Αν στο τέλος Σεπτεμβρίου τα χρέη προς το Δημόσιο εκτινάχθηκαν στα 10,169 δισ. ευρώ, γιατί οι φορολογούμενοι δεν είχαν να πληρώσουν, τότε προκύπτουν τρία θέματα. Το πρώτο, αφορά τις δόσεις των φόρων που πρέπει να μικρύνουν πολύ και να πολλαπλασιαστούν. Γράφεται για δόσεις 50-80 ευρώ το μήνα που μοιάζει λογικό. Το δεύτερο, αφορά τους επερχόμενους φόρους που θα προστεθούν στους ήδη μη εξυπηρετούμενους. Σε λίγο όλοι θα χρωστάνε σοβαρά ποσά που δεν θα μπορούν να αποπληρώσουν. Η διαγραφή των προσαυξήσεων δεν θα είναι αρκετή… Τρίτον, πως θα υλοποιηθούν οι στόχοι του μακροπρόθεσμου, υπό αυτές τις συνθήκες; Με δυο λόγια, οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι δεν μπορούν πια να καλύπτουν τα ελλείμματα των 600 δις ευρώ που έχουν απαχθεί από τη χώρα και βρίσκονται στους φορολογικούς παραδείσους. Άλλωστε είναι γνωστό, το ελληνικό χρήμα δραπέτευσε από την Ελβετία για τη Σιγκαπούρη.
Συνεπώς, το πρόγραμμα είναι ολίγον «μαϊμού» καθώς πρόκειται για φαντασιώσεις γραφειοκρατών που δεν έχουν ιδέα για την πραγματική ρευστότητα των φορολογούμενων. Και αυτό είναι ένα πολιτικό θέμα που θα αντιμετωπίσουμε στην επόμενη δόση, αν πάρουμε αυτή που περιμένουμε. Εκτός εάν η επιμήκυνση θα γίνει για να καλύψει τις αδυναμίες του προγράμματος και τους ατελέσφορους λογαριασμούς της Τρόικας.
