Για πολλοστή φορά στο ίδιο έργο θεατές. Πρώτα μια τραγωδία και μετά μια ατέλειωτη λίστα με αναπάντητα ερωτηματικά για τις ευθύνες όλων όσοι με πράξεις ή και με παραλείψεις τους οδήγησαν την ακολουθία των γεγονότων στο θάνατο ενός 10χρονου παιδιού την ώρα που έκανε θαλάσσια σπορ σε ένα από τους δημοφιλέστερους τουριστικούς προορισμούς στην Ελλάδα, την Μύκονο.
Και το πιο εξοργιστικό απ’ όλα είναι η προσπάθεια συγκάλυψης των ευθυνών αυτών καθώς διάφοροι αρμόδιοι βγαίνουν και δηλώνουν πως όλα είναι «νόμιμα». Ένα παιδί χάθηκε άδικα αλλά ορισμένοι κόπτονται μόνο να κλείσει όπως – όπως αυτή η συζήτηση. Όμως κάθε σκεπτόμενος άνθρωπος μπορεί να διερωτηθεί: Τι μέτρα ασφαλείας προβλέπει η άδεια της συγκεκριμένης επιχείρησης θαλάσσιων σπορ; Μέχρι πόσα μποφόρ προβλέπεται από το νόμο να μπορεί να ασκείται η συγκεκριμένη δραστηριότητα;
Ο τουρισμός για να έχει μέλλον δεν μπορεί να κρύβει τα προβλήματα και τις παθογένειες κάτω από το χαλί καθώς νομοτελειακά – αργά ή γρήγορα- θα τα βρει μπροστά του. Ούτε η λογική «να μην χαλάσουμε την εικόνα του τουρισμού», ούτε πολύ περισσότερο η λογική «όλα επιτρέπονται γιατί η σεζόν είναι μικρή» μπορούν να αντέξουν σε σοβαρή κριτική, ειδικά όταν ένα 10χρονο παιδί έχει χάσει τη ζωή του. Αλλά για να μη χαθούν κι άλλες ζωές θα πρέπει να υπάρξει επιμερισμός κι απόδοση ευθυνών κι όχι πρακτικές αποσιώπησης και συγκάλυψης.
