Ο Φερνάντο Σάντος ήταν, είναι και θα είναι ένας προπονητής που δημιουργεί επιτυχημένες ομάδες. Ήταν, είναι και θα είναι ένας επαγγελματίας που εργάζεται για το αποτέλεσμα και πανηγυρίζει το αποτέλεσμα. Δεν βάζει τον εαυτό του πάνω από τους παίκτες του, κερδίζει την εμπιστοσύνη, το σεβασμό και την αγάπη τους. Θαυμαστές του παιχνιδιού που διδάσκει δεν βρίσκει εύκολα κανείς, αμφισβητίες της εργατικότητας, της μεθοδικότητας και της γνώσης του επίσης είναι δυσεύρετοι. Ακόμα κι εκείνοι που σιχαίνονται το ποδόσφαιρο που παρουσιάζει, υποκλίνονται στην ικανότητά του να παράγει ποδοσφαιρικό έργο.
Ο Σάντος είναι ο συνεχιστής του Ρεχάγκελ στη δεκαετία των ελληνικών θαυμάτων. Δεν θα μπορέσει, ούτε αυτός ούτε κανείς, να σηκώσει διεθνή κούπα. Αυτό που είχε γίνει στη δική του πατρίδα το 2004 δεν θα επαναληφθεί από την ελληνική Εθνική ομάδα σε τόσο υψηλό επίπεδο.
Όμως ο Σάντος είναι ισάξιος του Γερμανού. Αν το σκεφτεί κανείς με τη λογική, ούτε ο Ρεχάγκελ και πιθανότατα οποιοσδήποτε άλλος θα μπορούσε να σηκώσει με τόσο μεγάλη επιτυχία ένα τόσο μεγάλο βάρος. Να πάρει μια ομάδα που κατέκτησε το Euro του 2004, πήγε στο επόμενο τέσσερα χρόνια μετά και στο Μουντιάλ του 2010. Και να μπορέσει να την κρατήσει το ίδιο ή και πιο πολύ ενωμένη, να την οδηγήσει σε άλλα δύο διαδοχικά μεγάλα τουρνουά και να την διατηρήσει σε τοπ επίπεδο.
Ο Καραγκούνης και ο Κατσουράνης είναι ευλογημένοι στην καριέρα τους. Έζησαν τα πάντα, έφτασαν στην κορυφή και δέκα χρόνια μετά θα παίξουν στο Παγκόσμιο Κύπελλο στη Βραζιλία.
Ο Μήτρογλου δημιουργεί το δικό του ποδοσφαιρικό μύθο, τα κατορθώματά του ξεπερνούν όρια και προσδοκίες.
Όλοι οι παίκτες της Εθνικής, ο Σαλπιγγίδης των κρίσιμων γκολ, ο Σαμαράς, ο Παπασταθόπουλος, όλα τα παιδιά αυτής της σπουδαίας ομάδας έχουν λόγο, μερίδιο και δικαίωμα στην επιβράβευση για τη μεγάλη επιτυχία τους.
Την πρώτη θέση στο ωραίο ταξίδι τους, την έχει και την αξίζει ο Φερνάντο Σάντος. Όχι για την ταπεινότητα με την οποία προβάλλει το έργο του, για την αξιοπρέπεια σε κάθε εκδήλωσή του ή τη συγκίνηση που προκαλεί κάθε φορά που μιλάει για την Ελλάδα και τον λαό της.
Ο Σάντος αξίζει για τον τρόπο που εργάζεται και για την ικανότητα στη δουλειά του. Οι παίκτες του το ξέρουν καλύτερα απ’ όλους εδώ και χρόνια.
Θα μιλήσουν πολλοί γύρω από την Εθνική, για την ομάδα που πάει ΚΑΙ στη Βραζιλία. Οι πραγματικοί πρωταγωνιστές, ό,τι είχαν να πουν το είπαν στα γήπεδα. Η πρόκριση στο Μουντιάλ, το δάκρυ τους στο Βουκουρέστι, η ευτυχία και η επιτυχία είναι όλα δικά τους. Εμείς το μόνο που μένει να πούμε είναι: Μπράβο ρε ψυχάρες!
