Γράφει η Ειρήνη Συνοδινού
Χρυσαυγίτισσα δεν είμαι και θεωρώ πως άνθρωποι σαν αυτούς είναι η κατάντια της δημοκρατίας μας και δεν έχουν θέση ανάμεσά μας, πόσο μάλλον στην κεντρική πολιτική σκηνή. Απλά, σκέτα και ξεκάθαρα. Μη διανοηθεί, όμως, άνθρωπος από τον Τσιπροθίασο να καταδικάσει το συγκεκριμένο γεγονός , γιατί θ’ αρχίσω να καίω τα ελάχιστα εγκεφαλικά κύτταρα που μου έχουν απομείνει.
Δε μπορείς, ως πολιτικός και ως κόμμα, να νομιμοποιείς τη βία που προέρχεται από την αριστερά, χαρακτηρίζοντάς την ως καλή βία ή ως απλή-λαϊκή αγανάκτηση, και να επαναστατείς όταν σκάει μύτη από δεξιά. Δε μπορείς, ρε βουλευτή του Σύριζα, να παροτρύνεις τον κόσμο, να “αλώσει” τις παραλίες για να συλλέξει καδρόνια, τούβλα, μαχαίρια, πέτρες, μάρμαρα κλπ εφόδια για την επανάσταση του Σεπτεμβρίου και τώρα να κλαις για τη χαμένη ζωή ενός δικού σου “αγωνιστή”. Δε μπορείς, δυο μέρες μετά τη διαμαρτυρία σου για την εισαγγελική παρέμβαση στην πρόσκληση του Καμμένου για λυντσάρισμα ενός αιρετού άρχοντα να έρχεσαι σήμερα να διαρρηγνύεις τα ιμάτιά σου. Δε μπορείς, όταν μέσο έκφρασής σου είναι το indymedia και ο κάθε «πιτσιρίκος» που τα άψυχα κορμιά κάποιων συνανθρώπων μας τα χαρακτήρισαν παράπλευρες απώλειες μιας επανάστασης που πρέπει να γίνει. Δε μπορείς όταν σε κάθε δημόσια εμφάνισή σου καλλιεργείς το μίσος, τον αλληλοσπαραγμό και την εκδίκηση.
Κι όχι, αυτό δε δικαιολογεί ούτε απαλλάσσει τη Χρυσή Αυγή ή τον όποιον -μεμονωμένα ή οργανωμένα- αποφασίζει πως ένας άνθρωπος πρέπει να φύγει από αυτό τον κόσμο γιατί δεν ταιριάζει με την αισθητική ή την ιδεολογία του. Θλίψη και προβληματισμός για την κατάντια μας. Και πόνος σιωπηλός. Από όλους, για όλους…
