Επτά μύθους θα σας πω…

Γράφει ο Θέμης Παρλαβάντζας / parthemis@alleyoop.gr

Σε κάθε έθνος, σε κάθε κράτος, θα συναντήσει κανείς στενόμυαλες απόψεις, στερεοτυπικές αντιλήψεις, κρίσεις, παραδοχές και μυθεύματα που ορίζουν και χαρακτηρίζουν κάθε λαό ως διαφορετικό από τον άλλον.

Στην ταπεινή μας Ελλάδα – Ελλαδάρα κατ’ άλλους – στο παλίμψηστο της εθνικής μας μυθολογίας φιγουράρουν εδώ και πολλά χρόνια κάποιοι ισχυροί μύθοι, που χαρακτηρίζουν με τρόπο μοναδικό την ιδιοσυστασία μας ως έθνος. Μυθεύματα που καλλιεργούνται στο θερμοκήπιο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, των κομμάτων, της πολιτικής ηγεσίας, των παντοειδών φορέων, της εκκλησίας, της πνευματικής ηγεσίας και φυσικά του συλλογικού υποσυνείδητου του περήφανου λαού.

Κάθε κυβέρνηση οφείλει να ασκεί κοινωνική πολιτική και ας κόψει το λαιμό της να βρει τα χρήματα. Ούτε κουβέντα τα χρήματα αυτά να προέρχονται απ’ την ίδια την κοινωνία. Κοινωνική πολιτική στην Ελλάδα σημαίνει όφελος για την κοινωνία αδιαφορώντας αν τα χρήματα αυτά προέρχονται από δανεικά, χρεώνοντας ουσιαστικά τις επόμενες γενιές. Κανείς δεν θέλει να χρηματοδοτήσει με τους φόρους του την κοινωνική πολιτική, αλλά όλοι θέλουν να απολαμβάνουν το μοίρασμα του λουφέ. Γενικώς στην Ελλάδα τα χρήμα ρέει από κάποιο ευρωπαϊκό κρουνό, χωρίς υποχρεώσεις από μέρους της Ελλάδας.

…εργάτη, του αγρότη, του κτηνοτρόφου, του αλιέα, του οδηγού, του σερβιτόρου, των σωμάτων ασφαλείας, των δημοσίων υπαλλήλων και κάθε άλλης επαγγελματικής κατηγορίας. Νόμος δεν είναι ο νόμος που ψηφίζεται στη Βουλή, γιατί ως γνωστόν ο βουλευτής που οι ίδιοι οι Έλληνες εκλέγουν είναι μίσθαρνο όργανο συμφερόντων, ντόπιων και ξένων μονοπωλίων. Η κατάσταση απείθειας στους νόμους έχει βέβαια μια μακρά παράδοση που η αφετηρία της χάνεται στη δημιουργία του Νέου Ελληνικού κράτους η οποία  και συνεχίζεται αδιατάρακτα από τότε.

Αν οι Εβραίοι θεωρούν τον εαυτόν τους περιούσιο λαό του Θεού, οι Έλληνες τον θεωρούν περιούσιο λαό της Ιστορίας. Ποιος ξεχνά τον αλήστου μνήμης νονό της ναζιστικής χρυσής αυγής Καρατζαφέρη, όταν διέγραφε τα χρέη με το ακαταμάχητο επιχείρημα, «αυτοί μας χρωστάνε κι όχι εμείς» ή το ακαταμαχητότερο  «όταν εμείς είχαμε πολιτισμό αυτοί έτρωγαν βελανίδια»! Κανείς άλλος λαός στον πλανήτη γη δεν έχει το δικαίωμα να σιτίζεται δωρεάν από τον παγκόσμιο κορβανά παρά μόνο οι Έλληνες. Αρκεί και μόνο το brand name Έλληνας, που λένε και οι διαφημισταράδες, για να μας θρέφει μια ζωή.

