Γράφει η Ελπίδα Ζαραδούκα
Λίγους μήνες αφότου έκλεισα τα 18, η σκληρή πραγματικότητα των ενηλίκων με χτύπησε… κατά πρόσωπον.
Ήταν ένα καθημερινό βράδυ λίγες μέρες νωρίτερα. Ήμουν μαζί με τον φίλο μου (τον επίσης νεαρό σε ηλικία, 21 ετών) βόλτα περπατώντας. Περιπλανώμενοι, λοιπόν, κάπου κάτω από την Ακρόπολη γύρω στις 8 το απόγευμα κι ενώ είχε ασυνήθιστη ησυχία για την περιοχή. Από την μια στιγμή στην άλλη βρεθήκαμε και οι δύο προ τετελεσμένων γεγονότων. Δύο άντρες μας ακινητοποίησαν υπό την απειλή μαχαιριών. (Η αλήθεια είναι πως δεν πρόκειται να ξεχάσω πότε το χαρακτηριστικό ανατρίχιασμα όταν έφτασε στα αυτιά μου ο παγερός ήχος από το ατσάλι των δύο μαχαιριών.)
Οι δύο ʽʼάντρεςʼʼ ζητούσαν επίμονα να μας πάρουν τα χρήματα και ότι άλλο προσωπικό αντικείμενο αξίας είχαμε. Όταν ο ένας από τους δύο με χτύπησε και ο φίλος μου του ζήτησε να σταματήσει, εκείνος κοιτώντας με με το πιο μοχθηρό χαμόγελό του πέρασε το χέρι του στα πιο απόκρυφα σημεία του. Προσπάθησε να ασελγήσει εις βάρος μου. Εκείνη τη στιγμή ο φίλος μου αμύνθηκε και απελευθερώθηκε, οι δράστες όμως πριν το βάλουν στα πόδια τον μαχαίρωσαν βαθιά στο λαιμό. Στη συνέχεια, ξυπόλητοι και με τον φίλο μου να αιμορραγεί κατευθυνθήκαμε στο κοντινότερο εκκλησάκι ζητώντας τις πρώτες βοήθειες. Οι παρευρισκόμενοι έσπευσαν αμέσως σε βοήθειά μας μέχρι να καταφθάσουμε στο νοσοκομείο, όπου με την -ευτυχώς- έγκαιρη παρέμβαση των γιατρών όλα έληξαν αισίως.
Το νόημα όμως είναι, πως ακόμα κι αν η βρωμιά και η αλλοίωση της Αθήνας έχουν φτάσει σε τόσο μεγάλο σημείο, όσο υπάρχουν παιδιά στις μέρες μας τα οποία δεν φοβούνται να θυσιάζουν την ζωή τους για κάποιον άλλο αψηφώντας κάθε κίνδυνο, η Ελπίδα δεν πρέπει να πάψει να υπάρχει. Στο κάτω κάτω, δύο είναι οι λόγοι που αποφάσισα να δημοσιεύσω την εμπειρία μου. Ο ένας είναι για να αφυπνίσω όσο μπορώ τους συνανθρώπους μας, που ίσως τυχαίνει να τριγυρνούν αμέριμνοι στα σοκάκια της Αθήνας όπως και εμείς, και ο άλλος λόγος είναι γιατί τέτοιες πράξεις αυτοθυσίας πρέπει αναμφισβήτητα πάντα να επιβραβεύονται με τον καλύτερο τρόπο.
Γιατί όσο υπάρχουν νέοι που τολμούν, που έκαναν απλά αυτό που έπρεπε, που στάθηκαν ασπίδα μπροστά στον κίνδυνο, θέτοντας σε κίνδυνο την δική τους τη ζωή για να σώσουν μία άλλη δεν μπορεί κανείς πια να μου πει πως δεν υπάρχουν πρίγκιπες, πως πρέπει να σταματήσω να πιστεύω στα παραμύθια και πως πρέπει να μεγαλώσω επιτέλους.
Σε ευχαριστώ λοιπόν που έκανες αυτό που έπρεπε, σε ευχαριστώ που με δικαίωσες για τις πεποιθήσεις και τα πιστεύω μου, και σε ευχαριστώ που μπορώ εξαιτίας σου να πιστεύω ακόμη στα όνειρα.
Οι εθελοντικές δράσεις “από καρδιάς” της Mondelez υποστηρίζουν την ΜΚΟ PRAKSIS
