Γράφει ο Γεράσιμος Ταυρωπός
Το 2014, “προφήτευσαν” ομόθυμα όλοι οι διεθνείς αναλυτές, θα είναι η χρονιά του “πολιτικού ρίσκου”. Για την Ευρωζώνη, κορυφαία στιγμή καταγραφής αυτού του ρίσκου θα είναι οι ευρωεκλογές, όπου αναμένεται θεαματική άνοδος του δεξιού – ακροδεξιού και φασιστικού ευρωσκεπτικισμού, με πολιτική “κοιτίδα” τη δεύτερη ισχυρότερη χώρα στην Ευρωζώνη, τη Γαλλία, όπου το ακροδεξιό Εθνικό Μέτωπο της Μαρίν Λεπέν βαδίζει για την εκλλογική πρωτιά στις ευρωεκλογές. Σε μικρότερο βαθμό αναμένεται να εκφραστεί και η αριστερτή κριτική στα έργα και ημέρες του Βερολίνου και των Βρυξελλών, με γενική άνοδο των ευρωψηφοδελτίων της Αριστεράς και με πρωτιά του ΣΥΡΙΖΑ στις ελληνικές εκλογές.
Υπ΄ αυτές τις συνθήκες, η νέα Ευρωβουλή θα είναι πολύ διαφορετική, η δε διαχείριση των ευρωπαϊκών ζητημάτων από το Βερολίνο και τις Βρυξέλλες θα πρέπει να τροποποιηθεί δραστικά και να αποκτήσει “ευρωπαϊκό πνεύμα” αν δεν θέλουν να δουν τις τάσεις αποσύνθεσης στην Ευρωζώνη και την Ε.Ε. να γίνονται μη αναστρέψιμες…
Αυτό, μεταξύ άλλων, σημαίνει ότι είναι αναγκασμένοι να προετοιμάσουν τη μετάβαση σε ένα “μετα-τροϊκανό” πλαίσιο διαχείρισης των ευρωπαϊκών πραγμάτων και της ευρωπαϊκής κρίσης ιδιαίτερα. Εδώ εντάσσονται οι έρευνες του Ευρωκοινοβουλίου για τα “πεπραγμένα” της τρόικας, οι χθεσινές ανάλογες ανακοινώσεις της Κομισιόν κ.λπ. Αλλά βέβαια το να “φύγει η τρόικα” δεν σημαίνει ότι φεύφγει η λιτότητα, σημαίνει απλώς ότι θα πάμε σε μια διαχείριση της λιτότητας σε ευρωπαϊκό πλαίσιο. Μένει μόνο η “λεπτοδουλειά” της μετάβασης από το τροϊκανό στο ευρωπαϊκό πλαίσιο διαχείρισης της λιτότητας.
Σε αυτή την προοπτική λογοδοτούν πλέον οι τακτικές και των δύο μεγάλων κομμάτων, ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ – ασφαλώς με διαφορετικό τρόπο νγια το καθένα.
Η ΝΔ θέλει να “πουλήσει” στους φηφοφόρους το “τέλος του μνημονίου” (που σύμφωνα με την κυβερνητική προπαγάνδα, θα τεκμηριώσει το success story, θα αποδείξει ότι “οι θυσίες έπιασαν τόπο” και θα σημάνει την ανάκτηση της εθνικής κυριαρχίας) και γι’ αυτό ζητεί από Βερολίνο και Βρυξέλλες να πραγματοποιηθεί εδώ και τώρα η μετάβαση στη μετα-τροϊκανή εποχή. Όμως τόσο το Βερολίνο όσο και οι Βρυξέλλες έχουν πολλούς λόγους να μη θέλουν να γίνει αυτή η μετάβαση άμεσα.
Για τον ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, το ίδιο ζήτημα τον απασχολεί από μια άλλη σκοπιά: όλες οι διεθνείς και ιδιαίτερα οι ευρωπαϊκές διερευνήσεις που έχει κάνει η ηγεσία του, την έχουν πείσει ότι οι δημοσιονομικοί στόχοι του προγράμματος λιτότητας δεν μπορούν να αλλάξουν. Οπότε, το μόνο που μένει είναι να συμβιβαστεί με την ιδέα ενός άλλου μίγματος πολιτικής στο πλαίσιο των ίδιων δημοσιονομικών στόχων – διαφορετικά, θα ρισκάρει μια ρήξη, η οποία μπορεί να οδηγήσει και σε έξοδο από το ευρώ…
Με ένα “μπαράζ” δηλώσεων, συνεντεύξεων και δημόσιων τοποθετήσεων, στενοί συνεργάτες του Τσίπρα έχουν στην ουσία αποδεχτεί τις δημοσιονομικές σταθερές της λιτότητας: πρωτογενές πλεόνασμα, ισοσκελισμένος προϋπολογισμός, αποκατάσταση του αξιόχρεου του ελληνικού δημοσίου και έξοδος στις αγορές, αναδιάρθρωση του χρέους. Τελευταία μάλιστα ο Γ. Σταθάκης, που από πολλούς θεωρείται “λαγός της ηγεσίας”, μίλησε για διατήρηση των φορολογικών συντελεστών και απέδωσε όλη την ευθύνη για το χρέος στη μεγέθυνση του κράτους στη Μεταπολίτευση. Δεν μπορούμε να ξέρουμε αν μια τέτοια “ρεάλ πολιτίκ” θα εμπεδωθεί στον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά πίσω από τις γραμμές της προβάλλει καθαρά ο στόχος: μια μετατροϊκανή, ήπια διαχείριση της λιτότητας στο πλαίσιο των ευρωπαϊκών θεσμών, με αποδοχή όλου του πλαισίου των δημοσιονομικών στόχων του προγράμματος προσαρμογής, χωρίς τρόικα.
Η ιστορία τα έφερε έτσι, ώστε οι δύο βασικοί μονομάχοι της πολιτικής σκηνής να προσβλέπουν στην ίδια προοπτική, καθένας υπό τη δική του οπτική γωνία… Το πιθανότερο αποτέλεσμα είναι το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες να τους “τηγανίσουν” στο ίδιο τηγάνι…
