Η φτώχεια δεν φέρνει μόνον γκρίνια, όπως λέει η γνωστή παροιμία. Η φτώχεια φέρνει βία ή τουλάχιστον δημιουργεί το θερμοκήπιο για να ανθίσει η βία. Όταν ο ορίζοντας είναι κλειστός και δεν διαφαίνεται από πουθενά μια διέξοδος που θα μπορούσε να ξαναγεννήσει την ελπίδα στην κοινωνία, η βία κάθε μορφής έχει αρκετό «λίπασμα» για να τραφεί.
Κανείς δεν μπορεί να ξέρει ποιο ήταν το αληθινό κίνητρο των φονιάδων που εκτέλεσαν εν ψυχρώ τα δύο μέλη της Χρυσής Αυγής και εκτέλεσαν ένα τρίτο. Ακροαριστερή τρομοκρατία; Πιθανόν. Προβοκάτσια από παρακρατικούς κύκλους; Εξίσου πιθανόν. Ανάμιξη ξένων μυστικών υπηρεσιών; Τίποτα δεν αποκλείεται.
Υποθέσεις μπορούμε να κάνουμε πολλές. Θεωρίες συνομωσίας, ακόμη περισσότερες. Όπως επίσης μπορούν να γίνουν μελέτες επί μελετών για τη μεθοδολογία που ακολούθησαν και την επαγγελματική τους ψυχρότητα. Όλα αυτά όμως δεν πρόκειται να συνεισφέρουν σε τίποτα, εκτός από την πολιτική εκμετάλλευση του θανάτου δύο νέων παιδιών και την ανατροφοδότηση της πολιτικής έντασης και του εξτρεμισμού.
Για αυτό κατά τη γνώμη μου είναι η ώρα του Δένδια. Ο Υπουργός Προστασίας του Πολίτη πρέπει να αποδείξει πως δικαιολογεί πλήρως τον τίτλο του υπουργικού θώκου του. Πράγμα που σημαίνει πως πρέπει να οδηγήσει τους φονιάδες στη δικαιοσύνη. Πάση θυσία. Αλλιώς το «Προστασία του Πολίτη» θα σημαίνει …ΠΡΟ-ΠΟ. Δηλαδή αν «σου κάτσει», πας…. αδιάβαστος.
Η αποκάλυψη, σύλληψη και παραδειγματική τιμωρία των δολοφόνων είναι το μόνο αποτελεσματικό ανάχωμα στην έξαρση της βίας. Όσο είναι ακόμη νωρίς και το πράγμα δεν έχει ξεφύγει τελείως.
Ούτε λόγια, ούτε δηλώσεις, ούτε θεωρίες «δύο άκρων», ούτε κροκοδείλια δάκρυα. Τα καλύτερα λόγια είναι οι πράξεις. Γι αυτό και είναι η ώρα του Δένδια. Όποιοι κι αν είναι αυτοί που πιστεύουν πως η δημιουργία συνθηκών εμφύλιας αντιπαράθεσης και σύγκρουσης θα ωφελήσει τις στοχεύσεις τους και τα σχέδιά τους, θα πρέπει να βρουν απέναντί τους ένα κράτος που δεν κάνει φτηνή πολιτική αλλά ξέρει και μπορεί να κάνει σωστά και αποτελεσματικά τη δουλειά του.
ΥΓ: Πολιτικά ευφυής από κάθε άποψη η κίνηση του Τσίπρα, όταν στην Αθήνα πέφτει πιστολίδι εκείνος να βρεθεί στο… Τέξας!
