Όταν μια χώρα είναι σε κρίση, σχεδόν πολεμικών διαστάσεων, τότε αυτό που λέμε «οικονομικό επιτελείο», πρέπει ουσιαστικά να είναι το στρατηγείο όπου θα καταστρώνονται σχέδια για να αποκρούσουν τον εχθρό και να κερδίσουν τη μάχη. Ποιος είναι ο εχθρός; Η έλλειψη ιδεών. Η αλήθεια είναι πως δεν έχουμε καλές ιδέες.
Αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς και να μη τα φορτώνουμε όλα στη CIA, στη Μοσάντ, στα «ξένα κέντρα» και εσχάτως στη Μέρκελ, οφείλουμε να αναγνωρίσουμε πως ο αληθινός εχθρός είναι ο κακός μας εαυτός. Ένας εαυτός «ξερόλας» και «καλοπερασάκιας» που στην πορεία έμαθε να καταναλώνει και όχι να παράγει.
Τι ζούμε σήμερα; Όπως έλεγε κι ένα παλιό λαϊκό τραγούδι που έχει γράψει ο φίλος Λευτέρης Παπαδόπουλος , ζούμε το «Ένα ρολόι σταματημένο/ ένα καράβι ναυαγισμένο/ ένα σπουργίτι κυνηγημένο/ απ’ το χιονιά….». Και το ζούμε γιατί ακόμα και μέσα στη δίνη της πιο μεγάλης κρίσης που γνώρισε η χώρα δεν έχει ακουστεί τα τελευταία τρία χρόνια ούτε μισή καλή ιδέα για το πώς θα ανακόψουμε την ύφεση και θα βάλουμε ένα πρώτο λιθάρι στην ανάπτυξη. Σκόρπιοι κάποιοι ανά την επικράτεια το παλεύουμε όσο μπορούμε και όσο αντέχουν οι δυνάμεις μας. Το «επιτελείο» όμως; Οι μεγάλοι «στρατηγοί» τι κάνουν;
Κάνουν απλά ό,τι τους λένε οι δανειστές μας, οι οποίοι έχουν αγχωθεί πολύ για το εάν θα πάρουν ποτέ τα λεφτά τους πίσω. Τους τόκους, τους έχουν ξεχάσει ήδη. Αλλά ούτε και η κοινωνία μπαίνει στη διαδικασία να κατεβάσει καμιά καλή ιδέα. Είναι πιο εύκολο να τα βάζει με τους «τοκογλύφους».
Αφού παιδιά δεν μπορείτε να κατεβάσετε καμιά καλή ιδέα τουλάχιστον πάρτε μια δανεική από τους Ισπανούς. Οι οποίοι βλέποντας τα τεράστια προβλήματα από τη φούσκα των ακινήτων αποφάσισαν να χορηγούν την ισπανική υπηκοότητα σε όποιον αγοράζει ακίνητο από ένα συγκεκριμένο ποσό και πάνω. Οι λεπτομέρειες δεν έχουν τόση σημασία. Το θέμα είναι πως την ώρα που οι δικοί μας «στρατηγοί» σκέφτονται μόνο πως θα αυξήσουν τους φόρους σε μια νεκρή αγορά, οι Ισπανοί έχουν, που να πάρει, μια καλή ιδέα για να προσελκύσουν αγοραστές. Είτε από το εξωτερικό, είτε μεταξύ των μεταναστών που ζουν στη χώρα τους.
Εδώ δηλαδή τι φοβόμαστε; Μη κάνουμε Ευρωπαίους τους Ρώσους και τους Άραβες που είναι ιδανικοί πελάτες είτε για ακριβά ακίνητα στο κέντρο είτε για τουριστικές κατοικίες στην περιφέρεια; Ή φοβόμαστε μη παρεξηγηθεί η «Χρυσή Αυγή» αν Πακιστανοί και Φιλιππινέζες αγοράσουν κάνα δυάρι στην Κυψέλη και στον Άγιο Παντελεήμονα; Σας πληροφορώ ότι αυτή τη στιγμή οι καλύτεροι φίλοι για τον Έλληνα θα ήταν αυτοί που θα τον ξεφόρτωναν με ένα εύλογο τίμημα από το ακίνητό του.
Η αγορά θα ζεσταινόταν και θα άρχιζε να δουλεύει ξανά η μόνη αληθινή βιομηχανία που είχε ποτέ αυτή η χώρα και δεν είναι άλλη από την οικοδομή, τα χιλιάδες επαγγέλματα και τις χιλιάδες επιχειρήσεις που «διασταυρώνονται» μαζί της.
Χάσαμε χρόνο με τις αερολογίες του Ραγκούση που κατέληξαν και αντισυνταγματικές, για τη χορήγηση ιθαγένειας . Ας μη χάσουμε πάλι χρόνο με άλλες αερολογίες τώρα για την καθαρότητα του αίματος κι ας ανοίξουμε τα μάτια να δούμε ποιοι μπορούν να γίνουν «αιμοδότες» του real estate στην Ελλάδα. Και για να είμαστε ανταγωνιστικοί σε σχέση με τους Ισπανούς (η ανταγωνιστικότητα δεν είναι πάντα το ζητούμενο;) να κατεβάσουμε τον πήχη και να υπάρχει η νομοθετική πρόβλεψη πως η ελληνική υπηκοότητα (άρα και η ευρωπαϊκή) θα δίδεται αυτόματα σε όποιον πολίτη του κόσμου αγοράζει ελληνικό ακίνητο από 100.000 ευρώ και πάνω. Απλά και καθαρά.
ΥΓ: Το ευρώ εξανέμισε την ελληνική ανταγωνιστικότητα. Το μόνο πλεονέκτημά του είναι πως σημαίνει «ευρωπαϊκή ταυτότητα». Πριν ξεκινήσουμε να πουλάμε τα «ασημικά», γιατί δεν πουλάμε το μόνο συγκριτικό πλεονέκτημα που έχουμε λόγω ευρώ;