Το εκφώνησε ο πλέον σπιθαμιαίος των Προέδρων της Δημοκρατίας Χρήστος Σαρτζετάκης. Όλα τα έθνη στηρίζονται σε αδελφούς λαούς, εκτός από τους Έλληνες φυσικά. Ουδέν ψευδέστερον. Τα αισθήματα μειονεξίας και ο απομονωτισμός που χρόνια συνδαυλίζονται σε αυτόν τον τόπο, έχουν καλλιεργήσει μια μυωπική ανάγνωση της ιστορίας, χωρίζοντας τον πλανήτη σε φιλέλληνες και ανθέλληνες. Δεν πρέπει να μας διαφεύγει πως η είσοδος της χώρας μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση – πράξη κεφαλαιώδους σημασίας για την πορεία της Ελλάδας – βασίστηκε στην στανική επιμονή του Κων/νου Καραμανλή και μόνο, κόντρα στο κυρίαρχο αίσθημα της εποχής «ΕΟΚ και ΝΑΤΟ το ίδιο συνδικάτο».

Ακριβώς το αντίθετο συμβαίνει. Από μια Ελλάδα που αρχικά όριζε η Πελοπόννησος, φτάσαμε – σε λιγότερο από εκατό χρόνια – σε μια Ελλάδα που εξαπλασίασε ίσως το μέγεθός της. Η μόνιμη δε καχυποψία μας απέναντι στους άλλους για το «προνομιακό οικόπεδο» που εποφθαλμιούν, μας δημιουργεί συμπλέγματα απομονωτισμού, εσωστρέφειας, πανσυνωμοτισμού, γιατί όχι και  αεροψεκασμού!

Η αγκαλίτσα του κράτους πατερούλη χωρά πολλούς, πάρα πολλούς, το έθνος όλο ίσως. Γι’ αυτό και κάθε φορά συζητείται μια αποκρατικοποίηση, ξεσηκώνονται μέχρι και οι πέτρες ώστε να μην αλλάξει τίποτα στη σοβιετική θαλπωρή του καλού μας κράτους. Η επιχειρηματικότητα, το ιδιωτικό management, η επινοητικότητα, η αξιοσύνη, η αριστεία, ο ανταγωνισμός, η αναζήτηση συγκριτικού πλεονεκτήματος στην παγκοσμιοποιημένη αγορά, θεωρούνται έργα του διαβόλου, γεγονός άλλωστε που συμφωνεί και η εκκλησία, καθώς και η ίδια προσπορίζεται από την υπαλληλική της σχέση με το κράτος. Το κέρδος είναι η μεγαλύτερη αμαρτία στην Ελλάδα.

Ως γνωστόν, στην Ελλάδα της ανύπαρκτης αστικής τάξης, οι πλούσιοι είναι τόσο πολλοί που θα μπορούσαν να ζουν τους υπόλοιπους και να τους ξεχρεώνουν όταν υπάρχει ανάγκη. Καθώς μάλιστα βαρύνονται με το αμάρτημα του πλούτου, θα πρέπει η κόλασή τους να αρχίσει από εδώ, γιατί να περιμένουν τη μεταθανάτια ζωή; Άλλωστε η λαμογιά στην Ελλάδα είναι ταυτόσημη με τον ιδιωτικό τομέα. Καμιά σχέση με το δημόσιο!

Μυθεύματα τέλος.                                                                      

Αν υπάρχει κάποια ελπίδα να ανακάμψουμε από την κρίση που διερχόμαστε, αν θέλουμε να έχουμε κάποια σχέση με τους αρχαίους ημών προγόνους, χωρίς να ζούμε πάντα στη σκιά τους, αν θέλουμε να δώσουμε δείγματα γραφής και εξωστρέφειας του ελληνισμού χωρίς να γινόμαστε θύματα της εσωστρεφούς καπατσοσύνης μας (κατά τον Δημήτρη Στεφανάκη), τότε ένας μόνο δρόμος υπάρχει. Αυτός της αυτοκριτικής και της συνειδητοποίησης ως έθνος και ως άτομα για το ποιοι είμαστε και πού θέλουμε να πάμε. Εθνικές αφηγήσεις με μυθεύματα δεν μπορεί να συνεχίζονται επ’ άπειρον.