κοντράρω απολυμένους, αποκρούω σχολικούς φύλακες, κλαδεύω καθαρίστριες και γενικά όποιον τολμήσει να απειλήσει την εστία μας. Είμαι το καλύτερο δρεπάνι.
Χαίρομαι που η φήμη μου έχει φτάσει στα πέρατα της οικουμένης και έχουν αναγνωρίσει την αξία μου τα μεγαλύτερα ονόματα του αθλήματος, όπως η κυρία Άγγελα, ο κύριος Βόλφγκανγκ, ο κύριος Πολ, ο κύριος Μανουέλ και πολλοί άλλοι διεθνούς φήμης προπονητές, που θαυμάζω. Αλλά πιο πολύ χαίρομαι που όλος ο ελληνικός λαός μιλάει για μένα και μάλιστα όπου με δει με φτύνει… για να μη με ματιάσει.
