Από τα κύρια χαρακτηριστικά της εθνικής ομάδας την τελευταία δεκαετία είναι η τύχη.
Αναμφίβολα είναι μία ώριμη ομάδα, με νοοτροπία νικητή, με καλό κλίμα στα αποδυτήριά της, με ικανούς παράγοντες, προπονητές και ποδοσφαιριστές που όλα αυτά τα χρόνια την οδήγησαν τόσο σε μυθικές διακρίσεις όπως το 2004, όσο και σε συνέπεια παρουσίας σε μεγάλες διοργανώσεις.
Αλλά, ας μην κρυβόμαστε, αυτή η ομάδα έχει και πολλή τύχη με το μέρος της. Έχει κάνει νίκες στα τελευταία λεπτά κρίσιμων αγώνων, έχει πάρει αποτελέσματα με πολύ κακές εμφανίσεις.
Κι η τύχη, βεβαια, έχει τα όριά της. Για σχεδόν 70 λεπτά οι διεθνείς ήταν ήδη στη… Βραζιλία, όσο στο Βίλνιους η Βοσνία είχε πνιγεί στο άγχος με τους Λιθουανούς.
Τα όρια της τύχης σταμάτησαν στο γκολ του Ιμπίσεβιτς και αποδόθηκε ποδοσφαιρική δικαιοσύνη με την απευθείας πρόκριση της Βοσνίας στο Μουντιάλ.
Θα ήταν οτιδήποτε άλλο εκτός από δίκαιο, να χρειαζόταν τα μπαράζ η ομάδα που έβαλε 30 γκολ σε ένα χορταστικό προκριματικό τουρνουά και να εξασφάλιζε δίχως μπαράζ το εισιτήριο η ομάδα που μάζευε βαθμούς με κουραστική απόδοση και φτωχά σκορ.
Ακόμα και εναντίον του Λιχτενστάιν, ο Σάντος και οι διεθνείς δεν ξέφυγαν από τη μετριότητα σε απόδοση, ιδέες και αποτελεσματικότητα. Αλλά αυτή είναι η εθνική…
Με αυτό τον τρόπο παιχνιδιού, με όπλο την άμυνα και το συμπαγές στιλ, θα παίξει στα μπαράζ του Νοέμβρη. Και πιθανώς αυτός ο τρόπος, μαζί με τύχη, θα της δώσει την πρόκριση στα τελικά της Βραζιλίας.
Κι εκεί θα κάνουν όνειρα πολλοί ότι θα παρασυρθεί από την αύρα της χώρας του ποδοσφαίρου και θα παίξει καλύτερη μπάλα, μέχρι να προσγειωθούν στην πραγματικότητα μιας ακόμα αξιοπρεπούς και αποτελεσματικής παρουσίας.
Με αυτόν το δικό της μοναδικό τρόπο, που δίνει στον Έλληνα φίλαθλο 90 λεπτά γκρίνιας και χαμόγελο με το σφύριγμα της λήξης…
