Ένα καλλιτεχνικό ειδύλλιο που κράτησε ενάμιση χρόνο επισφραγίστηκε το Αύγουστο του 1968 σε εκκλησία της Αθήνας. Λίγες μέρες πριν από τον γάμο δίνει συνέντευξη στο περιοδικό “Ταχυδρόμος” και δηλώνει:
‘Είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο ώριμη και τόσο ερωτευμένη. Αισθάνομαι σαν να αρχίζει τώρα η ζωή μου, σαν να μην υπήρξε για μένα η προηγούμενη ζωή μου.
Ήταν ένας κεραυνοβόλος έρωτας που άρχισε ένα χρόνο πριν όταν γυρίζαμε το “Κονσέρτο για πολυβόλα”. Από την πρώτη στιγμή κατάλαβα ότι αυτός ήταν ο άνθρωπος που χρειαζόμουν στην ζωή. Είχε μια ωριμότητα και μια σιγουριά ασυνήθιστη στον κόσμο του θεάτρου που την μετέδιδε. Ήταν ήρεμος και ευγενικός και απέφευγε τα σχόλια. Έτσι δημιουργήθηκε μια σχέση στηριγμένη πάνω στην εκτίμηση και τον σεβασμό. Έπειτα εκείνος είναι πιο ώριμος, πιο μορφωμένος, πιο έξυπνος από έμενα. Νομίζω πως έτσι θέλει η κάθε γυναίκα τον άντρα για να αγκιστρωθεί και να νιώσει ασφάλεια. Τι κρίμα να μην έχουμε συναντηθεί πολύ νωρίτερα…
Θέλω να έχω ελεύθερες ώρες να κάθομαι σπίτι μου και να περιποιούμαι τον άντρα μου.
Ο άντρας και η γυναίκα είναι παιδιά όταν είναι ερωτευμένοι. Αυτή είναι η θεία ομορφιά του έρωτα. Να σε κάνει παιδί. Να γιατί τώρα νομίζω ότι αρχίζω να ζω. Να γιατί φοβάμαι για πρώτη φορά, τόσο πολύ τον θάνατο. Είμαι ερωτευμένη και ευτυχισμένη και θέλω αυτή η ευτυχία να κρατήσει όσο το δυνατό περισσότερα χρόνια.
Εύχομαι για τον γάμο μου να νιώθουμε και οι δυο σε όλη μας την ζωή, όπως τώρα. Στο βάθος πιστεύω την ευχή μου. Δεν θα αλλάξει τίποτε ο χρόνος. Θα είμαστε για πάντα ερωτευμένοι.’
Ήταν και για τους δυο τους ο δεύτερος γάμος.
