Γράφει ο Σπύρος Βοστιτσάνος
Όταν ήμουν πολύ μικρός ,νόμιζα ότι τις ημέρες των Χριστουγέννων ξαφνικά πολλοί άνθρωποι δεν είχαν φαγητό, δεν είχαν σπίτι να μείνουν και επιπλέον αρρώσταιναν.
Πως αλλιώς να εξηγήσω ,μέσα στην παιδική μου αφέλεια ,ότι με το που έφταναν τα Χριστούγεννα ,όλοι μιλούσαν για τους συνανθρώπους μας που είχαν ανάγκη.
Και έλεγα, τι καλός ο Θεούλης…..μόνο 15 ημέρες κάνει τους ανθρώπους να πεινάνε, να κρυώνουν και να αρρωσταίνουν.
Μεγαλώνοντας συνειδητοποίησα ότι στην όλη υπόθεση… δεν συμμετέχει ο καλός Θεούλης, καθώς Αυτός έδωσε στους ανθρώπους την ελπίδα μέσα από την γέννηση του Χριστού και αυτή την ελπίδα την άφησε στα χέρια των ανθρώπων να την διαχειριστούν και εμείς οι άνθρωποι την εμπορευματοποιήσαμε.
Και δεν την κάναμε την ελπίδα μόνο λεφτά, την κάναμε και ελιξίριο του «ΕΓΩ μας».
Και δεν μας φτάνει ότι είμαστε από τους τυχερούς ,με φαγητό ,σπίτι και υγεία, θέλουμε να φαίνεται και αυτή η διαφορά, για να ενισχύεται η κοινωνική μας ανωτερότητα.
Και αντί να έχουμε δημιουργήσει υποδομές που θα εξασφαλίζουν όλο τον χρόνο ,αυτούς που μέσα από κάποιες ατυχίες ή κακές επιλογές έχουν στέρηση ακόμα και στα βασικά για την καθημερινή διαβίωση τους, περιμένουμε τα Χριστούγεννα για να δείξουμε την ανώτερη κοινωνική τάξη μας μέσα από την φιλανθρωπία.
<Εαυτούληδες>, υπάνθρωποι, πνευματικά κατώτεροι της λογικής μας, εμείς οι ευκαιριακά ανώτεροι που το αποπροσανατολισμένο μυαλό μας δεν μπορεί να προστατέψει ούτε εμάς τους ίδιους, καθώς μπορεί και εμείς να έχουμε ατυχίες ή κακές επιλογές.
Αν ήμασταν σώφρονες και πραγματικά φιλάνθρωποι, θα είχαμε συμβάλλει όλοι στην δημιουργία των υποδομών που θα εξασφάλιζαν όλη την κοινότητα μας, στην τροφή, στην στέγαση και στην υγεία όλο τον χρόνο και θα βοηθούσαν αυτούς που <σκόνταψαν> να ορθοποδήσουν.
Απλά είμαστε έρμαια του <ΕΓΩ μας> και αποενοχοποιούμαστε με την υποκρισία της φιλανθρωπίας.
