Γράφει η Μαρία*
Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων να σας πω ότι δεν βλέπω τηλεόραση, όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά γιατί απλά τρέχω σαν την άδικη κατάρα ολημερίς (συνήθως χωρίς ουσιαστικό αποτέλεσμα) κι όταν αργά το βράδυ καταλήγω σπίτι, τα στοιχήματα πέφτουν βροχή για το πόσο χρόνο θα πάρει για να ξεραθώ στον καναπέ…
Ξυπνάω την άλλη μέρα το πρωί κι εκτός από το γεγονός ότι θέλω «ίσιωμα», έχω σταθερά την απορία εάν είδα όντως την Παπαϊωάννου στο 360 μοίρες (εξαιρετική), το Game of thrones, ή το όποιο CSI, όντως στην τηλεόραση ή στον ύπνο μου. Καταλάβατε τώρα…
Υπάρχουν όμως και εκείνες οι στιγμές που η σκληρή πραγματικότητα με το μανδύα της ίωσης ή της δισκοπάθειας σε καθηλώνουν στο κρεβάτι, δίνοντάς σου την ευκαιρία να έρθεις σε επαφή με μια άλλη «πραγματικότητα», που συνήθως τη διαβάζεις στις στήλες των τηλεκριτικών και λες δε μπορεί, υπερβάλουν.
Εντάξει, καλό το Arab Jazz (οι λάτρεις του αστυνομικού μυθιστορήματος θα το απολαύσετε), καλός και ο Κόκκινος Κάβουρας (του Ανδρουλάκη), καλή και η Βήμαdonna (φάτε μάτια ψάρια….), αλλά έρχεται κάποια στιγμή που βαριέσαι (πόσες ώρες να διαβάσεις πια) και παίρνεις την απόφαση να ανοίξεις την τηλεόραση. Να χαζέψεις λίγο, να περάσει η ώρα.
Και εγένετο θαύμα! Με το πρώτο κλικ, μεταφέρομαι μια εικοσαετία πίσω, αντικρίζοντας το «Ρετιρέ» (;;;;;). Λέω δε μπορεί και η πρώτη κίνηση είναι να κοιτάξω γρήγορα τα χάπια μου στο κομοδίνο (ναι, όντως είναι αντιφλεγμονώδη και παυσίπονα…). Γρήγορα-γρήγορα κάνω το δεύτερο κλικ.
Εδώ πέφτω πάνω σε μια κουκλάρα νεαρά με νιαουριστή φωνή, την οποία λένε Σπυροπούλου, αλλά δεν έχω καταλάβει με τι ακριβώς ασχολείται, να διηγείται σε ατελείωτο τηλεοπτικό χρόνο πως απέκτησε το πρώτο της σκυλάκι, πως σήμερα έχει τρία σκυλάκια, και πως ενδέχεται να τα στείλει πακέτο στη Ρόδο (νομίζω) για τις γιορτές…Κοστίζει, μεν, αλλά τι να κάνουμε. Ακόμη και ένας φιλόζωος θέλει την ησυχία του. Με αστραπιαία ταχύτητα, κάνω το τρίτο κλικ.
Εδώ πέφτω σε αναμετάδοση μετά σχολιασμού , αποσπασμάτων κάποιας πρωινής εκπομπής, όπου πανέμορφο μοντέλο, είναι ξαπλωμένο με τα πόδια ανοιχτά, την κάμερα να ζουμάρει αναλόγως, και μια κυρία, (δε θυμάμαι το όνομά της) να εξηγεί (;) τα μυστικά της σωστής αποτρίχωσης…
Ξανακοιτάω στο κομοδίνο κι αναρωτιέμαι εάν πράγματι τα χάπια μου είναι αντιφλεγμονώδη και παυσίπονα…
Τσακίζομαι να αλλάξω κανάλι και πέφτω πάνω στην ωραιότατη Μενεγάκη να διηγείται πως, αν και δεν της άρεσαν καθόλου τα γατάκια, περιμάζεψε ένα, πως αυτό χάθηκε ένα βράδυ μες στο σπίτι και το έψαχναν (καλά πόσα τετραγωνικά είναι αυτό το σπίτι;), πως τελικά το βρήκαν και τη χαρά που έκανε που το βρήκε, και πως αυτό ανέκαμψε με τη φροντίδα της. Εκεί που ήταν ένα γατάκι να το κλαίνε οι ρέγγες, έγινε ένα γατάκι νταβρατισμένο, με κοιλιά σαν ποντίκι (!), όπως είπε η ωραιότατη μες στο ροζ της φόρεμα παρουσιάστρια.
Κι αφού μας είπε ότι θα το φέρει στην εκπομπή να το δούμε, τι νομίζετε ότι κάνει; Πέφτει στα τέσσερα (!!!!), στο πάτωμα του στούντιο, προσπαθώντας να μας δείξει πως περπατά το χορτασμένο της γατάκι!!!!!!!!!!
Τώρα πια, δεν κοιτώ το κομοδίνο, καλώ τον γιατρό, ο οποίος με διαβεβαιώνει πως τα χάπια μου, δεν έχουν φέρνουν παραισθήσεις. Καρατσεκαρισμένο. Όλα αυτά τα είδα. Ναι. Και πιθανόν να έβλεπα και περισσότερα, αν τύγχανε να ανοίγω εκείνη την ώρα τηλεόραση κι άλλες μέρες. Δεν με απασχολεί αν είναι στημένα, αν γίνονται για την τηλεθέαση ή για να γεμίσουν τηλεοπτικό χρόνο σε μια εποχή που δεν υπάρχουν λεφτά.
Αυτό που με απασχολεί και με στεναχωρεί, είναι η ασέβεια που επιδεικνύουν όλοι αυτοί. Σε μια εποχή που έχουμε οικογένειες χωρίς ρεύμα, που έχουμε οικογένειες να σπάνε το κεφάλι τους τι θα βάλουν στην κατσαρόλα, που έχουμε μια ανεργία στα ύψη, ο κόσμος της τηλεόρασης εξακολουθεί να ζει στο δικό του κόσμο.
Και προσωπικά δεν μπορώ να δεχθώ ως επιχείρημα, «ότι προσπαθούμε να κάνουμε τον κόσμο να χαμογελάσει, να ξεχαστεί από τη μιζέρια που βιώνει». Υπάρχουν δεκάδες ελαφρά αν θέλετε θέματα που μπορεί να κάνουν τον κόσμο να ξεχάσει τη δυστυχία του, τα βάσανά του και να δει μια αχτίδα έστω αισιοδοξίας.
Κι αυτά δεν είναι σίγουρα το περπάτημα στα τέσσερα της Μεγενάκη, ούτε η αποτρίχωση του μπικίνι…
Κρίμα.
* Η «Μαρία» είναι επί σειρά ετών επαγγελματίας δημοσιογράφος. Για να συνεχίσει να έχει τη δουλειά της, είναι υποχρεωμένη να κρύβει το όνομά της. Είναι σωστό αυτό; Μπορούμε να έχουμε αληθινή δημοκρατία έτσι;
Οι εθελοντικές δράσεις “από καρδιάς” της Mondelez υποστηρίζουν την ΜΚΟ PRAKSIS
