Από τη στιγμή που ελληνική κυβέρνηση αποφάσισε να στείλει τον Δημήτρη Αβραμόπουλο στις Βρυξέλλες για Επίτροπο, το ποιο θα είναι το χαρτοφυλάκιο που θα αναλάβει και η θέση που θα έχει, αποκτούν εθνικό χαρακτήρα και δεν είναι πλέον θέμα προσώπου.
Η γνώμη μου για τον Δημήτρη Αβραμόπουλο είναι ξεκάθαρη. Είναι ο άνθρωπος που είχε εξαγγείλει το κλείσιμο του «βιολογικού» κύκλου της Μεταπολίτευσης και παραμένει ταυτόχρονα αναπόσπαστο μέρος του. Κι όταν είσαι μέρος του προβλήματος δεν μπορείς να πλασάρεσαι και σαν μέρος της λύσης.
Εν πάση περιπτώσει όμως ο Δημήτρης Αβραμόπουλος θα εκπροσωπεί την Ελλάδα εκεί που θα πάει και εθνική επιδίωξη πρέπει να είναι η μια από τις Αντιπροεδρίες της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όχι γιατί ο Αβραμόπουλος αρέσκεται στα «κόκκινα χαλιά», ούτε και για να δικαιολογήσει τη θέση του φωτογράφου που παίρνει μαζί του, αλλά διότι με αυξημένο κύρος θα μπορεί να προωθήσει αποτελεσματικότερα ζητήματα που «καίνε» την Ελλάδα, όπως αυτό της λαθρομετανάστευσης. Καθώς μάλιστα γνωρίζει πλέον καλά και τον χώρο της Άμυνας, μπορεί να συμβάλλει αποφασιστικά στην αντιμετώπιση του μεγαλύτερου προβλήματος που αντιμετωπίζει σήμερα η χώρα και όσοι θεωρούν υπερβολή τη θέση αυτή, ας ρίξουν μια ματιά στο καθημερινό δελτίο του λιμενικού σώματος για να συνειδητοποιήσουν τι γίνεται καθημερινά στα νησιά του Αιγαίου.
Συνεπώς η Αντιπροεδρία πρέπει να θεωρηθεί εθνική επιδίωξη και να κερδηθεί. Υπάρχουν άλλωστε τρεις λόγοι για τους οποίους η ελληνική κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να βάλει αυτόν το στόχο και να τον πετύχει.
Πρώτα απ’ όλα η Ελλάδα αποτέλεσε τα τελευταία 5 χρόνια το πεδίο της σκληρότερης και πιο βίαιης δημοσιονομικής αναπροσαρμογής που είχε ποτέ πραγματοποιηθεί σε ανεπτυγμένη χώρα της Δύσης. Τα στατιστικά νούμερα και μόνο, που αποτυπώνουν την ραγδαία μετάλλαξη της ελληνικής οικονομίας και κοινωνίας τα τελευταία χρόνια, μπορούν να πείσουν και τον πιο δύσπιστο για τον πραγματικό άθλο των Ελλήνων πολιτών. Για αυτόν τον άθλο το λιγότερο θα ήταν, έστω και σε επίπεδο συμβολισμού, μια θέση Αντιπροέδρου στην Επιτροπή.
Το δεύτερο στοιχείο είναι ότι ο Αντώνης Σαμαράς ήταν από τους πρώτους τρεις ηγέτες που έσπευσε να υποστηρίξει την υποψηφιότητα του Γιούνκερ και μάλιστα την περίοδο που είχε η Ελλάδα την Ευρωπαϊκή προεδρία. Η αμοιβαιότητα στην υποστήριξη δεν είναι «ευρωπαϊκό κεκτημένο»;
Το τρίτο και σημαντικότερο στοιχείο είναι ότι η Ελλάδα είναι η μόνη από τις 15 χώρες-μέλη της παλαιάς Ευρώπης, γνωστής και ως Ευρώπης των “15” που ποτέ δεν έχει καταφέρει να αποσπάσει μια Αντιπροεδρία της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Είναι επιτέλους καιρός, 35 χρόνια μετά την προσχώρηση μας στην Ένωση να πάρουμε μια τέτοια θέση, έστω και για να λέμε ότι η Ιστορία δεν μας αδίκησε.
Τα επιχειρήματα λοιπόν υπάρχουν και η κυβέρνηση είναι το αγαπημένο παιδί των Βρυξελλών όταν έρχεται η στιγμή να βλάψουμε τα συμφέροντα της χώρας μας. Θα είναι εθνική ήττα να μην καταφέρει να αποσπάσει ούτε μια θέση Αντιπροεδρίας, όταν μάλιστα στέλνει εκεί τον άνθρωπο για τον οποίο έστρωνε σιγά σιγά το χαλί για την Προεδρία της Ελληνικής Δημοκρατίας. Θα είναι λοιπόν ταπεινωτική εθνική ήττα και πρέπει να δοθεί μάχη για τη θέση και να κερδηθεί.
ΥΓ1: Οι πληροφορίες μου από τις Βρυξέλλες λένε πως γίνεται «κακός χαμός» με τη γυναικεία ποσόστωση μεταξύ των νέων Επιτρόπων. Κάποιοι προεξοφλούν πως το Ευρωκοινοβούλιο δεν θα εγκρίνει τη λίστα, θα τη γυρίσει πίσω στον Γιούνκερ κι αυτός θα πιέσει κυβερνήσεις να αλλάξουν επιλογή φύλου στην εκπροσώπησή τους. Αν τύχει και η Ελλάδα είναι μεταξύ των κρατών – μελών που θα «πιεστούν», στη διαπραγμάτευση που θα γίνει, το θέμα δεν είναι το πρόσωπο αλλά η θέση. Κι έτσι θα υπάρχει ένα ακόμη «χαρτί» στην ελληνική πλευρά για να διεκδικήσει και να πάρει Αντιπροεδρία. Στο βαθμό βέβαια που μιλάμε για μια κυβέρνηση που θέλει να κάνει το καθήκον της….
ΥΓ2: Αριστείδη, ήρθε η ώρα να ξεκουραστείς….
