Γράφει η νομικός Φιλοθέη Βαρσαμή
Σα χθες, η αποτυχημένη απόπειρα της 17Ν να σκοτώσει τον Παλαιοκρασά έριχνε νεκρό τον τυχαίο νεαρό, περαστικό από το σημείο Θάνο Αξαρλιάν. Με τον φόνο αυτό, για πρώτη φορά εμπεδώθηκε στην κοινή γνώμη ότι, όταν λέμε ότι η ασύμμετρη τρομοκρατική απειλή μπορεί να επιφέρει παράπλευρες απώλειες εννοούμε πως, από αστοχία του τρομοκράτη ο Υπ.Οικ. μπορεί να ζει να βασιλεύει και νεκρός να πέφτεις στη θέση του εσύ ή το παιδί σου. Και αυτό είναι ένα ρίσκο το οποίο ο τρομοκράτης αναγνωρίζει ως υπαρκτό και το αναλαμβάνει χωρίς να τον νοιάζει παρά σε επικοινωνιακό επίπεδο γιατί την ανθρώπινη ζωή ούτε τη σέβεται ούτε τη μετράει.
Μέχρι τότε, παρά τον κλονισμό που επέφερε η δολοφονία Μπακογιάννη, σημαντικό τμήμα του ελληνικού λαού έβλεπε, αν όχι με συμπάθεια, πάντως ούτε και με αποστροφή την τρομοκρατική δράση της 17Ν. Ο *κακός* σταθμάρχης, ο *κακός* εκδότης, ο *κακός* καπιταλιστής βιομήχανος ήταν φωτιά που έκαιγε σε αλλα μπατζάκια. Ο Αξαρλιάν έδειξε πόσο εύκολα η φωτιά μπορεί να έρθει στα δικά μας τα εντελώς άσχετα, τα εντελώς λαικά, τα εντελώς αθώα. Η δολοφονία του συνέβαλε ώστε, ξαφνικά, ο λαικός εκδικητής, ο αυτόκλητος τιμωρός, ο απαλλοτριωτής των απαλλοτριωμένων, να ξαναγίνει αυτό που πάντα ήταν: επικίνδυνος και αντικοινωνικός δολοφόνος και ληστής.
Το έφεραν η μοίρα και τα χρόνια και η 17Ν εν μέρει ή εν όλω εξαρθρώθηκε. Όλα/ μερικά/ κάποια μέλη της συνελήφθησαν, δικάστηκαν, καταδικάστηκαν. Ανάμεσά τους ο πολυτραυματίας σάββας ξηρός. Τυφλός, κωφος, 68% ανάπηρος και με σκλήρυνση κατά πλακας μπαίνει στη φυλακή το 2002 και ήδη η αναπηρία του ανέρχεται σε 93%. 93% αναπηρία σημαίνει ότι μπορεί να επιτελεί το 7% από τις λειτουργίες που εσείς και εγώ καθημερινά επιτελούμε ανεμπόδιστα.
Και ερχόμαστε στη διαφορά που θα έπρεπε να χωρίζει το Κράτος Δικαίου από τους τρομοκράτες. Εμείς, λέμε, ως χωρα, ως κοινωνία, αντίθετα προς τους δολοφόνους, αναγνωρίζουμε τη μοναδικότητα και ιερότητα της ζωής. Εμείς δεν εξαρτούμε το δικαίωμα στη ζωή από τη συμπεριφορά του φορέα της. Εμείς δεν αναγνωριζουμε το σεβασμό και την ιερότητά της σε αυτούς μόνο που συμφωνούν μαζί μας, αλλά και σε αυτούς που έμπρακτα διαφωνούν. Εμείς αποφασίσαμε ότι και του ειδεχθέστερου προσώπου τη ζωή άνθρωπος για τιμωρία να την αφαιρεί δε δικαιούται, για αυτό και όταν παραχωρήσαμε στο κράτος το μονοπώλιο της κρατικής βίας, εξαιρέσαμε τη δυνατότητά του να καταλύει τη ζωή του οποιουδήποτε, καταργώντας τη θανατική ποινή. Και είμαστε περήφανοι για την ανωτερότητα του πολιτισμού μας γιατί αυτές τις αποφάσεις τις πήραμε με πνεύμα και μυαλό καθαρό και με πεποίθηση δικαίου.
Το κράτος, όμως, που αφήνει τον κατά 93% ανάπηρο, τυφλό, κωφό, πάσχοντα από σκλήρυνση τρομοκράτη στον κορυδαλλό με τις γνωστές και δεδομένες συνθήκες περίθαλψης ασθενών. Το κράτος που το ευρωπαικό δικαστήριο το καταδικάζει για “απάνθρωπη συμπεριφορά” στο συγκεκριμένο πρόσωπο, (τον ξηρό) ο οποιος στο θέμα της υγείας του δεν είναι τρομοκράτης, αλλά ανθρωπος σκέτος. Το κράτος που εκδικείται τον αντικοινωνικό ασθενή του με ποινή χειρότερη από τη θανατική, καταδικάζοντάς τον σε μια μακρόσυρτη βασανιστική επιδείνωση υγείας που κατατείνει στο θάνατό του.
Αυτό το κράτος, δεν είναι κράτος δικαίου που έχει εμπεδώσει τον πολιτισμό του, αλλά ανταγωνιστής του τρομοκράτη στις μεθόδους ύπουλης εξόντωσης του αντιπάλου του.
Και είναι, δυστυχώς, το κράτος μας.
