Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή *
Αγαπημένη φίλη, απόφοιτος φιλοσοφικής, εντοπίζει αγγελία περιοδικού με προτίμηση σε θέματα αρμοδιότητας ΥΠΕΞ – ΥΠΕΘΑ (υπάρχει και ομώνυμο σάιτ) που ζητά φιλόλογο για διόρθωση κειμένων. Εκδηλώνει ενδιαφέρον, έρχεται σε επαφή, της λένε τους όρους (τις τελευταίες π. χ 5 μέρες του μήνα που κλείνει το περιοδικό, 12ωρη εργασία, τόσος μισθός).
Συμφωνεί, της λένε έλα τότε. Ξεκινάει, διορθώνει επί ώρες κείμενα, τα μάτια της κάνουν πουλάκια. Μία ημέρα πριν φύγει το περιοδικό για το τυπογραφείο περιμένουν 2 κείμενα για το κλείσιμο. Και τα 2 είναι του “αφεντικού” με το οποίο έκανε και τις συζητήσεις. Το αφεντικό εμφανίζεται αρειμάνιο στις 8 το βράδυ, γράφει ένα κείμενο, αναθέτει σε άλλον να γράψει το δεύτερο. Ώσπου να τελειώσει η διόρθωση έχει πάει 2 το ξημέρωμα. Ξεμπερδεύει κάποια στιγμή η φίλη μου, πάει για την πληρωμή.
Μπαίνει μέσα, του λέει χαίρετε, ολοκληρώθηκε η εργασία, να πληρωθώ να φύγω παρακαλώ. Την κοιτάει υποτιμητικά και της λέει “αυτή είναι η ώρα της μάχης. Την ώρα της μάχης δε διακόπτεις τον πολεμιστή. ΠΟΤΕ!!!”.
Της λέω βρε συ, κάτι τέτοιοι είναι ενίοτε αυθεντικά βαρεμένοι, μήπως όντως το έβλεπε έτσι; Ότι το πληκτρολόγιο είναι σάρισα και προχωράει εφ’ όπλου λόγχη και τέτοια; Μου λέει “Φιλοθέη μου, μου το έλεγε και είχε μπροστά του μια σακούλα σουβλάκια και κοκα κόλες. Στο ένα χέρι ο πολεμιστής κράταγε τη χοληστερίνη και στο άλλο το ζάχαρο. Απλά, δεν ήθελε να με πληρώσει”.
Η φίλη μου δεν ξαναπάτησε. Αλλά κάθε φορά που βλέπω να αναπαράγονται εξωφρενικές και ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες από αυτό το σάιτ ή το περιοδικό, θυμάμαι την ιστορία της απλήρωτης φίλης μου και του… Πολεμιστή με τα σουβλάκια.
* Η Φιλοθέη Βαρσαμή είναι νομικός.
