Του Γεωργίου Παπασίμου
Δικηγόρου
Μέλους Δ.Σ. του «ΠΡΑΤΤΩ»
Σαράντα χρόνια από την αποκατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα, μετά την κατάρρευση της στρατιωτικής χούντας των συνταγματαρχών, τα λόγια ελπίδας και προοπτικής, δυστυχώς, δεν περισσεύουν για να τα εκφέρει κανείς, περιγράφοντας την μεταπολιτευτική πορεία και την σημερινή κατάληξη της Ελλάδος. Ακόμα και ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας κ. Παπούλιας, που απέρχεται στις αρχές του επόμενου χρόνου από αυτό το ύψιστο αξίωμα, στις πρόσφατες δηλώσεις του για την επέτειο, έκανε αιχμηρές δηλώσεις περί «υποχώρησης της Δημοκρατίας στην Ελλάδα».
Αν εξαιρέσει κανείς ένα μικρό τμήμα του Ελληνικού Λαού, που συναποτελεί το οικονομικοπολιτικό σύστημα παρακμής, μια ιδιότυπη «μαυραγορίτικη» οικονομική ολιγαρχία και ένα, αντίστοιχα, «εθελόδουλο» και τραγικά ανίκανο πολιτικό προσωπικό, που οδήγησαν την Ελλάδα στην κατάπτωση και στην μετατροπή της σε σύγχρονη «αποικία χρέους», ωφελούμενοι σκανδαλωδώς, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων, όλα τα κοινωνικά και ταξικά στρώματα, εργάτες, αγρότες, μικρομεσαίοι και μικροαστικά στρώματα βαδίζουν γοργά στα βήματα της φτώχειας, του περιθωρίου και της απόγνωσης.
Το τέλος της λεγόμενης Μεταπολίτευσης, που σφραγίσθηκε τυπικά με την είσοδο της Χώρας στον μνημονιακό «Προκρούστη», έχει διαδεχθεί μια επώδυνα αργόσυρτη διαδικασία φθοράς των πάντων, θεσμών, αξιών και προσώπων, έτσι ώστε ο τίτλος του άρθρου «Μελαγχολική Δημοκρατία», που είναι δανεισμένος από το βιβλίο του Γάλλου φιλοσόφου Πασκάλ Μπρυκνέρ, που εκδόθηκε στις αρχές του 2000 και αναφέρεται στα προβλήματα των Ευρωπαϊκών κοινωνιών και της Κοινοβουλευτικής Δημοκρατίας, στην εποχή του «θριαμβεύοντος» καπιταλισμού και εν μέσω των, τότε, «αλαζονικών ιαχών» των νεοφιλελεύθερων «ιεράκων» περί του «τέλους της Ιστορίας» και του «θανάτου των ιδεολογιών», μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού» το 1989, να μην αποδίδει επαρκώς την πραγματική κατάσταση της Δημοκρατίας στην Ελλάδα. Και αυτό, γιατί αυτή έχει ξεπεράσει προ πολλού το στάδιο της «μελαγχολικής» Δημοκρατίας και έχει μετατραπεί σε «καταθλιπτική» Δημοκρατία.
Η σημερινή δομική κρίση του πολιτικού συστήματος στην Ελλάδα, σε συνδυασμό με τις βαρύτατες απώλειες, σε οικονομικό, κοινωνικό και προνοιακό επίπεδο, την παραγωγική διάλυση, αλλά και την δραματική απαξίωση του Συντάγματος και την παραβίαση ακόμα και αυτών των τυπικών προβλεπομένων αστικών δικαιωμάτων των πολιτών, που συνιστούν τις ελάχιστες ατομικές και συλλογικές εγγυήσεις μιας Ευρωπαϊκής Χώρας, οδηγούν την Ελλάδα σε επικίνδυνες ατραπούς. Αν η πορεία αυτή δεν ανατραπεί, μέσω της δημιουργίας ενός μεγάλου αντιμνημονιακού, προοδευτικού, πατριωτικού μετώπου Σωτηρίας, με ανάλογα χαρακτηριστικά ενός «σύγχρονου ΕΑΜ», με κεντρικό πυρήνα τον ΣΥ.ΡΙΖ.Α. και άλλες ριζοσπαστικές, δημοκρατικές, πατριωτικές, αντιμνημονιακές πολιτικές και κοινωνικές δυνάμεις, και μιας αντίστοιχης κυβέρνησης Σωτηρίας, που θα αναλάβει το βαρύ έργο της ανόρθωσης της Ελλάδος. Μιας νέας, δηλαδή, δημοκρατικής και προοδευτικής Μεταπολίτευσης, που θα σαρώσει τον κλεπτοκρατισμό, τον «μαυραγοριτισμό» και την «εθελοδουλία», επαναφέροντας τις έννοιες του «δημοσίου αγαθού» και «δημοσίου συμφέροντος», ως βασικές συνιστώσες των πολιτικών αποφάσεων και αποδίδοντας ως προτεραιότητα την δημοκρατική νομιμοποίηση και τον έλεγχο της κοινωνίας, μέσω των οργανωμένων θεσμών της σε όλο το φάσμα της πολιτικής λειτουργίας, η κρίση αυτή θα έχει οδυνηρές συνέπειες για την Χώρα, ανάλογου μορφής με αυτήν της Μικρασιατικής Καταστροφής.
Έτσι, σαράντα χρόνια μετά, ο στοιχειώδης φόρος τιμής από τον καθένα μας ατομικά στους χιλιάδες ανθρώπους, που αγωνίστηκαν, φυλακίστηκαν και θυσιάστηκαν για την Ελευθερία και την Δημοκρατία, δεν μπορεί να είναι άλλος από τον αγώνα και την συμβολή μας στην ανατροπή του κλεπτοκρατισμού και του μνημονιακού «Αρμαγεδδώνα». Να απαλειφθεί, εν τέλει, επί της ουσίας, κάθε αρνητικός επιθετικός προσδιορισμός «μελαγχολικός», «καταθλιπτικός» κ.λπ., στο Ελληνικό πολιτικό εποικοδόμημα και στην Ελληνική Δημοκρατία.
