Γράφει η Φιλοθέη Βαρσαμή*
Έχω βαρεθεί να βλέπω το κράτος που λυσσάει για ζεστό παρά να λειτουργεί με ανελαστικότητα τράπεζας στις “διευκολύνσεις” του προς τους υπερφορολογημένους πολίτες που έχουν αρχίσει να στεγνώνουν άσχημα οικονομικά και απειλούνται όλο και συχνότερα με ποινές, κατασχέσεις, περιθωριοποίηση αν δεν πληρώσουν τις τρελές απαιτήσεις του κράτους από αυτούς.
Παραδείγματα: κάθε τρεις και μία εξαγγέλλουν δυνατότητα δοσοποίησης οφειλών στην εφορία (οι οποίες οφειλές με τους τόκους και τα πρόστιμα φουσκώνουν σε ασύλληπτα επίπεδα). Είναι τόσο ηλίθιες και αυτοβραχυκυκλούμενες οι προϋποθέσεις που θέτουν, ώστε μόνο ένα ελάχιστο ποσοστό των ενδιαφερόμενων καταλήγει ωφελούμενο για αυτό ξαναεξαγγέλουν ελαφρώς τροποποιημένες νέες ανεδαφικές δοσοποιήσεις και ξανά και ξανά χωρίς ούτε να βαριούνται, ούτε να κάνουν εγκαίρως το λογικό βήμα στη σωστή κατεύθυνση.
Στα ταμεία το ίδιο. Μου έλεγε φίλος νέος συνάδελφος χθες (χρωστάει εισφορές 1-2 ετών) που προσπάθησε να μπει σε ρύθμιση ότι του βγάλαν μία δοσοποίηση ελάχιστων πολύ υψηλών δόσεων στην οποία δεν μπορούσε να ανταποκριθεί. Και μιλάμε για χρήματα που πρέπει να πληρώσει πχ στο ταμείο προνοίας μας, το οποίο βρίσκεται σε άτυπη στάση πληρωμών, δηλαδή αν συμβεί του συναδέλφου κάτι, το ταμείο δεν θα τον καλύπτει για μήνες (το λιγότερο). Και αν είχε αρρωστήσει ο συνάδελφος πέρυσι και αντιμετώπιζε με δικά του έξοδα τη νοσηλεία του, για να μπει πάλι φέτος στο προνοίας θα πρέπει να πληρώσει και την περσινή χρονιά, που το προνοίας δεν τον κάλυπτε γιατί δεν ήταν οικονομικά τακτοποιημένος. Παράνοια η πρόνοια!
Επιχειρήσεις χωρίς κύκλο εργασιών προσπαθούν να κάνουν λύση και εκκαθάριση αλλά κωλύονται αν έχουν χρέη προς το δημόσιο. Δεν κάνουν λοιπόν λύση και εκκαθάριση και έτσι “κλινικά νεκρά” νομικά πρόσωπα χωρίς έσοδα επιβαρύνονται κάθε μήνα με νέους τόκους, νέες εισφορές, νέα χρέη προς το δημόσιο. Πάνε να ρυθμίσουν τα χρέη τους και τους βγαίνει δόση ίση με τον μηνιαίο τζίρο που είχαν πριν κλείσουν -αλλά δεν τον έχουν πια. Δεν ανταποκρίνονται, σαστίζουν ή σαλτάρουν.
Πτωχευμένες εταιρίες που ξεμπέρδεψαν με τους προμηθευτές και χρωστάν πια μόνο στο δημόσιο, το ίδιο. Φυσικά πρόσωπα, διαχειριστές και εκπρόσωποι των εταιριών, επισήμως πτωχά, απειλούνται με συλλήψεις, πάνε να ρυθμίσουν τις οφειλές, ακούν το ύψος της δόσης και αρχίζουν αυτομάτως να συμβιβάζονται με την ιδέα για κελί 33.
Παράλογες οι ρυθμίσεις και των “κοινωνικών ελαφρύνσεων”. Στο περίφημο κοινωνικό τιμολόγιο της ΔΕΗ ελάχιστοι μπορούσαν να υπαχθούν και αυτοί κέρδιζαν μόνο πενταροδεκάρες τελικά. Κατ’ αρχήν το πρόβλημα στους λογαριασμούς ρεύματος δεν είναι (μόνο) η πανάκριβη τιμολόγηση, αλλά και οι χρεώσεις τρίτων, φπα, χαράτσια, το διπλοσύστημα εκκαθαριστικών και έναντι που κάνουν το ρεύμα φαρμάκι. Η έκπτωση κατά 40% σε ποσό που αφορά στο 1/3 του λογαριασμού, είναι λαϊκισμός για να χουμε να λέμε στη ΔΕΘ και όχι πραγματική ανακούφιση του βεβαρυμμένου. Κατά δεύτερον το όριο κατανάλωσης που έθεταν ως προϋπόθεση υπαγωγής, ήταν αστείο. Άρα και να είχες τις προϋποθέσεις, δεν είχες ουσιαστική ωφέλεια και το χειρόφρενο – μα έτσι… μα αλλιώς… – το τράβαγες και άρχιζε το δράμα.
Χθες λοιπον ανακοινώνει ο μανιάτης ότι το κόστος επανασύνδεσης-ηλεκτροδότησης των οικονομικά αδύναμων θα το μοιραστούν, με μία αστεία επιβάρυνση της τάξης του μισού ευρώ το χρόνο (μην κάνουμε θέμα το ποσο: και ένα ευρώ να είναι και δέκα και είκοσι και πενήντα, παραμένει αστείο) οι υπόλοιποι, εκτός κοινωνικού τιμολογίου, καταναλωτές. Συμφωνώ με αστερίσκους: 1) γιατί να το μοιραστούν οι πολλοι και όχι όλοι. Δλδ, για ποιό λόγο δεν συμμετέχει στο μοίρασμα κόστους και η δεη; 2) το κράτος ξεκινάει μία φάμπρικα άσκησης κοινωνικής πολιτικής μέσω αναγκαστικής χορηγίας των πολιτών. Θέλω οι συνάνθρωποί μου να έχουν ρεύμα, νερό, φαγητό και δεν με ενοχλεί η επιβάρυνση. Με ενοχλεί η αναγκαστική επιβολή χωρίς διάλογο, χωρίς αντίλογο, χωρίς κρατική συμμετοχή στον διαμοιρασμό του βάρους. Στην ουσία ο δανειστής λέει: βρήκα πώς θα εισπράξω τα λεφτά μου, θα μοιράσω στους υπόλοιπους οφειλέτες τις απαιτήσεις μου κατά των αδυνάμων. Αυτό το σημείο με προβληματίζει δεδομένης της μη εμπιστοσύνης μου προς το κράτος και δεδομένης της ροπής του σε καταχρήσεις. Τα ξένα κόλυβα είναι εύκολα και φοβάμαι ότι θα δούμε με τέτοια πολλά ακόμα κρατικά μνημόσυνα.
* η Φιλοθέη Βαρσαμή είναι νομικός
