Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή
Λίγο μετά την πρωτοχρονιά με τα τζιβαέρια εκ Παρισίων πήγαμε να δούμε Σαββόπουλο στην ακτή Πειραιώς. Μαζί του Μαχαιρίτσας, Ζουγανέλης, Μπουλάς. Μην σας τα πολυλογώ, η παράσταση ήταν άθλια: Καβάφης, στριπτήζ, Μαχαιρίτσας, μακρυμάλλης, Σαββόπουλος, λίθοι κέραμοι ατάκτως ερριμμένοι. Πιο σοκαριστικός όλων ο Μπουλάς:
Δεν ξέραμε ότι ήταν άρρωστος, τον θυμόμασταν 1-2 χρόνια πριν να οργώνει τη σκηνή και ξαφνικά είδαμε μπροστά μας έναν καρκινοπαθή τελευταίου σταδίου, περίληψη του παλιού εαυτού του, να προσπαθεί ματαίως να βγάλει τη φωνάρα του. Ήταν πολύ στενόχωρο θέαμα, κυρίως στις απόπειρες να συμμετέχει σε χιουμοριστικά σκετσάκια. Για να μην ψυχοπλακώνομαι προσπαθούσα να μην τον κοιτάω και από αυτό το “κοιτάω αλλού” συνειδητοποίησα την αιτία αυτού του ποστ: τον Ζουγανέλη.
Τον άνθρωπο αυτό τον είχα για λίγο χοντροκομμένο, λίγο χυδαίο, λίγο γελοίο. Τη βραδιά λοιπόν εκείνη, που ποιός ξέρει για ποιούς λόγους ο αποκαμωμένος Σάκης έπρεπε να βγει να κάνει πρόγραμμα, ο Ζουγανέλης ήταν ο πιο διακριτικός, λεπτός, αφανώς προστατευτικός φύλακας άγγελος που θα μπορούσε να φανταστεί ποτέ κανείς. Χωρίς να τον παίρνεις χαμπάρι, μάντευε ότι θα έσπαγε η φωνή του Μπουλά και έπιανε το τραγούδι λίγο πριν χαθεί η νότα και το έσωζε. Εκεί που ξέχναγε λόγια ο Σάκης παρενέβαινε δήθεν τάχα μου αστεία και τον έβαζε στη σωστή παράγραφο. Όταν ψιλοφαλτσάριζε του έκανε δεύτερη φωνή και σκέπαζε το φάλτσο. Καθόταν ο Μπουλάς εξαντλημένος, καθόταν και ο υπερκινητικός Ζουγανέλης και έκανε καθιστός το σκετς του. Στις ψιλοαφασίες του μπουλά έκανε σαματά ο Ζουγανέλης και έπαιρνε το πρόγραμμα πάνω του. Τον σατίριζε για τα αυτιά του τρυφερά και δήθεν ανελέητα, όπως θα τον σατίριζε αν έσφυζε υγείας και ζωής. Και όταν δεν απαντούσε ο Μπουλάς μόνος του έλεγε ο Ζουγανέλης αυτά που και καλά σκεφτόταν ο Μπουλάς να του πει. Και όλα αυτά τα έκανε σαν να ήταν τα πιο φυσικά και φυσιολογικά πράγματα του κόσμου, σα μέρος του προγράμματος και περνούσε σε εμάς τη γραμμή “όχι οίκτο. Φυσιολογικά αντιμετωπίστε τον”.
Και ο Σαββόπουλος και ο Μαχαιρίτσας ήταν διακριτικοί και ευγενικοί με τον μπουλά. Ο Zουγανέλης, όμως, ήταν ο αφανής προστάτης. Χωρίς καθόλου να το δείχνει όλη η προσοχή και η έννοια και η αγάπη του ήταν στραμμένη στην κάλυψη του φίλου του με φοβερή λεπτότητα και τακτ, τέτοια που μόνο ένας βαθιά ευγενής και καλλιεργημένος άνθρωπος μπορεί να βγάλει και να δώσει.
Από όλη αυτή την αλαλούμ βραδιά κακής ψυχαγωγίας, τελευταία που είδα τον Μπουλά, κρατώ τον Zουγανέλη ως ψυχαγωγία κυριολεκτική. Και χθες που άκουσα ότι ο Σάκης μας άφησε, τον μακάρισα για την τύχη του να ζήσει την αυθεντική λεπτή αγάπη μιας φιλίας-κάστρου οχυρωματικού, πραγματικά αδελφικής.
Υγ. Την επομένη κοίταξα σε σάιτ κριτικές για την παράσταση. Ήμουν σίγουρη ότι χοντράνθρωποι θα έβγαζαν χολή για τον Mπουλά που τους χάλασε τη βραδιά κλπ. Βρήκα καντήλια για όλους αλλά ούτε κιχ για τον Σάκη και όσο και αν φαίνεται χαζό αισθάνθηκα περήφανη που με όλα τα στραβά και τα ανάποδά μας στα σπουδαία ξέρουμε να βγάζουμε τον σκασμό. Κάπου στο βάθος είμαστε πού και πού ωραίοι.
