Χριστός Ανέστη! Όχι όμως και η ελληνική οικονομία, παρά τις «φιλότιμες» επικοινωνιακές προσπάθειες της κυβέρνησης. Το γεγονός πως «βγήκαμε στις αγορές» ξεχάστηκε μέσα σε 48 ώρες και όσοι αναφέρονται σε αυτό, το κάνουν μόνον για λόγους χιούμορ. Μόνον ο Μουρούτης και ο «Μπαλούρδος» της «Ελληνοφρένειας» έχουν μείνει πλέον να δίνουν προσοχή σε αυτά που λέει ο Σαμαράς.
Και από την άλλη, έχουμε μια αξιωματική αντιπολίτευση που βάζει το ένα επικοινωνιακό αυτογκόλ μετά το άλλο με ρυθμό βροχής και σε βαθμό παρεξηγήσεως…. Τους έκανε πρώτα «ρόμπα» ο παμπόνηρος Λαζόπουλος και μετά «κατάφεραν» οι φωστήρες του Τσίπρα να διαχειριστούν έτσι την υποψηφιότητα μιας τσιγγάνας από τη Θράκη που κινδυνεύουν να μείνουν με τη ρετσινιά της «μειωμένης εθνικής ευθύνης». Αν υπήρχαν παρατηρητές της ΟΥΕΦΑ σε αυτό το παιχνίδι ΝΔ – ΣΥΡΙΖΑ θα το έβαζαν χωρίς δεύτερη σκέψη στη λίστα με τα «στημένα».
Πάμε λοιπόν σε ευρωεκλογές, χωρίς να ακούγεται το παραμικρό για την Ευρώπη. Λες και τα προηγούμενα τρεισήμισι χρόνια δεν έγινε και τίποτα. Λες και δεν άνοιξε μύτη… Λες και δεν χάθηκαν δουλειές, τζίροι, σπίτια, κόποι μιας ζωής. Λες και όλη η Ελλάδα ζει όπως τα δέκα – είκοσι «μεγάλα σαλόνια» με τα μεγάλα σαγόνια. Λες και πάμε σε χαρωπή και ανέμελη εκδρομούλα και το μόνο που έχουμε να κάνουμε είναι να ψηφίσουμε τη Μαρία Σπυράκη και να τραγουδήσουμε εν χορώ το «επεράσαμε όμορφα, όμορφα…..».
Είναι ορατό πλέον και στους πιο δύσπιστους πως οι κανόνες της Ευρωπαϊκής Ένωσης λειτούργησαν όλα τα προηγούμενα χρόνια για να μεταφέρουν, μέσω της κατανάλωσης, οικονομικά πλεονάσματα από το Νότο στο Βορρά. Κι όταν τα πράγματα δυσκόλεψαν με την κρίση χρέους, ο Βορράς άρχισε να σφυρίζει αδιάφορα. Η λέξη «ευρωομόλογο» έγινε απαγορευμένη, κυριάρχησε η γερμανική γραμμή του «σκληρού ευρώ» και οι σχέσεις «ισότιμων εταίρων» μετατράπηκαν σε σχέσεις δανειστή και δανειζόμενου.
Αυτή είναι άραγε η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν σοφοί και μεγάλοι πολιτικοί, οι οποίοι πρωταγωνίστησαν στην έκφραση της Ευρωπαϊκής Ιδέας και έβαλαν τα θεμέλια για μια Ευρώπη της ειρήνης, της προόδου, της ανάπτυξης και της δημοκρατίας;
Προφανώς όχι. Αυτή η Ευρώπη δεν υπάρχει σήμερα. Και είναι χρέος μας ως Ελλήνων αλλά και ως Ευρωπαίων, να ανοίξουμε τον διάλογο για το ποια Ευρώπη αξίζει ή δεν αξίζει να θυσιάζουμε μέρος της εθνικής μας κυριαρχίας σήμερα ή και την εθνική μας υπόσταση αύριο.
Οι ευρωεκλογές θα έπρεπε να δώσουν το έναυσμα αυτού του διαλόγου. Δυστυχώς όμως το πολιτικό σύστημα της χώρας επιχειρεί να πάμε στις «κάλπες της σιωπής». Ανακοινώνει ψηφοδέλτια με ποδοσφαιριστές, καλλιτέχνες και τηλεπερσόνες για παίξει με τις εντυπώσεις και να μη βγάλει άχνα για την «ταμπακέρα».
