Με την παρουσία της στο Μουντιάλ η Εθνική ομάδα απέσπασε κάθε λογής εγκώμια από κάθε λογής σχετικούς και άσχετους με το ποδόσφαιρο.
Άνθρωποι που είναι δίπλα σε αυτή την ομάδα στα καλά και στα δύσκολα, έκλαψαν μαζί με τους παίκτες και τον προπονητή.
Άνθρωποι που υποστήριξαν τη δουλειά που γίνεται, αισθάνθηκαν υπερήφανοι για την πρόκριση στη Βραζιλία.
Άνθρωποι που αν είχε αποκλειστεί θα τη «στόλιζαν» με υπερβολικά αναθέματα, πανηγύρισαν εξίσου υπερβολικά.
Κι άνθρωποι που περίμεναν να χρησιμοποιήσουν ενδεχόμενη αποτυχία της, ως «όχημα» επίθεσης στα δικά τους συμφέροντα ή στις δικές τους κόντρες με την ΕΠΟ, το κατεστημένο του ποδοσφαίρου κ.ο.κ, περιορίστηκαν να συνταχθούν στη γενική αποθέωση, περιμένοντας την επόμενη ευκαιρία.
Ξέρετε γιατί η Εθνική και όσοι την αποτελούν, αξίζουν διπλό έπαινο;
Διότι, πέραν από τον αγωνιστικό τους θρίαμβο και τη συνέχιση της παρουσίας στις μεγάλες διοργανώσεις, δεν ασχολήθηκαν με όλα αυτά. Και θα μπορούσαν να πουν πολλά:
Ο Σάντος, για όσους κατηγορούσαν την προπονητική φιλοσοφία του και την επιμονή στο αποτέλεσμα.
Ο Σαλπιγγίδης, ο Κατσουράνης κι ο Καραγκούνης για όσους τους θεωρούσαν τελειωμένους αγωνιστικά.
Ο Τζιόλης για εκείνους που τον χαρακτήρισαν «άμπαλο».
Ο Μανιάτης το ίδιο.
Ο Καρνέζης σε όσους τον είχαν ειρωνευτεί απαράδεκτα, στο ξεκίνημα της καριέρας του.
Όλοι μαζί σε όσους έσπευσαν να πάρουν κομμάτι από το δικό τους μόχθο, όπως κάνουν πάντοτε στις επιτυχίες. Κι οι ίδιοι απομακρύνονται στις αποτυχίες ή – το χειρότερο – κραυγάζουν σε βάρος αυτής της ομάδας.
Αντί για όλα αυτά, όσες φορές μίλησαν μετά το Βουκουρέστι, προπονητής και παίκτες της ομάδας αναφέρθηκαν μόνάχα στην ικανοποίησή τους για τη χαρά που έδωσαν στον ελληνικό λαό και στους δικούς τους ανθρώπους.
Να είστε σίγουροι ότι στο ταξίδι τους στη Βραζιλία για άλλη μια μεγάλη μάχη, μόνον αυτούς θα ήθελαν μαζί τους…