Σήμερα ωστόσο έχουν αλλάξει ριζικά οι συνθήκες που διαμόρφωναν, κατά το παρελθόν, μια ευρύτατη εθνική συναίνεση περί του γεγονότος πως η Ευρώπη αποτελούσε τη βάση για την κοινωνική και οικονομική ανάπτυξη της χώρας. Σήμερα αυτό δεν ισχύει. Αντιθέτως οι ταπεινωτικοί όροι που τίθενται σήμερα από τους δανειστές μας σε συνδυασμό με την εκούσια ή ακούσια ανικανότητα διακυβέρνησης, προκαλούν τεράστιες εθνικές απώλειες στην ελληνική οικονομία και κοινωνία, ενώ αντιστρατεύονται ζωτικά εθνικά συμφέροντα της πατρίδας μας.
Η Ευρώπη της δογματικά επιβεβλημένης λιτότητας δεν είναι πλέον αυτονόητα η Ευρώπη για την οποία υπήρχε κυρίαρχα εκφρασμένη η βούληση της πλειοψηφίας του ελληνικού λαού για συμμετοχή. Είναι αναγκαίο λοιπόν να υπάρξει μια εκ νέου διαπραγμάτευση, όχι των μνημονίων (όπως υπόσχεται υποκριτικά το άτολμο και ενοχικό ελληνικό πολιτικό σύστημα από το ένα άκρο του ως το άλλο) αλλά διαπραγμάτευση του τι σημαίνει τελικά για την Ελλάδα η συμμετοχή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.
Αν η Ε.Ε παραμένει ακόμη ένα πείραμα που μπορεί και να αναθεωρηθεί με όρους που θα σέβονται τις εθνικές ιδιαιτερότητες και θα εμπεδώνουν μια δημοκρατική εταιρική ισοτιμία, τότε αξίζει να είμαστε συνδιαμορφωτές και να συνεισφέρουμε θετικά. Αλλιώς τι νόημα έχει να είμαστε μια «αποικία» του Τέταρτου Γερμανικού Ράιχ;
Οι καιροί απαιτούν αρετή και τόλμη. Ναι, πρέπει να αλλάξουμε. Πρέπει να ξαναγίνουμε κοινωνία και οικονομία παραγωγών και όχι δανειοληπτών. Αλλά αυτό θέλουμε και μπορούμε να το κάνουμε με ελεύθερη βούληση και όχι με καταναγκασμούς που αντιστρατεύονται στην πραγματικότητα την επιτυχία των αναγκαίων αλλαγών προσαρμογής σε ένα νέο παγκόσμιο πολύ-πολικό σύστημα.
Συνεπώς πέρα και πάνω από διαχωρισμούς Δεξιάς και Αριστεράς που δεν εκφράζουν τίποτα σήμερα, το ερώτημα είναι: Μπορούμε να ζούμε σε μια Ελεύθερη Ελλάδα, σε μια Ελεύθερη Ευρώπη;
Όποιος θέτει τέτοια ερωτήματα δεν είναι ευρωσκεπτικιστής. Είναι σκεπτόμενος Ευρωπαίος. Αυτός ίσως να ενοχλεί πολλούς. Εμείς πάντως στο Rizopoulospost δεν έχουμε ταμπού. Θέτουμε και απαγορευμένα ερωτήματα. Κι αυτό είναι το νόημα του “Be the Vote”. Της διαδικτυακής μας παρέμβασης ενόψει αυτών των «μουγγών» ευρωεκλογών.
Αν το υπό κατάρρευση πολιτικό σύστημα προσπαθεί με νύχια και με δόντια να μη δώσει λόγο στους πολίτες, τότε κι εμείς ως πολίτες δεν έχουμε άλλη επιλογή από το να πάρουμε τον λόγο μόνοι μας! Για αυτό θέλουμε την ψήφο σας χωρίς να είμαστε άλλο ένα κόμμα.
Be the vote, λοιπόν. Διότι αργά ή γρήγορα, πρέπει να μας ακούσουν!
ΥΓ: Όταν σε ένα παιχνίδι οι κανόνες σε αδικούν, δεν κάθεσαι μέχρι το τέλος με σταυρωμένα χέρια για να τα χάσεις όλα. Όταν σε ένα παιχνίδι οι κανόνες είναι αντίπαλος ή βγαίνεις από το παιχνίδι και πας να παίξεις αλλού ή μένεις κι αλλάζεις τους κανόνες. Μάχεσαι για να αλλάξουν. Σίγουρα πάντως δεν παραδίδεσαι. Δεν σκύβεις το κεφάλι. Τουλάχιστον, όταν θέλεις να λέγεσαι αξιοπρεπής παίκτης.
